Απ' τα "καλντερίμια" του κόσμου στ' Αθωνικά μονοπάτια...

Σα φτάσεις στο λιμανάκι της Δάφνης πρέπει να συμμαζέψεις το μυαλό σου. Να παραβλέψεις τις αταξίες, την πολυκοσμία, τα αυτοκίνητα, τα εμπορεύματα, κι εκείνη την παράξενη κι αταίριαστη με το περιβάλλον βιασύνη...
Τα τροχοφόρα αυξήθηκαν, δρόμοι άνοιξαν παντού κι οδηγούν γρήγορα κι άκοπα σε σκήτες και μοναστήρια. Δε θέλει και πολύ να μπεις στη λογική του "να δούμε το ένα, να προλάβουμε και το άλλο". Όμως εδώ βρισκόμαστε όχι για "περιήγηση", "θρησκευτικό τουρισμό" ή ψυχαγωγία. Ήρθαμε για να συναντήσουμε κατάνυξη, χαρισματική ευγένεια και καλοσύνη που δεν βρίσκεις στον κόσμο...
Όσο το επιτρέπουν οι δυνάμεις μας ας μην αποφεύγουμε τη χαρά να περπατήσουμε στα παλιά κι ευλογημένα δρομάκια και μονοπάτια του Όρους. Οι πέτρες στα πανάρχαια αυτά καλντερίμια γυαλοκοπούν απ' τα βαδίσματα των παλιών γερόντων, σφραγίστηκαν με τα χωνεμένα δάκρυα των προσευχών, τους ιδρώτες υπακοής και τους ασκητικούς τους αγώνες ...
Στα λιθάρια που στέκονται δω κι εκεί στις άκρες των δρόμων, ξαπώστασαν τόσοι και τόσοι ασκητές. Ίσως ποτέ στη ζωή τους να μην αντίκρισαν τις φλογερά ερωτευμένες ματιές γυναικών αλλά απ' τα χείλη τους ανέβαιναν στον ουρανό σύννεφα νοητού θυμιάματος προς την κυρά-Θεοτόκο και τους αγίους...
Η οδοιπορία στο Όρος είναι αποτοξινωτική ευεργεσία, εισοδικό σε κόσμο ησυχίας και ειρήνης, νιώθεις να σε συνοδεύουν οι ανάσες του Γρηγόριου του Παλαμά και του Νικόδημου του Αγιορείτη, ανοίγετε κουβέντα και καταλήγετε πάντα στο ίδιο συμπέρασμα ... "φώτισόν μας το σκότος"!
Λίγο πιο κάτω θ' ανταμώσεις κι εκείνα τα ερειπωμένα ή άδεια κελλάκια, ίσκιους καθαγιασμένους από το χρόνο και την προσευχή. Περνάς το κατώφλι τους και παρατηρείς... Έχει απομείνει κάποιο ποτήρι, ένα τριμμένο στρωσίδι, μια μαυρισμένη απ' τη φωτιά κατσαρόλα. Αν είσαι λίγο τυχερός μπορεί να βρεις και κάποια εικόνα του Χριστού. Άλλοτε πιο αυστηρός άλλοτε πιο φιλάνθρωπος. Αλλά πάντα σε προσκαλεί να συνέλθεις, να ξαναρχίσεις απ' την αρχή, όσο κι αν έχεις ξεφύγει...