Modigliani

Μου είπε για σένα Modigliani ένα πυρωμένο κορίτσι του Βορρά. Ήταν κι η ίδια ένα αόριστο μοντέλο σου, με ίσιες γραμμές και ανοιχτά χρώματα από λιόγερμα σε τζάμι σπιτιού.
Ήταν το ίδιο λεπτή με την ευαίσθητη τεχνική σου κι αδημονούσε να με δέσει πάνω της με δάχτυλα μακριά σαν ποτάμια, με γάμπες μακριές σαν αχτίδες.
Το κορίτσι που σου λέω, Modigliani, ξεφύλλιζε το βιβλίο με τα έργα σου, όταν ο πάγος άσπριζε τους δρόμους, όταν το τρένο περνούσε κι ένα παιδί το παρατηρούσε μέσα από το δωμάτιο.
Θυμάμαι δύο αντίγραφα από γυναικεία πορτρέτα σου πάνω απ΄το ζεστό της κρεβάτι. Παλιές εικόνες που φλογίζουν τον έρωτα και θερμαίνουν την αγάπη...