ΚΚΕ: το πιο αντεργατικό κόμμα!

Με το "έτσι θέλω", νταηλίκι, περικυκλώνει τα εμπορικά κέντρα εμποδίζοντας τους υπαλλήλους να εργαστούν, και δίνοντας τη "χαριστική βολή" στην ήδη πεθαμένη αγορά!
Κάνει "αλυσίδες" γύρω απ' τα μεγάλα ξενοδοχεία του κέντρου της Αθήνας αναγκάζοντας και τους λίγους τουρίστες που προτίμησαν τη χώρα μας, να τη σιχτιρίζουν και να μην βλέπουν την ώρα να φύγουν από δω! Κι αυτά, σε μια περίοδο που στον τουριστικό κλάδο χάνονται χιλιάδες θέσεις εργασίας...
Την περασμένη Δευτέρα "σφράγισαν" και το λιμάνι του Πειραιά, εμποδίζοντας να αποπλεύσει το κρουαζερόπλοιο "Zenith" φέρνοντας σε απόγνωση εκατοντάδες Ισπανούς τουρίστες. Η πλοιοκτήτρια εταιρεία αποφάσισε να διακόψει τα δρομολόγιά της απ' την Ελλάδα με αποτέλεσμα να χαθούν 400 θέσεις εργασίας και πάνω από 10 εκατ. ευρώ ετησίως!

Όμως, το ΚΚΕ δεν έχει μόνο βρόμικο παρόν. Ακόμη πιο βρόμικο είναι το παρελθόν του!
Τα μεγάλα εγκλήματά του σε βάρος της χώρας και του λαού μας, θα το κυνηγάνε για πάντα σαν βρυκόλακες...
Σε λίγες μέρες, το Μουσείο Μπενάκη θα εκδώσει την "πολιτική διαθήκη" της Έλλης Παπά, συντρόφου του Νίκου Μπελογιάννη.
Κρύος ιδρώτας έχει πιάσει τα στελέχια του Περισσού. Γιατί, σύμφωνα με πληροφορίες, μέσα από τα κείμενα της Έλλης αποκαλύπτεται αυτό που όλοι λίγο πολύ γνώριζαν:
Η ηγεσία του ΚΚΕ έστειλε στην Ελλάδα τον Μπελογιάννη, τον Ιούνιο του 1950 (με αργεντίνικο διαβατήριο και με το όνομα Ερρίκος Πανόζ) και, ταυτόχρονα, μεθόδευε την παράδοσή του στην αστυνομία!
Ο Ζαχαριάδης χρειαζόταν τον μύθο ενός ήρωα, και τον μύθο ενός προδότη.
Στη θέση του πρώτου χρησιμοποίησε τον Μπελογιάννη, και στη θέση του δεύτερου το Νίκο Πλουμπίδη, τον "κόκκινο δάσκαλο"...

Υ.Γ.: όταν, πριν λίγο καιρό πρότεινα μια κοινή προσπάθεια για την αποκατάσταση των παππούδων μας και την αναθεώρηση των "δικών του εμφυλίου" απ' τον Άρειο Πάγο, η απάντηση κάποιων στελεχών του κόμματος ήταν πως "οι Μπελογιάννηδες ανήκουν πολιτικά στο κόμμα κι όχι στους συγγενείς τους"!
Εεεε, θα σκάσω αν δεν το φωνάξω.... "γαμημένο ΚΚΕ"!

Μην ξανατολμήσει κανείς σας να πει "βλάχους" τους Καρπενησιώτες!

Βολτούλες στο κέντρο της Αθήνας Β' (Πεδίον του Άρεως)

Η περιοχή, πριν την επανάσταση, λεγόταν "Πυθαράδικα".
"Πεδίον του Άρεως" ονομάστηκε επί Όθωνος, γιατί μπροστά στο ναό των Ταξιαρχών εγκαταστάθηκαν οι στρατώνες του ιππικού, και κάθε μέρα στην περιοχή γινόντουσαν στρατιωτικά γυμνάσια!

Στις 16 Δεκεμβρίου 1916 η αντιβενιζελική παράταξη οργάνωσε ογκώδες συλλαλητήριο που, με επικεφαλής όλα τα μέλη της Ιεράς Συνόδου, κατέληξε στο Πεδίο του Άρεως όπου ο καθένας έριχνε μια πέτρα και αναθεμάτιζε τον "τρισκατάρατο" Βενιζέλο: "... όπως ενσκήψωσιν κατ' αυτού τα εξανθήματα του Ιώβ, το κήτος του Ιωνά, η λέπρα του Ιεχωβά, οι κεραυνοί της κολάσεως, όπως μαραθώσιν οι οφθαλμοί και κωφαθώσιν τα ώτα αυτού"!
Προς την πλευρά της Κυψέλης έγιναν το 1920 οι εγκαταστάσεις του Πανελλήνιου Γυμναστικού Συλλόγου.
Το 1937 έγιναν τ' αποκαλυπτήρια των προτομών με τους αγωνιστές του 1821, και ακολούθησαν, το 1938, του έφιππου ανδριάντα του Βασιλιά Κωνσταντίνου.

