Νίκος Γόδας: ο ερυθρόλευκος ήρωας (Φυλακές Κέρκυρας - 19 Νοεμβρίου 1948)

Η μεγάλη καταστροφή τον βρήκε γεννισαρούδι στο βυζί της μάνας του. Εγκατέλειψαν τα πάντα στ΄Αϊβαλί και μέσα σε μια νύχτα βρέθηκαν πρόσφυγες στη Μυτιλήνη. Από κει στην Κρήτη και σε λίγο στην Κοκκινιά.
Εκεί έριξε την πρώτη κλοτσιά σε τόπι ο Νίκος. Έπαιξε για λίγο στην τοπική ομάδα μέχρι που τον πήραν χαμπάρι στον Ολυμπιακό και ντύθηκε στα ερυθρόλευκα.
Στο ισόγειο του σπιτιού του, λίγο έξω απ' τον προσφυγικό παραγκομαχαλά, άνοιξε και μια ταβερνούλα. Έρχονταν τα βράδια οι ρεμπέτες και βάραγαν τους μπαγλαμάδες - "χελώνες" τους έλεγαν. Πολλοί φουμέρναν και τσιγάρες στουμπωμένες με "μαύρο". Υπήρχαν κι άλλοι που τράβαγαν και μυτιές ή έριχναν και βελόνι.
Ο Νίκος έμεινε μακριά απ' όλ' αυτά. Ήθελε να πάρει πολλά πρωταθλήματα με τον Ολυμπιακό κι όχι να σέρνεται σαν κουρέλι στα πεζοδρόμια...
Ο πόλεμος κι η Κατοχή γύρισε τούμπα τη ζωή του Νίκου. Το πρωτάθλημα διακόπηκε κι η Αντίσταση φούντωσε. Ο Νίκος έγινε λοχαγός στον επίλεκτο 5ο Λόχο του ΕΛΑΣ στην Κοκκινιά.
Στη μάχη της Ηλεκτρικής ήταν στα πυροβολεία στο Αιγάλεω. Μόνος του γκρέμισε ένα γερμανικό αεροπλάνο. Το πανηγύρισε έξαλλα. Όπως τότε, τα Χριστούγεννα του '39, που έβαλε το πρώτο του γκολ με τη φανέλα του Ολυμπιακού. Ήταν σε θέση έξω δεξιά, με πλάτη στην εστία του Απόλλωνα. Στροφή σώματος 180 μοιρών και αριστερός κεραυνός στο παραθυράκι...
Τα Δεκεμβριανά τον βρήκαν να πολεμάει τους Εγγλέζους πίσω απ' το νεκροταφείο της Ανάστασης στη Δραπετσώνα. Αμούστακα παιδάκια, αυτοί, ενάντια στους Βρετανούς πεζοναύτες με τα τεθωρακισμένα! Σκέτο μακελειό...
Το Γενάρη του '45, βαριά ηττημένοι, αφήνουν πίσω τους την Αθήνα. Μέσα απ' τ' αρβανιτοχώρια της Αττικής και της Βοιωτίας ανεβαίνουν στα βουνά της Ρούμελης. Κουβαλάν μαζί τους και 2.000 ομήρους. Ήταν ο μόνος τρόπος για να μην τους πετσοκόψουν τ' αεροπλάνα της RAF!
Μετά τη Βάρκιζα γύρισε στην Κοκκινιά. Κάποιοι τον κάρφωσαν, τον πιάσανε κι άρχισε η περιπλάνησή του στις φυλακές. Αβέρωφ, Αίγινα, Κέρκυρα... απομόνωση. Το στρατοδικείο τον καταδίκασε σε θάνατο.
Τα χαράματα στις 19 του Νοέμβρη, τον κάλεσαν στη διεύθυνση. Η ώρα έφτασε. Φόρεσε την ερυθρόλευκη φανέλα με το νούμερο 8. Ο Διευθυντής τον ρώτησε ποια είναι η τελευταία του επιθυμία. Του ζήτησε το λευκό κοντοπαντέλονο που φορούσε όταν τον έφεραν απ' την Αίγινα.
Ντύνεται στα ερυθρόλευκα και βγαίνει. Αυτή τη φορά όχι στο Ποδηλατοδρόμιο -έτσι λεγόταν τότε το Καραΐσκάκη. Αλλά στο προαύλιο της φυλακής.
Ακούγονται παρατεταμένα χειροκροτήματα. Όχι απ' τους γαβριάδες οπαδούς του Περαία, αλλά απ' τους συγκρατούμενους θανατοποινίτες. Και το τραγούδι που ακούγεται δεν είναι ο ύμνος της ομάδας του, αλλά η "Διεθνής".
Στο απόσπασμα αρνείται να του κλείσουν τα μάτια. Θέλει να δει το αίμα του να κυλάει στην ερυθρόλευκη φανέλα.
"Ζήτω ο σοσιαλισμός και ο Ολυμπιακός"!
Οι στρατιώτες ψιλοσάστισαν. Δύσκολο πράγμα να ρίξεις σε άνθρωπο. Κι ακόμα πιο δύσκολο να σημαδέψεις το σημείο με τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο!
"Πυρ"!
Κι ο Νίκος πήδησε για την τελευταία του κεφαλιά.
Μα τώρα δεν πήδηξε απλά πάνω απ' τους αντίπαλους αμυντικούς. Πέταξε πάνω απ' τα δοκάρια, πιο ψηλά απ' τα φουγάρα της Ηλεκτρικής, πάνω κι απ' το λόφο της Καστέλας...
Το ερχόμενο Σάββατο, πάνω απ' του Καραΐσκάκη, θ' ανοίξει ένα μικρό παραθυράκι στον ουρανό. Θα 'ναι ο Νίκος που θέλει να δει να παίζουν οι δυο Ολυμπιακοί. Του Περαία και του Βόλου...