Καθώς μέσα στη νύχτα
περπατάς
και προχωράς
βλέπεις καμιά φορά,
σ' αυτό που βρίσκεσαι εσύ
ή στ' άλλο πεζοδρόμιο,
να περπατά,
να προχωρά
και μια άλλη άγνωστη σκιά
ανέμελη
-τάχα-
κι αυτή
μα βιαστική καθώς εσύ
κι αναρωτιέσαι ξάφνου:
άραγε τούτη τη στιγμή
σκέφτετ' εκείνη η σκιά
αυτό που σκέφτομαι εγώ;
Φοβάται, άραγε, κι αυτή
μήπως και τη σκοτώσω
καθώς φοβάμαι τώρα εγώ
μη με σκοτώσει εκείνη;
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
15 σχόλια:
Όλα ξεκίνησαν από ένα σχόλιο που έκανε η Αταλάντη στο μπλογκ της:
"η σκιά μου είναι ένα άλλο μεγάαααααααλο κεφάλαιο. Κάνει τα δικά της, βλέπεις. Άσε που της αρέσει να χάνεται στο σκοτάδι και με σέρνει πίσω της να την ψάχνω..."
Το ποιηματάκι μου θα έλεγα πως είναι κάπως υπαρξιακό...
Αλλάζω κάπως το θέμα και σας ρωτάω ευθέως: θα θέλατε να μάθετε κάτι περισσότερο για μένα; Θα θέλατε να δείτε μια φωτογραφία μου; Ή προτιμάει ο καθένας σας να με φαντάζετε όπως θέλει;
Η Αταλάντη είναι μια πολύ γλυκιά και αξιόλογη κοπέλα· της άξιζε ένα ποιηματάκι.
Όσο για την ερώτησή σου, προσωπικά μού αρέσει ο τρόπος που μας προσφέρεις κάθε τόσο μικρά κομμάτια του εαυτού σου.
Αν πρέπει πάντως ν' απαντήσω μ' ένα ναι, ή μ' ένα όχι, θα διάλεγα το "ναι".
Ο αόρατος εραστής δεν μου άρεσε ποτε...
Ασκαρδαμυκτί,
Προτείνω να βάλεις τη φωτογραφία του Στρατηγού Γεωργίου Καραισκάκη!!
με μπέρδεψες με τούτο το ποίημα αλλά φαντάζομαι η Aταλάντη θα το ευχαριστηθεί πολύ!!!
φω-το-γρα-φί-α, φω-το-γρα-φί-α!!!
(αληθινή έτσι??)
ΠΡΟΦΙΛ ΑΝ ΦΑΣ ΚΑΙ ΜΕ ΜΑΓΙΩ (ΛΟΛ)
ΝΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗ ΝΑ ΒΑΛΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΡΜΗ ΤΟΥ ΠΡΑΞΙΤΕΛΗ ΝΑ ΒΑΛΕΣ ΟΙ ΘΑΥΜΑΣΤΡΙΕΣ ΘΑ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΟΥΝ ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ ΘΑ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ...
ΩΡΑΙΟ ΤΗΣ ΑΤΤΑΛΑΝΤΗΣ ΑΝ ΚΑΙ ΔΙΑΦΩΝΩ ΜΕ ΤΟ ΓΟΤΘΙΚΟ ΤΕΛΟΣ, Η ΑΤΤΑΛΑΝΤΗ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΑΝΑΛΑΦΡΗ (ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΛΗ ΕΝΝΟΙΑ) ΠΙΟ ΦΩΤΕΙΝΗ (ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ)
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ:-)
Η αλήθεια είναι πως την αδίκησα την Αταλαντίτσα!
Πήρα, βέβαια, αφορμή απ' τη δικιά της σκιά αλλά έγραψα για τη δική μου σκιά!
Σόρυ, θα επανορθώσω...
Θα σας αποκαλύπτομαι, λοιπόν, με δόσεις! Αλλά με ποιο ταχείς ρυθμούς απ' ότι στο παρελθόν!