Το 1952 στήθηκε το άγαλμα της "Προμάχου Αθηνάς", που αποτελεί το ηρώο των Βρετανών, Αυστραλών και Νεοζηλανδών που έπεσαν στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Το 1964 μεταφέρθηκε στον περίβολο του ναού των Ταξιαρχών ο μαρμάρινος ανδριάντας του Αλέξανδρου Υψηλάντη απ' το προαύλιο του Πολυτεχνείου. Λίγο αργότερα μεταφέρθηκαν και τα οστά του απ' την Αυστρία.
Το ερχόμενο Φθινόπωρο αναμένεται να ανοίξει και πάλι για το κοινό ο χώρος του Πεδίου του Άρεως, που ανακαινίζεται εδώ και δυο χρόνια. Μεταξύ άλλων θα περιλαμβάνει:
- Τον "Μινωικό λαβύρινθο", μια ελικοειδή διαδρομή 250 μέτρων κοντά στην είσοδο της Μπούσγου, με φυτά που ταιριάζουν στο αττικό τοπίο.
- Τον "ροδώνα", μια σπειροειδή διαδρομή με διπλή σειρά τριαντάφυλλων όλων των αποχρώσεων, και πέργκολες για τις αναρριχώμενες ποικιλίες.

- Την "υδάτινη διαδρομή" με δεντροστοιχία από πλατάνια και άλλα δέντρα κατά μήκος της.

Τούτες τις μέρες ο άνεμος μας κυνηγά...

Στην πραγματικότητα βρισκόμαστε σε πόλεμο!
Μπορεί να μην καταφθάνουν απ' το μέτωπο φέρετρα ντυμένα στη γαλανόλευκη, αλλά είναι σίγουρο πως θα χύσουμε αρκετό δάκρυ και μπόλικο ιδρώτα...
Την Ελλάδα που ξέραμε τα τελευταία 30 χρόνια, να την ξεχάσουμε!
Όλοι θα γίνουμε, λίγο-πολύ, φτωχότεροι. Το θέμα είναι να διατηρήσουμε κάποια προοπτική βελτίωσης...
Γι' αυτό και συνεχίζουμε να στηρίζουμε κριτικά την κυβέρνηση. Και στο τέλος της τετραετίας θα κάνουμε τη σούμα...
Η πρόσκληση των κομμάτων της "Αριστεράς" να "ξεσηκωθούμε", το μόνο που θα καταφέρει είναι να καθυστερήσει την έξοδο απ' την κηδεμονία και τα μέτρα της!

Τ' αλάνια του Περαία Γ' (ιστορίες αληθινές, χωρίς αρχή και τέλος)

Είχε ξεχάσει πως ήταν "ο κόσμος έξω"!
Χρόνια στο κελί
χωρίς μιαν άδεια...
"Ένεκα του επικινδύνου του χαρακτήρος του",
έτσι έλεγε της έδρας ο κυρ Σαγγελέας!
Μόνο του έπιπλο ένα κρεβάτι,
κι αυτό κουτσό!
Μ' ένα σεντόνι λερό, λιγδιάρικο.
Βρομούσε. Βρομούσε αλλιώτικα.
Σαν ίδρωτας μπαγιάτικος,
σαν κάστανο βρασμένο...
Περίμενε το σούρουπο να "σκάσουν μύτη"
ένα μάτσο χλομές αχτίδες
του ξεψυχιάρικου ήλιου...

(Όποιος πει πως βγήκε απ' το "κάγκελο",
με τ' αποφυλακωτήριο στο χέρι,
και δεν γύρισε πίσω να δει "τα σίδερα", ψέματα λέει!)

