Σα γίναμε αντρόγυνο...

(Στον Πέτρο του "Ριζοσπάστη")

Κάθε απόγιομα πέρναγα απ' το σπίτι της θειάς. Με φίλευε καφέ και γλυκάκι του κουταλιού. Και με ζάλιζε με τα κουτσομπολιά της γειτονιάς.
Μα γω δεν έβλεπα την ώρα να κατέβω στο στάβλο! Να δω τη Ζιζέλ. Κάποιοι, που ξέραν από φοράδες, λέγαν πως είναι ράτσας. Ίσως κι απ' τ' Αλγέρι...
Δεν χόρταινα να βλέπω το καστανό κορμί της, που άχνιζε ολάκερο κι αναριγούσαν τα σφιχτά τα μπούτια της κι ανοιγοκλείναν τα μεριά της!
Καμιά φορά την έπαιρνα και παγαίναμε βόλτες μακρινές. Σα με 'βλεπε με την ψυχή στο στόμα, να σέρνω τα πόδια μου, μού γνεφε να καβαλήσω, να ξεκουραστώ κομμάτι.
Μα γω δεν ήθελα. Γιατί δεν ήταν απ' τις ξεσκισμένες που θάρρεψα στην αρχή. Είχε αισθήματα και φιλότιμο η Ζιζέλ το κορίτσι...
Καμιά φορά, τά 'φερνε έτσι η ζωή και τα τσουγκρίζαμε. Πέρναγε πότε-πότε απ' το χωριό καμιά χαμούρα, έτσι για να βολεύονται κι οι άντρες κι αυτή να βγάνει το χαρτζιλικάκι της...
Μα σα γύριζα κοντά στη Ζιζέλ, εκείνη με μύριζε από μακριά. Τις έσπαγαν τις μύτες κείνες οι μυρουδιές οι απαίσιες, χειρότερες κι απ' την ξινίλα του τσακισμένου κοριού!
Καθόμουν και της ξηγούσα με τις ώρες... Πως δεν πρόκειται περί έρωτος, πως άντρες είμαστε τέλος πάντων.
Μα κείνη τίποτα! Μέρες ολάκερες μου κράταγε κακία! Μέχρι πού 'ριχνα τα μούτρα μου, γινόμουν μικρός, έλεγα το "ήμαρτον" κι έπαιρνα όρκο να μην το ματακάμω ποτές...
Κειό τ' απόγιομα ήταν αλλιώτικο απ' τ' άλλα. Μήνες είχα να δω μακριά μαλλιά στο προσκεφάλι μου. Με κοίταξε και με κειά τα μάτια που η γυαλάδα τους καθρέφτιζε ολάκερη τη γυναίκεια της ψυχή...
Την καβάλησα ασαμάρωτη και βγήκαμε στο δάσος. Ο ήλιος όλο κι έγερνε. Φύσηξε το κρύο αεράκι, ανατρίχιασε η Ζιζέλ, κρύωσα κι εγώ.
Ήρθαμε κι οι δυο στον εαυτό μας και κοιταχτήκαμε κατάματα. Κι είπαμε να γείρουμε κάπου, έτσι αγκαλιά, να ζεστάνει ο ένας τον άλλον ώσπου να ξημερώσει...
Αυτή ήταν του γάμου μας η πρώτη νύχτα! Κι ορκιστήκαμε πως όσο θά 'μαστε κι οι δυο ζωντανοί, μήτε κείνη να το πει ποτές της σε κανέναν, μήτε κι εγώ...