Είπαμε μέχρι τώρα ότι είμαι 38, ανύπαντρος και σπουδάζω. Σήμερα σας αποκαλύπτω τη σχολή μου: Θεολογική Αθηνών! (είναι η δεύτερη στον πολυτάραχο βίο μου). Σήμερα, τη σχολή επισκέφθηκε ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Κάθε χρόνο γίνεται μια εκδήλωση προς τιμή των πρωτοετών φοιτητών (εγώ είμαι ήδη στο δεύτερο) στην οποία προσκαλεσμένος είναι ο Χριστόδουλος που μοιράζει και "Καινές Διαθήκες"!
Πολύ θα ήθελα να τον προσφωνήσω εκ μέρους των φοιτητών. Επειδή όμως δεν με άφησαν, αύριο θα σας παρουσιάσω το λογίδριο που θα εκφωνούσα...
ΝΑ ΤΟ ΔΩ ΚΙ ΑΣ ΠΕΘΑΝΩ ΠΟΥ ΛΕΕΙ ΚΑΙ Ο ΠΑΠΑΓΑΛςΟ ΣΤΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ!
Ασκαρδαμυκτάκο μου, πολύ με συγκινείς… Το ποίημα μού άρεσε πολύ. Κι επειδή μού το αφιέρωσες, έστω και στην αρχή, κολακεύτηκα, γέμισα με θάρρος και βούτηξα με φόρα από τα χέρια σου το δικαίωμα να το σχολιάσω.
Βλέπεις, ναι, περπατώ μέσα στη νύχτα, περπατώ όμως χωρίς να προχωράω. Περπατώ μες στην πόλη και δίπλα στη θάλασσα. Περπατώ κάτω από το πεζοδρόμιο, γιατί με περιορίζει – δεν μπορώ να χορεύω και να στριφογυρίζω πάνω του. Πρέπει ν’ αποφεύγω τις κολώνες και τις σπασμένες πλάκες και έτσι μου μένει λίγος χώρος για τις φιγούρες μου.
Περπατάω κοιτάζοντας ψηλά. Ο ουρανός με μάγευε περισσότερο από το δρόμο και χοροπηδώ για να τον φτάσω. Του τραγουδάω νότες που τα σύννεφα κρατούν για εκείνα και δεν αφήνουν να περάσουν πιο ψηλά. Δε στενοχωριέμαι όμως.
Περπατάω νιώθοντας το δρόμο, μακριά και κοντά σε ανθρώπους που με παγώνουν και με ζεσταίνουν, δίπλα από συναισθήματα που αφήνω να με προσπεράσουν. Για να νιώσω πρέπει να με προλάβουν κι εγώ ποτέ δε βιάζομαι. «Μια κυρία δεν τρέχει ποτέ» με μάλωνε η γιαγιά μου, τόσες φορές που όταν με πιάνω ν’ ανεβάζω ρυθμούς αμέσως τους κατεβάζω.
«Το ταξίδι, το ταξίδι να ρουφάς» φωνάζουν με μια φωνή ποιητές και οικοδόμοι κι εγώ ακούω. Μου αρέσει να ταξιδεύω, ειδικά με πανσέληνο. Μου αρέσει τόσο πολύ, που υπάρχουν φορές που δε θέλω να σταματήσω. Και τότε, όταν ταξιδεύω με φεγγάρι που ρίχνει μεγάλες σκιές, τότε είναι που βλέπω και τη δική μου.
Η σκιά μου μού μοιάζει. Έχει δικά μου στοιχεία, αλλά το μυστικό της το ξέρω: εκείνη υπήρχε πριν από ‘μένα.
Με περίμενε εδώ, σ’ αυτό το δρόμο, κάτω απ’ αυτό το φεγγάρι. Είναι βιαστική γιατί ξέρει αυτά που θ’ ανακαλύψω. Οι ανάσες μου την εκνευρίζουν γιατί της θυμίζουν ότι πρέπει να με περιμένει. Δε θέλει να σταματά, αλλά την αναγκάζω.
Αφέντρα και κυρά της, μ’ αγαπά και μου κρατά το χέρι στα εύκολα. Στα δύσκολα μπορώ και μόνη μου. Τα δύσκολα τα βρίσκω όταν υπάρχει φως. Το φως είναι αμελητέος εχθρός μου. Υποχωρεί γρήγορα και αφήνει τη σκιά μου να με ξαναπλησιάσει. Χαρούμενη, με παίρνει αγκαλιά, με ζεσταίνει και με αφήνει.