Βγήκε στη δημοσιά σα χαμένος...
Θυμήθηκε κει δίπλα
μια ταβέρνα παλιά.
Πάγαιναν κάτι μεθυσμενάκια
πού 'χαν τα ντέρτια τα πολλά
κι έλεγαν τα μεράκια τους με τον αποσπερίτη!
Νά 'βγει από μέσα τους το "αχ!",
να παν οι πίκρες κάτου
συρτά και μερακλίδικα...
Σαν έφαγε, τα ρέστα του μέτρησε και βρήκε
πως τού 'φταναν να "πάει" με γυναίκα.
Τράβηξε ίσα στο σταθμό,
κει που "ψωνίζονται" οι αλαφιασμένες,
οι ανατολίτισσες, οι αιματορουφήχτρες...
Οι πνιγμένες φωνές, οι βαριές ανάσες,
τα υπόκωφα αγκομαχητά,
μαρτυρούσαν την ηδονή την άνομη,
την πιο γλυκιά...
Ένας μεσόκοπος είχε αγκαζάρει ήδη μια,
κουκλάρα, με κόκκινα μαλλιά βαμμένα.
Γι' αυτόν, το όνειρο
(αν ονειρεύτηκε ποτέ)
πλησίαζε στο τέλος.
Λίγα βήματα στο δρόμο,
μια σκάλα, ένα βρόμικο κρεβάτι
κι ύστερα η τσούλα
θα τον ξαποστείλει πίσω,
στη θλιβερή του γυναικούλα,
που ήταν, πιθανότατα, κι η μοίρα του,
μετά τις ώρες στη φάμπρικα ή στο γραφείο...
"Ψιτ, όμορφε, πάμε;"
Την προσπέρασε χωρίς να δώσει σημασία...
"Αδελφή!"
Όλου του κόσμου οι "παστρικιές"
έτσι αντιδρούν όταν τις απορρίπτεις...
Έψαχνε νά 'βρει μια με τα λαγόνια της στενά
και κολαράκι τόπι!
Μετά από τόσα χρόνια στη "στενή"
ήθελε τη γυναίκα
νά 'χει κοψιά άγουρου αγοριού
και μικροκαμωμένου..

Τα "δικά μου" Εξάρχεια! (Α')

Εκεί που τελειώνει η Σκουφά, λίγο πιο κάτω απ' τα νέα γραφεία του ΠΑΣΟΚ, στη γωνιά της Μαυρομιχάλη με τα τελευταία "φυλάκεια" της αστυνομίας, αρχίζουν τα Εξάρχεια, τα "δικά μου" Εξάρχεια...
Εδώ είναι τα στέκια μου, εδώ οι φίλοι μου, εδώ ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου...
Απ' το 1873, που ιδρύθηκε το Πολυτεχνείο, η περιοχή είναι το κέντρο της νεολαίας, το συνώνυμο της εξέγερσης.
Στα "Δεκεμβριανά" του 1944, εδώ έγιναν μάχες σώμα με σώμα. Οι νεολαίοι του ΕΛΑΣ, μόλις αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το Πολυτεχνείο, ανέβηκαν στο λόφο του Στρέφη κι από κει χτυπούσαν τους "κυβερνητικούς" που είχαν οχυρωθεί στο Χημείο...
Στην "πλατεία" δεν πολυπάω. Μου φαίνεται πως κυκλοφορεί πολύ δηθενιά.
Προτιμώ τα "παλιά Εξάρχεια", τα καφέ, τις ταβερνούλες και τα μπαράκια που ξεφυτρώνουν στα στενάκια... Λόντου, Μεσολλογγίου, Τζαβέλα, Κωλέττη, Αραχώβης, Δερβενίων.
Πού με χάνεις πού με βρίσκεις, σχεδόν κάθε μέρα περνάω απ' τον καφενέ του "Τούρκου", στη Ναυαρίνου, απέναντι απ' το παλιό πάρκινγκ που, εδώ και χρόνια, το έχουν καταλάβει οι αντιεξουσιαστές και το έκαναν πάρκο.
Εδώ όλα μου φαίνονται πιο φιλικά και φυσιολογικά. Ακόμα κι οι γκόμενες "που δεν με γουστάρουν" όχι γιατί είμαι συντηρίκλα ή ... κάπως σιτεμένος, αλλά γιατί δεν κάνω τα μαλλιά μου ράστα!
Άμα κάτσει η φάση πάμε να δούμε και την τοπική μας ομάδα, τον "Αστέρα Εξαρχείων"! Τώρα, ομάδα δεν θα την έλεγες... ψιλοσούργελο είναι, αλλά στις κερκίδες ακούς τα εξυπνότερα συνθήματα!
Ένα απ' τα καλύτερα είναι, νομίζω, κι αυτό:

Με χόρτο σε βλέπω σαν την Πόρτο
με κόκα σε βλέπω σαν την Μπόκα!

Να γιατί γουστάρουμε την Αθήνα!

