Τρώγεται η εξωτερική πολιτική;

Τα τελευταία χρόνια ακούμε όλο και πιο συχνά φράσεις όπως «το κυπριακό δεν πουλάει», «σιγά τώρα και ποιον ενδιαφέρει το σκοπιανό», «βαρεθήκαμε να ασχολούμαστε με τα ελληνοτουρκικά», «εμένα πιο πολύ με επηρεάζει η τιμή της βενζίνης απ’ αυτά που γίνονται στο Αιγαίο» κλπ.
Με άλλα λόγια, ο Έλληνας πολίτης αμφισβητεί άμεσα το αν η εξωτερική πολιτική της χώρας μας και ο χειρισμός των εθνικών θεμάτων είναι σε θέση να βελτιώσουν έστω και κατ’ ελάχιστο την καθημερινή του ζωή. Βέβαια, η σύγχρονη αντίληψη που θέλει να τα μετράμε όλα με την τσέπη και το ατομικό μας συμφέρον δεν αποτελεί και την ... ιδανικότερη αντιμετώπιση των πραγμάτων αλλά αποτελεί πλέον μια πραγματικότητα. Και ως τέτοια πρέπει να την αποδεχθούμε και να προσπαθήσουμε, όσο μπορούμε, να την αλλάξουμε.
Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, με δεδομένο την «ωφελιμιστική» προσέγγιση των πάντων κι ας προσπαθήσουμε να δούμε αν πράγματι «τρώγεται» η εξωτερική μας πολιτική!
Το ερώτημα είχε τεθεί παλιότερα ανοιχτά. Αν θυμάμαι καλά, τον Δεκέμβριο του 2002, ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, λίγες μέρες μετά τη σύνοδο κορυφής της Κοπεγχάγης ( που σφραγίσθηκε η είσοδος της Κύπρου στην Ε.Ε.) παραχώρησε στους ξένους ανταποκριτές συνέντευξη τύπου. Κάποια στιγμή, ο τότε Πρόεδρος της Ένωσης Ξένων Ανταποκριτών και σημερινός αναπληρωτής κυβερνητικός εκπρόσωπος Ευ. Αντώναρος, πήρε το λόγο. Αρχικά προέβη σε μία ιδιαίτερα επαινετική εισαγωγή για το αποτέλεσμα της Συνόδου, κάνοντας λόγο για «ανείπωτη χαρά με την οποία η ελληνική αντιπροσωπεία χαιρέτησε την έκβαση των διαβουλεύσεων». Στη συνέχεια όμως υπέβαλε και το καυτό ερώτημα: «όπως γνωρίζετε, το κυπριακό δεν τρώγεται και υπάρχουν πολλά προβλήματα στους πολίτες αυτής της χώρας. Γνωρίζετε αυτά τα προβλήματα και τι προτίθεσθε να κάνετε;».
Το ερώτημα ήταν πράγματι εντυπωσιακό. Αλλά εξίσου εντυπωσιακή ήταν και η απάντηση του πρωθυπουργού: «Εγώ θα σας απαντήσω ότι το κυπριακό τρώγεται»! Και συνέχισε με μια λεπτομερή ανάλυση των οικονομικών επιπτώσεων της εξωτερικής πολιτικής.
Κακά τα ψέματα! Η Ελλάδα δαπανά το 4-5% του ΑΕΠ της σε αμυντικές δαπάνες, όταν ο μέσος όρος της Ε.Ε. δεν ξεπερνά το 3%. Η διαφορά αυτή μεταφράζεται σε 4 δις. Ευρώ, δηλ το ήμισυ του προϋπολογισμού των δημοσίων επενδύσεων. Εναλλακτικά, αν η Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια είχε αμυντικές δαπάνες του επιπέδου των άλλων χωρών της Ε.Ε., παρά την κακοδιαχείρηση, θα είχε δημόσιο χρέος μικρότερο του μέσου όρου της Ε.Ε. Και φυσικά θα μπορούσε να επεκτείνει σημαντικά το κοινωνικό κράτος πρόνοιας...