Τ‘ αλάνια του Περαία ΙΑ’ («Συμεών ο καλησπεράκιας»!)

Το 1922 έφτασε μικρό κι ορφανό προσφυγάκι στον Περαία.
Εγκαταστάθηκε σε μια παραγκούλα, βρήκε ένα καροτσάκι και μεγάλωσε μοναχό του κάνοντας τον αχθοφόρο.
Κάθε πρωί πριν πάει στο λιμάνι να πιάσει δουλειά, περνούσε απ’ τον Άι Σπυρίδωνα, έβγαζε την τραγιασκούλα του, προσκυνούσε το Χριστό στο τέμπλο, τον χαιρετούσε κι έλεγε: «Καλημέρα Χριστέ μου, ο Συμαιών είμαι, βόηθα με να βγάλω το ψωμάκι μου!».
Το βράδυ, γυρνώντας απ’ τη δουλειά, ξαναπερνούσε απ’ το ναό, προσκυνούσε το Χριστό και του ’λεγε: «Καλησπέρα Χριστέ μου, ο Συμαιών είμαι, σ’ ευχαριστώ που με βόηθησες και σήμερα!».
Η «μαρίδα» του λιμανιού τον παρακολούθησε μέχρι την εκκλησιά, άκουσε τα λόγια του Συμαιών και του κόλλησε το παρατσούκλι του «καλησπεράκια»! Συμεών ο καλησπεράκιας...
Μόνο εγώ τον έλεγα «Συμεών ο απλός»! Για μένα ήταν ο «άγιος του Περαία»...
Ήταν ψυχή απλή, άδολη, πιστή, απροσποίητη...
Ακριβώς σαν σήμερα, το 1991, ήρθε στο Σταθμό Λαρίσης να με αποχαιρετήσει που πήγαινα να παρουσιαστώ στο στρατό.
Εκείνο το βράδυ δεν πέρασε να καλησπερίσει το Χριστό.
Τον βρήκαν την άλλη μέρα το πρωί ξεπαγιασμένο πίσω απ’ ένα λαμαρινάδικο, κοντά στον Άι Διονύση...