Όπου κι αν σταθείς σε τούτη την πόλη, πατάς πάνω στην "ιστορία"!
Κι όταν λέμε "ιστορία", δεν εννοούμε δυο-τρεις αιώνες! Αυτούς τους έχουμε για πλάκα! Μιλάμε για 2.000 χρόνια και πάνω...
Έβλεπα χθες τις κυρίες και δεσποινίδες να εισρέουν κατά χιλιάδες στο πολυκατάστημα Attica, στην Πανεπιστημίου, για να επιλέξουν τα νέα συνολάκια τους.
Και το μυαλό μου γύρισε 2.440 χρόνια πίσω.
Οι Αθηναίοι κλεισμένοι στα τοίχη, κι απέξω οι Σπαρτιάτες να κόβουν και να καίνε τα ελαιόδεντρα και τ' αμπέλια τους.
Το 430 π.Χ. ήταν, ίσως, η χειρότερη χρονιά στην ιστορία της πόλης.
Απ' τον Πειραιά ξεκίνησε, κι επεκτάθηκε σύντομα παντού, ένας φονικός λοιμός, μάλλον τυφοειδής πυρετός, που σκότωσε μέχρι το 426 π.Χ. πάνω από 50.000 Αθηναίους...
Κι ο λοιμός αυτός έγινε η αιτία να ξεχάσουν οι θεοσεβείς κάτοικοι τούτης της πόλης τα ιερά και τα όσιά τους. Κι έριχναν τους νεκρούς τους σε ομαδικούς τάφους που άνοιγαν σε κάθε γωνιά της πόλης...
Ένας τέτοιος τάφος βρέθηκε και στα θεμέλια του ... Attica!

"... ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην"!

Τώρα που τα πνεύματα γύρω απ' την χορήγηση ελληνικής ιθαγένειας στους αλλοδαπούς καταλάγιασαν, ας πούμε δυο κουβεντούλες στους "ανησυχούντες" και "διαμαρτυρόμενους" ιεράρχες μας.
Δεν θα τους θυμίσουμε τι λέει η Αγία Γραφή. Αυτή είναι "ψιλά γράμματα" γι' αυτούς!
Θα τους πούμε μόνο τούτο:
Παναγριώτατοι, εσείς δεν είστε που δέχεστε στους κόλπους της Εκκλησίας σας κάθε αλλοδαπό που, για να γλυτώσει απ' τη ρατσιστική αντιμετώπιση ο καημενούλης, δηλώνει πρόθυμος να γίνει χριστιανός ορθόδοξος;
Τους βαπτίζετε με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς καμιά ουσιαστική κατήχηση, κι από πάνω πανηγυρίζετε που "έχει ρεύμα η Ορθοδοξία"!
Γιατί, λοιπόν, δεν αναγνωρίζετε και στην Πολιτεία το δικαίωμα να κάνει μέλη της όσους αλλοδαπούς το επιθυμούν, και, μάλιστα, με πολύ αυστηρότερες προϋποθέσεις από κείνες που εσείς τηρείτε για την "χριστιανοποίησή" τους;
Αλλά, για να είμαστε αντικειμενικοί, πρέπει να πούμε και τούτο:
Οι πρώτοι που έθεσαν μαζικά ζήτημα μεταναστών στην Ευρώπη ήταν οι Γάλλοι κομμουνιστές!
Αυτοί, με επικεφαλής τον Γενικό Γραμματέα τους Ζορζ Μαρσέ, στις αρχές της δεκαετίας του '80 διοργάνωσαν πορείες κατά των μεταναστών, κατηγορώντας τους για την ανεργία και την εγκληματικότητα.
Κι ο κομμουνιστής Δήμαρχος του Βιτρί ήταν αυτός που πρώτος έστειλε μπουλντόζες να γκρεμίσουν έναν ξενώνα μεταναστών!
Το τραγουδάκι που ακολουθεί είναι αφιερωμένο στους χουντικούς και χουντοθρεμμένους δεσποτάδες μας...

Ένα παιδί μετράει τ' άστρα...

