Ο Άσκαρ ιεροκήρυκας! ΙΗ’ (Η γυναίκα που έβγαλε νοκ-άουτ το Χριστό)

Για τα θαύματα έχουμε ξαναμιλήσει:
α) Δεν οδηγεί το θαύμα στην πίστη, αλλά η πίστη στο θαύμα.
β) Ο Θεός κάνει το θαύμα όχι όταν προκαλείται αλλά όταν παρακαλείται.
Οι Χριστιανοί δεν πρέπει να ζητάνε αποδείξεις και θαύματα για να πιστέψουν.
Ακόμα κι αν βρεθούν μπροστά σε κάποιο θαύμα, οφείλουν να το προσπεράσουν σιωπηλά και αθόρυβα...
Αν κάτι το δεις με τα μάτια σου, το αγγίξεις με τα χέρια σου, τότε δεν υπάρχουν περιθώρια πίστης.
Γίνεται, πλέον, εξωτερικός καταναγκασμός.
Χάνεται η διάσταση της εσωτερικής και ελεύθερης συγκατάθεσης.
Η πίστη είναι η μεγάλη δοκιμασία, το αναμμένο καμίνι που μας ρίχνει ο Θεός.
Δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα στην εποχή μας να πιστέψεις στο Ευαγγέλιο...
Η Χαναναία της αυριανής ευαγγελικής περικοπής ήταν τυπικά ειδωλολάτρισσα.
Αλλά ελάχιστοι απ’ τους σημερινούς χριστιανούς διαθέτουμε τις αρετές της: πίστη (κι όχι δεισιδαιμονία), τόλμη (κι όχι θράσος), εξυπνάδα (κι όχι σοφιστική ικανότητα), ταπείνωση (κι όχι αυτοδικαιωτική διάθεση).
Παρακαλεί τον Ιησού να θεραπεύσει την κόρη της, αλλά εκείνος της μιλάει σκληρά, πολύ σκληρά:
«Δεν έχω χρόνο να ασχολούμαι με τους ειδωλολάτρες! Το εκλεκτό φαγητό το κρατάω για τα παιδιά μου και δεν το πετάω στα σκυλιά».
Αλλά η Χαναναία δεν σκανδαλίζεται, δεν προσβάλλεται, δεν τα παρατάει.
Του δίνει αμέσως πληρωμένη απάντηση: «Δεν έχεις δίκιο Κύριε, γιατί και τα σκυλάκια τρώνε απ’ τα ψίχουλα που πέφτουν απ’ το τραπέζι των αφεντικών τους»!
Η γυναίκα αυτή είναι ο μοναδικός άνθρωπος που αντιπαρατάχθηκε στα ίσα με το Θεό. Και τον έριξε στο καναβάτσο!
Η πίστη της βουνό, που έφτασε μέχρι τον ουρανό.
Και δίκαια εισέπραξε τον έπαινο του Ιησού:
«Ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις! Γενηθήτω σοι ως θέλεις»...