Η γνωριμιά με τ' Αγιονόρος αφήνει μιαν αύρα που κολλά και γίνεται ρούχο πάνω σου και μικρόβιο μέσα σου...Εδώ αναπτύσσεις μιαν ιδιαίτερη σχέση με τ' ανήμερο στοιχειό του Χρόνου, που, όπως πάντα, τρέχει ασταμάτητα και στο πέρασμά του σωριάζει ερείπια κι αφήνει πίσω του ερημιές. Στο διάβα του αλλάζουν οι καιροί, αλλάζουν οι ανθρώποι, δοκιμάζεται κι αυτή ακόμα η πίστη που χτίζει και γκρεμίζει, υπακούοντας συχνά σε συμφέροντα, ανταγωνισμούς κι άνομες επιδιώξεις...
Τι να την κάνεις την αποχή απ' το κρέας όταν κατασπαράζεις τον αδελφό σου;
Η βουνοπλαγιά σκύβει νάρκισσα και καθρεφτίζεται φιλάρεσκα στα γαλανά νερά της θαλάσσης. Στα ριζά της ο γερο-βράχος στήνει αμάχη με τ' άγρια κύματα που σαν κακομαθημένα παιδιά μαλλιοτραβιούνται, πέφτουν, κυλιούνται και ξανασηκώνονται. Και δεν λέει να τους περάσει η μανία μέχρι να κουραστούν και ν' αποκάμουν...
Οι παλιοί ναυτικοί λέγαν πως τα κύματα είναι τα πάθια της θάλασσας! Εκείνοι ξέραν καλύτερα το παιχνίδι του νερού με τους βράχους, μα πιότερο με τις λαμαρίνες των σκαριών. Φιλιά και δαγκώματα, γλειψίματα, χτυπήματα και καλοπιάσματα...
Μπόδιο και φραγμός το καράβι κι ο βράχος στην απεραντοσύνη του πελάγου. Και πρέπει να παραμεριστεί! Αγώνας ασίγαστος κι ανελέητος... Θεός να σε φυλάει να μη σταθείς μάρτυρας την ώρα που κορυφώνεται. Μαυρίζει ο τόπος σαν αγριεύει η θάλασσα και το μουγκρητό της φέρνει σύγκρυο σ' όλο σου το κορμί...
Τα καλογέρια κι οι ναυτικοί μαθητεύουν καθημερινά στη σοφία των βράχων και των σκαριών που στέκουν ολομόναχα στην απεραντοσύνη της θάλασσας. Γι' αυτό και δεν παραπονιούνται για τη μοναξιά και την ερημιά τους. Εκτός κι αν τη σέρνουν μέσα τους...
10 σχόλια:
Mε εκνευρίζει το θέμα "πίστη" (όπως και να την "ντύνει" κάποιος..) οταν τίθεται απέναντι στην υποκρισία της πρακτικής του Αγ.Όρους (βλ. Βατοπέδι πχ.)
Δεν έχω τίποτα με τους πιστούς, (απεναντίας), με την απύθμενη υποκρισία έχω...
Εσυ παλι κατι αμαρτωλο εκανες και τρεχεις για συγχωρεση...στον Εφραιμ πας;;;να κρατάς και κατιτις...μη πας με αδεια χερια!!!χαχαχα!!!!
Αν εξαιρέσουμε αυτό το χαζό video,
το πεζό αυτό πόνημά σου,
Άσκαρ,
είναι τέλειο!
Φοβάμαι να πάω στο όρος για δύο λόγους:
1. ΝΑ μην απογοητευτώ,
2. ΝΑ μη μείνω εκεί.., αν δεν απαογοητευτώ.
Ε-μπάργκο..
Επιμένω: σου πάει πάρα πολύ η αποτοξίνωση! Να τη συνεχίσεις! Έτσι, ο Ασκαρδαμυκτί που γνώρισα!
απαιτητικό σβουριχτό σνουποφιλάκι ;)
Eγώ θα σταθώ σε λίγες λέξεις στο προηγούμενο ποστ.
γραφεις : " Ηρθαμε για να συναντήσουμε κατάνυξη, χαρισματική ευγένεια και καλοσύνη που δεν βρίσκεις στον κόσμο...""
και θα σου απαντήσω.
"Δεν έχεις ψάξει αρκετά λοιπόν, στον κόσμο για να τα βρείς όλα αυτά."
Ζηλεύεις και βρίσκεσαι εκεί? Θάθελες να ήσουν πάντα εκεί?
εδώ είναι οι πειρασμοί?
γράφεις πανέμορφα
Υπεροχο!
Καλωσορισες!
Όποιος θέλει να βρει την αγιότητα, τη βρίσκει παντού.
Όποιος θέλει να ζει στις ερημιές, ζει στις ερημιές κι όσο ασκητικά το αντέχει.
Η ομορφιά δεν είναι κρυμμένη μόνο σ' ένα όρος ούτε η αγιότης ντύνεται με ράσο.
Τι να τα κάνουμε τα όρη; Σε νησί της άγονης γραμμής πάμε να ζήσουμε μόνοι με το τίποτα; Ζω κι εγώ στις ερημιές. Δε χρειάζονται βουνοκαρφές. Κι οι πεδιάδες έχουν ζόρια. Κι αν δεν αγαπήσεις το κύμα που δέρνει τους βράχους, αγαπάς το χορτάρι, τις βρούβες, τ' αηδόνια και τις καρακάξες που τρυπώνουν κάτι να σου κλέψουν.
Τα λοιπά είναι φολκλόρ και couleur locale. Kατά το μέρος κι οι θεοί του.
Ευλόγησον !!!
Άναψε κα'να κεράκι ...
και για τις δικές μας αμαρτίες !!!
Αυτές που κάναμε χωρίς να μετανοιώσουμε.
Κι αυτές που θέλουμε να κάνουμε ...
αλλά δεν προλάβαμε ακόμα !!!
Δημοσίευση σχολίου