Ήμουν στην τετάρτη τάξη του 2ου Δημοτικού Σχολείου μιας επαρχιακής κωμόπολης.
Η πρώτη μου ερωτική φαντασίωση ήταν η Ρούλα, μια απ' τις εφτά ξαδέλφες μου!
Ήταν μεγαλύτερη και πήγαινε στην πρώτη ή δευτέρα Γυμνασίου, δεν θυμάμαι ακριβώς...
Η μόνη μας ευκαιρία ν' ανταμώσουμε ήταν ο κυριακάτικος εκκλησιασμός.
Τα κορίτσια κάθονταν απ' την μια μεριά του ναού και τ' αγόρια απ' την άλλη.
Ανταλλάσσαμε διαρκώς βλέμματα. Προσπαθούσα να τη φανταστώ μ' εκείνο το περίεργο μικρό κομπινεζόν από λεπτό λινό, που 'χα δει στο εξώφυλλο ενός περιοδικού: από πάνω πουκάμισο, από κάτω παντελόνι που έσφιγγαν στη μέση μ' ένα κορδονάκι...
Εμείς, αγωνιούσαμε να τελειώσει η εκκλησία και να βρεθούμε από κοντά, μα ο παπάς ανέβαινε στον άμβωνα και μιλούσε ατελείωτα! Περί αρετής... εννοείται!
Μας καλούσε να μοιάσουμε με τους λευκούς κρίνους των αγρών!
Στον τόπο μας δεν είχαμε κρίνους, δεν είχαμε δει ποτέ κρίνους, το ίδιο, μάλλον, κι ο παπάς μας. Γι' αυτό μου φαινόταν ακατανόητη η εμμονή του με το λουλούδι αυτό. Μας το ξεφούρνιζε κάθε τρεις και λίγο! Συχνότερα κι απ' το όνομα του Χριστού...
Όταν, επιτέλους, τέλειωνε η εκκλησιά, είχαμε δύο ολόκληρες ώρες να κάνουμε ό,τι θέλαμε.
Χεράκι-χεράκι, η Ρούλα κι εγώ, εγώ κι η Ρούλα, βγαίναμε λίγο έξω απ' το Καρπενήσι, σ' ένα μικρό λιβάδι με μυγδαλιές.
Θεέ μου, πόσο όμορφες είναι οι μυγδαλιές ανθισμένες...
Εκεί έλεγε ο ένας στον άλλον τις πιο κρυφές του σκέψεις, κάναμε όνειρα να παντρευτούμε, να κάνουμε πολλά παιδιά που δεν θα στέλναμε ποτέ σε σχολεία κι εκκλησίες!
Μου άρεσε να τις βγάζω τα παπούτσια και να περιποιούμαι τα ωραία της πόδια.
Την παρακαλούσα να σηκώσει λίγο το φόρεμά της για να δω την κιλότα της και να χαϊδέψω το σημείο που ξεκινούσαν τα μπουτάκια της.
Καμιά φορά τολμούσα να χουφτώσω και τα βυζάκια της. Τα πίεζα με δύναμη, ελπίζοντας, στην άγνοιά μου, να δω να ξεπετάγεται χείμαρρος το γάλα!
Η καλύτερή μου, όμως, ήταν όταν της δάγκωνα τον πισινό. Η Ρούλα πονούσε και τότε άρχιζε η πάλη...
Ήταν δυνατότερη και με έβαζε "πλάτη στο χώμα"! Στεκόταν πάνω μου, σφήνωνε με τα δυο της πόδια το στήθος μου κι ακινητοποιούσε τα χέρια μου σταυρώνοντάς τα στο έδαφος.
Άφηνε λιτά τα μακριά της μαλλιά να πέσουν στο πρόσωπό μου. Καθώς οι άκρες των τριχών χωνόντουσαν παντού, στα μάτια, στη μύτη, στο στόμα, ένα αφόρητο γαργαλητό διαπερνούσε το κορμί μου.
Ξεσπούσα σε ένα τρομερό νευρικό γέλιο και φώναζα όσο πιο δυνατά μπορούσα... "ήμαρτον, παραδίνομαι"!
Τότε, τραβούσε πίσω τα μαλλιά κι άφηνε έναν πηχτό αφρό από σάλιο να πέφτει με τέχνη, σταγόνα-σταγόνα, σε όλα τα σημεία του προσώπου μου.
Κουνούσα με απελπισία το κεφάλι, αριστερά-δεξιά, και ούρλιαζα από αηδία και ηδονή ταυτόχρονα...
Κάποια στιγμή το μαρτύριο τέλειωνε.
Με απίστευτη βουλιμία έσκυβε πάνω μου κι άρχιζε να γλείφει το σαλιωμένο μου πρόσωπο, δαγκώνοντάς μου φευγαλέα μια τα χείλη, μια τη γλώσσα, μια τ' αυτί!
Προσδοκούσε τα ερωτικά μου φιλιά που δεν ήξερα να δίνω...

Σαμαράς ο ... νερουσκούληκας!

Όπως θα θυμάστε, στήριξα μέχρι παρεξηγήσεως τον Αντώνη στον αγώνα του για την αρχηγεία της ΝουΔου!
Κι έβλεπα με συμπάθεια την προσπάθειά του να σουλουπώσει, όσο μπορούσε, το ναυαγισμένο κόμμα που του παρέδωσε ο Καραμανλής.
Ο Αντώνης, ειν' αλήθεια, προσπάθησε να κρατήσει αποστάσεις απ' το καραμανλικό παρελθόν.
Απομόνωσε τα λαμόγια και τις "φαγάνες" της περασμένης εξαετίας.
Και ομολόγησε, έστω και δειλά, τις ευθύνες του κόμματός του για τα σημερινά χάλια της χώρας.
Χθες, όμως, μιλώντας στη Λάρισα, έκανε τη μεγαλύτερη "πατατιά" της ζωής του!
Για ποιο λόγο, φαντάζεστε, βγήκε να κατηγορήσει την κυβέρνηση, εκθειάζοντας την αντίστοιχη πολιτική της Νέας Δημοκρατίας;
Δεν θα το πιστέψετε...
Κατηγόρησε την κυβέρνηση γιατί πριν δύο μήνες άφησε τους αγρότες να επιστρέψουν από τα μπλόκα "με άδεια χέρια"! Ενώ η δική του κυβέρνηση, ένα χρόνο πριν, τους είχε μοιράσει 500 εκατομμύρια ευρούλια!
Βρε αθεόφοβε, εδώ τη Δευτέρα μπορεί να μπει σε εφαρμογή το ευρωπαϊκό σχέδιο για τη σωτηρία της ελληνικής οικονομίας, κι εσύ κατηγορείς την κυβέρνηση που δεν άνοιξε το πουγκί να σκορπίσει λεφτά;
Βρε άχρηστε, είναι δυνατόν να βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού εξαιτίας της πολιτικής του "δώσε και σε μένα μπάρμπα", κι εσύ ονειρεύεσαι τη διαιώνισή της;
Είναι δυνατόν να προσπαθούμε να πείσουμε τους εταίρους και τους δανειστές μας πως "βάλαμε μυαλό" και δεν πρόκειται να ξαναμοιράσουμε λεφτά που δεν έχουμε, κι εσύ νοσταλγείς την εποχή που σκορπίζονταν εκατοντάδες εκατομμύρια ως "αποζημιώσεις" για ζημιές που δεν έγιναν;
Αντωνάκη, είσαι λειψός στο μυαλό και δεν κάνεις για πολιτικός!
Καλά σε λένε κάποιοι "Ζίγδη της Ν.Δ."!
Και γεια στο στόμα της Μαριλίτσας, που όταν εγώ σε στήριζα μου έλεγε: "καλέ τι του βρίσκεις αυτού του νερουσκούληκα;"...

