Ανάφη 1935: ταξίδι στο χρόνο αγκαλιά με την Αθανασία ― B’ (Πώς θα ’ταν η ζωή μας χωρίς το Μνημόνιο)

Το πρώτο που φτιάχνουν οι Έλληνες κομμουνιστές μόλις βρεθούν στη φυλακή ή στην εξορία είναι «Ομάδα Συμβίωσης»!
Χάρι στην εμπειρία τους ξέρουν καλά πόσο σημαντική είναι η οργάνωση.
Μόλις φτάσαμε στην κολεκτίβα της Ανάφης, μας υποδέχτηκε μια τεράστια επιγραφή: «Ενωμένοι αντέχουμε, διχασμένοι καταρρέουμε»!
Το κράτος έδινε στον καθένα τους 10 δραχμές τη μέρα. Άλλες 5 τους έστελνε η «Εργατική Αλληλεγγύη» του ΚΚΕ.
Με τα λεφτά αυτά έπρεπε να βρουν κατάλυμα, τροφή, ρούχα! Ήταν πρακτικά αδύνατο να ζήσουν χωρίς κοινό ταμείο.
Οι «ποινικοί», που δεν ήταν μαθημένοι στην πειθαρχία και στην κοινοκτημοσύνη, πέθαιναν σαν το σκυλί στ’ αμπέλι.
Τις προάλλες, κάποιος από δαύτους, είχε ξεθάψει ένα ψοφίμι για να φάει λίγο κρέας...
Η Κολεκτίβα της Ανάφης αποτελούνταν από πέντε οικήματα που τα ’χαν νοικιάσει οι εξόριστοι. Κτίρια γυμνά και παγωμένα. Το μοναδικό τζάκι ήταν στο «σαλόνι υποδοχής», στο «σπίτι του Ένγκελς», όπως το έλεγαν.
Κάθε δωμάτιο στην κολεκτίβα είχε, εκτός απ’ το σφυροδρέπανο, και τ’ όνομα κάποιου διάσημου κομμουνιστή επαναστάτη!
Οι άντρες κοιμόμασταν χώρια απ’ τις γυναίκες. Αναγκαστικά θα στερηθώ τη ζεστασιά του κορμιού της Αθανασίας...
Εγώ τοποθετήθηκα στο «Θάλαμο Δημητρώφ» κι εκείνη στο «σπίτι της Κλάρα Τσέτκιν».
Δεν μου άρεσε καθόλου που μας χώρισαν. Η Αθανασία, όμως, δεν έδειχνε να πολυσκάει! «Με τόσο κρύο που έχει εδώ Ασκαρούλη, δεν πρόκειται να σου κάνει κου-κου! Το ίδιο δεν λέγαμε και το 1949 στο Βίτσι;».
Είχα τόση τσαντίλα που ούτε καν σκέφτηκα να τη ρωτήσω πώς ξέρει τι έγινε το ’49 αφού είμαστε ακόμα στο ’35!
Έπρεπε να το πάρω απόφαση. Μέχρι να φύγω απ’ αυτόν τον διαολότοπο δεν πρόκειται να ξαναχουφτώσω τα βυζάκια της Αθανασίας! Αλήθεια, έτσι θα ήταν η ζωή μας χωρίς το Μνημόνιο;
Θεώρησα υπεύθυνα τα κομμούνια της κολεκτίβας. Γι’ αυτό, όταν μας πρόσφεραν καυτό τσάι, και μόλις τα γυαλιά μου ξεθόλωσαν απ’ τον ατμό, θέλησα να τους τη σπάσω.
Τους είπα πως είμαι οπαδός του Βενιζέλου, θαυμάζω το δυναμισμό του Πάγκαλου, εκτιμώ την εντιμότητα του Πλαστήρα και πως ο Σοφούλης ήταν ο πιο κατάλληλος να ηγηθεί του Αντιφασιστικού Μετώπου.
Δεν έδειξαν να τσαντίζονται.
Απ’ ότι κατάλαβα, άλλο ήταν το δικό τους κόλλημα: οι Τροτσκιστές!
Μόλις πέταξα τη λέξη «αρχειομαρξιστές», εκεί πράγματι φούντωσαν.
«Αυτοί δεν είναι ιδεολόγοι», μου είπαν. «Είναι λούπεν τραμπούκοι, γκάγκστερ προβοκάτορες και το μόνο που θέλουν είναι να διαλύουν, με τη βοήθεια της Ασφάλειας, τις συγκεντρώσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος»...

(συνεχίζεται)