Ανθρωπογεωγραφία της Άκρας Αριστεράς Δ' - ΕΕΚ Τροτσκιστές ("Σου πηδάω την κόρη ρε μαλάκα!)

Ήταν στα 20, αλλά έμοιαζε μικρότερη.
Απ' τα βόρεια προάστια, πλουσιοκόριτσο, έξυπνη, ψαγμένη...
Η μικρή ήθελε εμπειρίες.
Έκαναν έρωτα την ίδια νύχτα που γνωρίστηκαν.
Του δόθηκε παίζοντας την άβγαλτη παιδούλα.
Εκεί, στο πίσω κάθισμα του κόκκινου φορντ, μοντέλο 1992.
Στην αλάνα του παλιού λατομείου, στα Τουρκοβούνια..
Τα σκληρά χέρια του ψαχούλευαν μέσα στο μικρό δαντελένιο κιλοτάκι.
(Γύρω στα 10, πόσο του άρεσε να χώνεται κρυφά στις κοριτσίστικες τουαλέτες του Δημοτικού και να αυνανίζεται! Κι ας απαγόρευαν δια ροπάλου οι δάσκαλοι να μπαίνουν τα αγόρια στις τουαλέτες των κοριτσιών)
Βύζαξε τα αγγλομαθή χειλάκια της με το λαϊκό στόμα του, εξασκημένο σε φράσεις ελλειπτικές, στο βαρύ λεξιλόγιο της πιάτσας.
Ένιωσε μυρουδιές από κρέμες και αρώματα που δεν είχε ως τότε μυρίσει.
(Ήρθε στο μυαλό του η αποφορά του ούζου και της ιδρωτίλας του αλκοολικού πατέρα, η κοπριά των ζώων, η μπόχα των πορνοσινεμά, η φούντα που πρωτοδοκίμασε στις τουαλέτες του Γυμνασίου)
Τα χεράκια της, σαν πορσελάνινα σκιουράκια, χάιδευαν το μαλλιαρό χωριάτικο στήθος του.
Οι παλάμες του βεντούζωσαν τα πεντακάθαρα -σαν ανέγγιχτα- βυζάκια της.
Θέλησε να της πει λόγια βρόμικα, που με κόπο συγκράτησε.
"Μόνο μαζί σου νιώθω άνθρωπος!", του είπε, "σ' ευχαριστώ που με σώζεις".
(Θυμήθηκε τις σκληρές κουβέντες των δικών του -πάντα τον θεωρούσαν "χαμένο κορμί"-, τις λαϊκές γκόμενες των καψουρομάγαζων που σιχαινόταν, τα φτηνά μπαρ, τα σκυλάδικα, την τσαλακωμένη του περηφάνια, το παράπονο της μάνας μετά από κάθε ξυλοδαρμό του μέθυσου πατέρα)
Η βροχή είχε δυναμώσει και η αλάνα έγινε βούρκος.
Μόλις ξελαμπίκαραν κάπως απ' το πάθος του έρωτα, είπαν να βγουν να πάρουν λίγο αέρα.
Τη σήκωσε στα χέρια του για να μη λερώσει τα πανάκριβα παπουτσάκια της.
Τη φίλησε στο στόμα τόσα αθώα, που κι ο ίδιος τα 'χασε!
Της είπε λόγια που δεν είχε πει ποτέ ξανά ... "σ' αγαπώ!".
Πού βρέθηκε τόση αθωότητα μετά από τόσο τολμηρές στάσεις στο πίσω κάθισμα;
Με μια κίνησή της ξέφυγε απ' την αγκαλιά του.
Ξάπλωσε μέσα στις λάσπες κι άρχισε να πασαλείυει ό,τι φορούσε, παπούτσια, ρούχα, κοσμήματα... Τα χρυσαφένια μαλλιά της, το πρόσωπό της!
Με πείσμα και μανία, με μια κρυφή κακία, όχι για τον ίδιο αλλά για την προνομιούχα μοίρα της, που την είχε κλείσει σ' έναν γυάλινο πύργο της Εκάλης.
Κι εκεί, μέσα στις λάσπες, άρχισαν έναν μανιασμένο έρωτα.
(Στα μάτια του ήρθε το χαμόσπιτο της γιαγιάς του στο χωριό, η ανάμικτη οσμή τσιγαρίλας και ποντικίλας του θαλάμου στο Κέντρο Εκπαίδευσης της Κορίνθου. Ο "στίβος μάχης" και το σούρσιμο στη λάσπη με την σκληρή μπότα του εκπαιδευτή να του πατάει την πλάτη)
Ήταν ένα κορίτσι σε απόγνωση, που τον πηδούσε με λύσσα, χωρίς να ξέρει τι θέλει και πού να το βρει...
Εκείνος, στο ντελίριο της παγωμένης ηδονής του, έφερε στο μυαλό του την εικόνα του βιομήχανου πατέρα της.
"Στην πηδάω, ρε μαλάκα, σου πηδάω την κόρη σου κι εσύ κοιμάσαι!"
Ένιωσε ντροπή για τη σκέψη του!
Μεταμελημένος, έκανε να της χαϊδέψει τα μαλλιά.
Έπρεπε να πασχίσει ν' αγαπήσει τον κόσμο της...