Spreads και ... "βαθιά λαρύγγια"!

Μας είπαν ότι: αν η κυβέρνηση δεν "ανέβαζε" το έλλειμμα στο 12,7% και δεν μιλούσε συνέχεια για "τιτανικούς", τα επιτόκια δανεισμού θα ήταν χαμηλότερα!
Η αλήθεια: πέρυσι, τέτοιο καιρό, που η τότε κυβέρνηση έκανε λόγο για "έλλειμμα κάτω από 3%" και για "θωρακισμένη στην κρίση οικονομία", τα επιτόκια εξωτερικού δανεισμού ήταν πάλι στο 6%!
Μας είπαν ότι: αν η κυβέρνηση έπαιρνε σκληρά οικονομικά μέτρα τον Οκτώβριο του 2009, τα επιτόκια θα συμπιέζονταν!
Η αλήθεια: όταν η κυβέρνηση πήρε πολύ σκληρότερα μέτρα τον Μάρτιο του 2010, τα επιτόκια συνέχισαν ν' αυξάνονται αλματωδώς!
Συμπέρασμα: εδώ και 14 μήνες οι διεθνείς τοκογλύφοι μύρισαν αίμα κι έχουν ορμήξει να μας γδάρουν. Αυτά τα περί "δηλώσεων", "καθυστερήσεων" και "διαρροών" των ελληνικών κυβερνήσεων είναι απλά προσχήματα. Κι όταν τα προσχήματα εξαντλούνται, κατασκευάζουν οι ίδιοι καινούργια...
Κι ερχόμαστε τώρα στα "βαθιά λαρύγγια"!
Τα όρνια της τοκογλυφίας γνωρίζουν καλά πως το ελληνικό κράτος πρέπει να δανειστεί μέχρι τέλη Μαΐου τουλάχιστον 16 δις ευρώ!
Η ευκαιρία να κερδοσκοπήσουν, τεράστια. Του χρόνου ποιος ξέρει αν οι συνθήκες θα είναι τόσο ευνοϊκές γι' αυτούς...
Γι' αυτό, μέσω πληρωμένων γραφιάδων του διεθνούς τύπου, αρχίζουν να "παπαγαλίζουν" και να διαδίδουν διάφορες "βρόμες"!
Δυστυχώς, επικουρούνται κι από Έλληνες δημοσιογράφους! Χθες η "Καθημερινή" κατονόμασε συγκεκριμένη δημοσιογράφο της "Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας" ως συστηματική κατασκευάστρια αντιδεοντολογικών ρεπορτάζ...
Η δήλωση, δήθεν, κάποιου κυβερνητικού αξιωματούχου πως "η κυβέρνηση θέτει ζήτημα αλλαγής της συμφωνίας των Βρυξελλών", είναι ψεύτικη και κατασκευασμένη!
Όχι γιατί δεν υπάρχουν διαρροές από κυβερνητικά κλιμάκια. Αλλά, για τον απλούστατο λόγο, ότι την ασάφεια και ελλιπή αποτελεσματικότητα του "σχεδίου" είχαν επισημάνει δημόσια και κατηγορηματικά τόσο ο Πρόεδρος όσο και ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης.
Τη Μ. Τρίτη στο Υπουργικό Συμβούλιο ο Γιώργος είχε πει: "Στο τραπέζι υπάρχουν και οι δικές μας προτάσεις, όπως και οι προτάσεις των Σοσιαλιστών, για έναν μηχανισμό στήριξης πιο αποτελεσματικό".
Κι ο Πάγκαλος είχε δηλώσει στην κρατική τηλεόραση: "Δεν είμαι ευχαριστημένος απ' τη Συμφωνία των Βρυξελλών. Η Ε.Ε. δεν έχει ακόμη συνειδητοποιήσει ότι χρειάζεται ισχυρή άμυνα εναντίον των κερδοσκόπων".
Ποιος, λοιπόν, ο λόγος να "διαρρεύσει" αυτό που δημοσίως ομολογείται;
Δυστυχώς η Ελλάδα βρίσκεται (και με δική της ευθύνη) στο έλεος των τοκογλύφων!
Απ' τη δύσκολη αυτή θέση δεν μπορεί να βγει μόνη της.
Χρειάζεται απαραίτητα τη στήριξη της Ε.Ε., η οποία, προς το παρόν, φαίνεται να αργεί...

