Άγιοι της Αθήνας Β’ ― Άγιος Μαρτινιανός, 13 Φεβρουαρίου (Επιμένω, πρέπει να την έχεις μεγάλη για να γίνεις άγιος!)

Ο Μαρτινιανός καταγόταν απ’ την Παλαιστίνη και 18 χρονών έγινε αναχωρητής.
Η φήμη του διαδόθηκε παντού, ώσπου μια παρέα «Τάκηδων», για να τον δοκιμάσουν, ανέθεσαν σ’ ένα αδιάντροπο γύναιο (μεταμορφωμένο σατανά) να τον διαφθείρει.
Φόρεσε, που λέτε, ο τριπλόκαμος όφις ρούχα κουρελιασμένα, κι ένα απόγευμα με παλιόκαιρο χτύπησε την πόρτα του κελιού του:
«Ελέησόν με δούλε του Θεού», φώναζε, «ότι χάθηκα σ’ αυτό τον ερημότοπο και μην επιτρέψεις να με φάγουν τα άγρια θηρία».
Αυτά είπε το «θηρίο το ανήμερο» στον Άγιο, κι εκείνος αναγκάστηκε να της ανοίξει, να της παραχωρήσει το κελάκι του, κι αυτός μπήκε στη διπλανή αποθηκούλα να προσευχηθεί.
Έλα όμως που ο ανθρωπόμορφος δαίμονας του έσκαβε βόθρο, έραβε δόλο, ύφαινε δίχτυ, έστηνε παγίδα...
Κατά τις τέσσερις τα ξημερώματα πετάει από πάνω της τα παλιόρουχα, μένει με το στριγκάκι και τα σχετικά, βάφει μάτια, χείλη, ρόγες, τα πάντα όλα, κι αρχίζει να τσιρίζει.
Τρέχει ο Άγιος να τη σώσει και του πετάχθηκαν τα μάτια!
Κι αρχίζει το γύναιο τις φαύλες θωπείες και τα πρόστυχα ερωτόλογα («ορέγομαι να απολαύσω το κάλλος σου» και τα ρέστα), φουντώνει ο ερημίτης, αλλά βρίσκει το σθένος να της πει «περίμενε δυο λεπτάκια κι έρχομαι».
Παρένθεση πρώτη: εμείς οι μικροτσούτσουνοι, ό,τι και να μας κάνουν οι γυναίκες, χαμπάρι δεν παίρνουμε. Τι ψωλοτριψίματα μας κάνουν, τι τις ρόγες τους μας χώνουν στο δεξί μάτι και στο στόμα, εμείς τίποτα... νιρβάνα! Και φτάνει μέχρι τον έβδομο ουρανό η φωνή απελπισίας των γυναικών «μα πού κρύφτηκαν οι άντρες τελοσπάντων»;
Οι πραγματικοί, λοιπόν, άντρες έχουν κρυφτεί στα ασκηταριά και στα ερημητήριά τους.
Γιατί ο Μαρτινιανός, απομακρυνόμενος απ’ το γύναιο, έκανε κάτι που μόνο ένας που την έχει ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ θα μπορούσε να κάνει.
Πήγε παραδίπλα, άναψε φωτιά και πήδηξε μέσα.
Η ώρα περνούσε, είδε το γύναιο πως ο Άγιος αργούσε, και πήγε να δει τι απόγινε.
Και βλέποντάς τον μέσα στη φωτιά, πήγε να της σαλέψει, είδε κι απόειδε να τον σώσει, μετάνοιωσε πικρά και πήγε να κλειστεί σε μοναστήρι.
Πέρασαν πέντε-έξι μήνες, συνήλθε ο Άγιος απ’ τα εγκαύματα και μετακόμισε σε μια βραχονησίδα του Αιγαίου, για να γλυτώσει οριστικά απ’ τις γυναίκες.
Παρένθεση δεύτερη: οι γυναίκες έχουν καταπιεί μια πυξίδα που τις στέλνει κατευθείαν στους ψωλαράδες. Αν «το’ χεις» αποκλείεται να γλυτώσεις από δαύτες! Θα σε βρουν ακόμα κι αν κρυφτείς στο κέρατο του βοδιού!
Εκεί, λοιπόν, που ο Άγιος είχε βρει την ηρεμία του στο μεσοπέλαγο βράχο, γίνεται ένα ναυάγιο και πνίγονται όλοι εκτός μιας κοπελίτσας που μισόγυμνη βγαίνει ακριβώς κάτω απ’ τη σπηλιά του!
Τι να κάνει κι ο Άγιος, της δίνει λίγο νερό και φαΐ, και για να μην ξανατσιτσιριχτεί, βουτάει μέσα στη θαλασσοταραχή και κολυμπάει μέχρι την ηπειρωτική Ελλάδα!
Εκεί, αρχίζει πάλι την περιπλάνηση, ψάχνοντας ένα κατάλληλο ερημητήριο. Κάποτε πέρασε κι απ’ την Αθήνα, και σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες εγκαταστάθηκε δίπλα σ’ ένα ποταμάκι, ακριβώς στο σημείο που τώρα βρίσκεται το σπίτι μου...
Πάντως, ένα είναι σίγουρο. Ο Άγιος αρρώστησε όσο ζούσε στην Αθήνα, πέθανε και θάφτηκε εκεί που σήμερα βρίσκεται ο ναός της Καπνικαρέας.
Αυτή ήταν η ζωή του Μαρτινιανού του αήττητου...