Στην ουσία, Ασκαρδαμυκτάκο μου, είμαστε δύο πράγματα διαφορετικά, εγώ και η σκιά μου. Δύο πράγματα διαφορετικά που σκέφτονται το ίδιο. Δε φοβούνται και δεν αναρωτιόνται. Σηκώνουν το κεφάλι και προχωρούν. Στο δρόμο, όχι σε πεζοδρόμια. Περπατούν χωρίς να προχωράνε. Και κρατάνε το βλέμμα ψηλά.
Α, σ’ ευχαριστώ πολύ. Πιο πολύ που ξεκίνησες από ‘μένα για να γράψεις κάτι δικό σου. Δε χρειάζεται να επανορθώσεις, το ποιητικό σου ταξίδι μέσα σου είναι η μεγαλύτερη χαρά μου. Καλή σου μέρα!
3 parties, maika, σας στέλνω τεράστια φιλιά!
Αθηνά, εσύ με πιάνεις! χιχιχι, καλημέρα!
Ζηλεύω! Θέλω και εγώ αφιέρωση
Μην αποκαλείπτεστε ασκαρδαμυκτί, μου αρέσει το μυστήριο
Ασκαρδαμυκταράκο, μου φαίνεται ότι εσύ για να προτείνεις να στείλεις φωτογραφία σου, κάποιο λάκκο έχει η φάβα! Κάτι θα σκαρώσεις με τη φωτό και θα μας στείλεις όλους αδιάβαστους!
Κάνε παιδί μου ό,τι σε φωτίσει ο Θεός!!!
αχ παιδιά, τώρα που είπα "φάβα" πείνασα, λοιπόν τα μαζεύω και πάω για lunch σε κανένα ταβερνείο εδώ στην Πλάκα, θα φάω και θα πιω για όλους σας, ελπίζω να μην βαρυστομαχιάσω γιατί μετά πώς θα κάνουμε τις "αγροτικές βρωμοδουλειές" μας φίλε μου Ανώνυμε;!!!
φιλιά σε όλους σας
Κχμ... Κχμ... Να υποθέσω ότι εξακολουθείτε να συμπαθείτε το μικρό βατραχάκι, παρόλο που πρόσφατα εξέφρασε μια μικρή αγανάκτηση απέναντι στον κλήρο?? ή με έχετε ήδη αφορίσει ??? θα υιοθετήσω και το ελεφαντάκι σας. Λοιπόν?
Aταλαντούλα τι να πω... με εκμηδένισες και στις ... σκιαμαχίες... Πάντως πολύ το φχαριστιέμαι να διαβάζω σχολιάκια σου (και σχολιάρες...).
Αθηνούλα θα σε απογοητεύσω. Βρε συ, τι νομίζεις... δεν είναι κάθε μέρα του αγίου π.....!
Ζηλιάρα Αλκιμήδα, κάτι θα υπάρξει και για σένα...
deadend mind, καλώς όρισες κι απ' τα μέρη μας! Θα το ξανασκεφτώ...
Κόκκινα χείλη, τόσο πολύ πια σε έλκυσε ο Κόναν ο Έλληνας;
Βατραχάκι, η δικιά σου αγανάκτιση μπορεί να είναι "μικρή" αλλά η δικιά μου πολύ μεγάλη! Όσο πατάει ο ελέφαντας... ή, μάλλον, το μαμούθ!
Ω, εξαιρετικό το ποίημα, όπως πάντα...
Και όσο για την ερώτηση..
Αλήθεια δεν ξέρω τι να απαντήσω.
Θα πω πως το βλέπω για μένα στη παρόμοια θέση...
Καμμιά φορά σκέφτομαι πως θα ήθελα να πω για μένα,(χεχε),
απ'την άλλη, το μυστήριο πάντα είναι πιο ... πιο!!
Αν και, Ασκαρδαμυκτί, νομίζω πως με θυμάστε απο τη φωτογραφία μου
που είχα στον blogger παλιότερα, οπότε μπορείτε προφανώς να ξέρετε στο περίπου.
Νομίζω τελικά πως ένα "μόνο για λίγο" , είναι καλύτερο απο το μυστήριο.
Νομίζω..
Δημοσίευση σχολίου