Κορίτσια, "σκεπαστείτε" και μην αμαρτάνετε!

Εμένα, τώρα, με ξέρετε... Είμαι ασκητικός και φιλομόναχος τύπος που δεν παρασύρεται εύκολα σε σαρκικά παραπτώματα.
Εσείς οι σαρκολάτρες έχετε στο προσκεφάλι σας το βιντεάκι της Τζούλιας. Μερικοί αγοράσετε ήδη απ' τους αραπάδες του δρόμου και το δεύτερο, αυτό που γυρίστηκε στη θαλαμηγό!
Εγώ, όμως, ο πνευματικός άνθρωπος, κοιμάμαι και ξυπνάω μελετώντας τις "Διδαχές" του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού!
Πολύ τον καταλαβαίνω τον πατρο-Κοσμά. Εμάς τους ασκητές πολύ μας πειράζει ο διάολος. Αλλά δεν χαμπαριάζουμε. Ο ίδιος ο Βελζεβούλης να 'ρθει μπροστά μας, με όλα του τα φουσάτα, κάνουμε το σημείον του σταυρού, λέμε και κανα "Παναγία βόηθα", κι όλοι οι τρισκατάρατοι λακίζουν!
Το πρόβλημα είναι με τις γυναίκες. Εκεί, Φιλελλήνων κι Αμαλίας γωνία, τσουπ, ξεπετάγεται το γκρουπάκι με τις τουριστριούλες, γάμπες άγαλμα, το μισό βυζί έξω, η πέρλα στον αφαλό να γυαλίζει...
Αρχίζουμε το σταυροκόπημα, λέμε καμιά δεκαριά απολυτίκια, καταβασίες, στιχηρά, αυτές τίποτα. Εξακολουθούν να σε κοιτάν σα χαζές και να γλείφουν τα παγωτάκια τους.
Ε, τώρα, γίνεσαι ή δεν γίνεσαι "στυλίτης"; Και τρέξε πίσω στο Σύνταγμα, να περιμένεις στην ουρά στις τουαλέτες των ΜακΝτόναλτς μπας κι ανακουφιστείς λίγο, γιατί και τα κινέζικα φερμουάρ δεν φημίζονται για την αντοχή τους...
Ανοίγω κι εγώ, κορίτσια, τις "Διαδαχές" και σας διαβάζω ένα απόσπασμα μπας και γίνετε άνθρωποι, ή έστω διάολοι κανονικοί που εξαφανίζονται μ' ένα "δοξαπατρί":
"Χριστιανές μου, να είστε σκεπασμένες και να έχετε εντροπή και ταπείνωση, να φαίνεσθε ωσάν άγγελοι. Γιατί, οπόταν μια γυναίκα δεν σκεπάζεται, φανερώνει πως δεν είναι ευχαριστημένη με τον άντρα της, αλλά θέλει άλλους. Μα όταν σκεπάζεται δείχνει πως ευχαριστεί τον Θεόν που της εχάρισε τον άντρα της και δεν θέλει να την ιδή άλλος"!
Πες τα ρε γέροντα! Θα μας ξεχριστιανίσουν και φέτος οι άτιμες...

Παπ' Αντώνης: ένας μάγκας απ' τη Δραπετσώνα!

Γεννήθηκε στη Χίο, από οικογένεια μικρασιατών προσφύγων. Αυτούς που οι "παλαιοελλαδίτες" τους φώναζαν "ψειριάρηδες", "που ήρθαν ν' αρπάξουν το βιός τους'...
Μεγάλωσε στην Δραπετσώνα του Πειραιά, όταν ήταν ακόμα εργατούπολη, πριν σβήσουν τα φουγάρα και κλείσουν οι φάμπρικες.
Σπούδασε δάσκαλος και αμέσως μετά μπήκε στη Θεολογική. Έκανε ιεραποστολή σε Γκάνα, Κένυα, Βραζιλία, για να καταλήξει στην ενορία τ' Αϊ Γιώργη στον Κολωνό, το "Χάρλεμ της Αθήνας"...
Αρχικά μάζευε τα ελληνόπουλα απ' τους δρόμους και τις πλατείες και τους έκανε μαθήματα σ' έναν μικρό καφενέ, ακριβώς εκεί που σήμερα είναι το σύγχρονο τριώροφο κτίριο της "Κιβωτού του Κόσμου".
Όταν στην περιοχή άρχισαν να μαζεύονται αλλοδαποί, κι οι δρόμοι του Κολωνού γέμισαν απ' "αδέσποτα προσφυγόπουλα", ο παπ' Αντώνης άρχισε να τα μαζεύει γύρω του κι έφτιαξε μια πραγματική "Κιβωτό", δίπλα στο τζάμπο, με παιδιά απ' όλες τις ράτσες και τις φυλές. Σέβεται απόλυτα την προσωπικότητά τους και απορρίπτει κάθε ιδέα προσηλυτισμού!
Το πρώτο που τους μαθαίνει είναι πως μαγκιά δεν είναι να περιφέρονται άσκοπα στις πλατείες, να παίρνουν ναρκωτικά και να επισκέπτονται κάθε Σαββάτο τον πατέρα τους στην φυλακή.
Μαγκιά είναι να μην εγκαταλείπουν το σχολειό, να βγουν απ' το λούκι των ουσιών, να μην εξαρτώνται απ' τις συμμορίες και να βοηθούν κάποιον άλλον παραπέρα...
Ο παπ' Αντώνης δεν θέλει να στηρίζεται ούτε στα κρατικά κονδύλια, ούτε στην βοήθεια της Εκκλησίας ούτε στους επιδειξιομανείς πλούσιους. Δεν γουστάρει τους "φιλανθρωποκαπιταλιστές".
Στηρίζεται στην αγάπη του απλού κόσμου. Βέβαια, βοηθούν και αρκετοί επώνυμοι, αλλά με τον απαράβατο όρο της... ανωνυμίας!

Γεννήθηκα λίγες μέρες πριν δολοφονηθεί ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ!

Ο Μ. Λ. Κινγκ γεννήθηκε στην Ατλάντα το 1929.
Σπούδασε κι αυτός θεολογία, άρα, κατά κάποιον τρόπο είμαστε συνάδελφοι...
Χειροτονήθηκε πάστορας στην Αλαμπάμα και ηγήθηκε του Χριστιανικού Κινήματος των Μαύρων ενάντια στις φυλετικές διακρίσεις.
Πολλές φορές φυλακίστηκε, το 1964 πήρε το Νόμπελ Ειρήνης και στις 4 Απριλίου 1968 δολοφονήθηκε στο Μέμφις του Τενεσί..
Έλεγξε δριμύτατα τον ηθικισμό, τον ατομισμό και την υποκρισία της δυτικής κοινωνίας.
Οι χριστιανοί της Αμερικής έστελναν εκατομμύρια δολάρια ανθρωπιστική βοήθεια στην Αφρική, απαγόρευαν, όμως, στους μαύρους να παρακολουθούν τη λειτουργία στην εκκλησία της κοινότητάς τους!
"Είναι δυνατόν", έλεγε, "κάποιος χριστιανός να θυσιαστεί, αλλά την ώρα που θυσιάζεται, να θεωρεί κέντρο της θυσίας τον εαυτό του και να μην ενδιαφέρεται παρά μόνο για το άτομό του! Η ανδρεία του ταΐζει τον εγωισμό του και η ευλάβειά του μεγαλώνει την υπερηφάνειά του. Χωρίς πραγματική αγάπη η αγαθοεργία γίνεται εγωισμός και το μαρτύριο πνευματική αλαζονεία!"...
Ο Καλός Σαμαρείτης, στον δρόμο της Ιεριχούς, δεν αισθάνθηκε πως συνάντησε ένα αιμόφυρτο σώμα, ή έναν μισητό Ιουδαίο, αλλά ένα ανθρώπινο πλάσμα.
Δεν αναρωτήθηκε "τι μπορεί να πάθω αν σταματήσω για να βοηθήσω αυτόν τον άνθρωπο", αλλά "τι θ' απογίνει αυτός ο άνθρωπος αν δεν σταματήσω να τον βοηθήσω"...
Δεν αρκέστηκε στην περίθαλψη του τραυματισμένου, αλλά τον φόρτωσε στο γαϊδούρι του, τον μετέφερε στο νοσοκομείο, πλήρωσε τ' απαραίτητα για τη συντήρησή του και δεσμεύτηκε πως "θα καταβάλω μόλις επιστρέψω τα χρήματα που στο μεταξύ θα δαπανηθούν γι' αυτόν"!
Γιατί μας βάζεις τόσο δύσκολα Χριστέ μου;
Γιατί μας το κάνεις αυτό ρε Χριστέ;