Ποίηση ανορθόγραφη... (Σημαδέματα!)

Είπα απόψε ν' αυτοσυστηθώ:

μερικά κέρματα στην τσέπη μου
μισό πακέτο "Μάλμπορο"
πέντε νοίκια απλήρωτα
μια πρόσκληση για την Έκθεση Βιβλίου το απόγευμα
χιλιάδες "θέλω" στο μυαλό μου
κι έναν διάολο στ' αχαμνά μου!

Περπατάω πάντα με τα χέρια στις τσέπες.
Σαν πεθάνω θα βρείτε στις τσέπες μου
δύο μικρά βυζιά!

Παγιδεύτηκα
σε χιλιάδες λερωμένα σεντόνια.
Ταξίδεψα
μ' ένα σπερματοζωάριο στην τσάντα μου
-το φτηνό αντάλλαγμα των βογκητών μου-

Κάθε πρωί
πάνω απ' το τριχωτό τομάρι μου
φοράω πουκάμισο, κουστούμι, γραβάτα
και ξεκινάω για το κυνήγι αλιχτώντας
στο τραίνο, στις τράπεζες, στην αγορά
θα σμίξω με την υπόλοιπη αγέλη
-το βράδυ, πρέπει να φέρω ανθρώπινο κρέας
στο τραπέζι μας-

Μα ειν' η σκέψη μου απόψε
σαν λεηλατημένη φθινοπωρινή παραλία.
Απόψε τα βήματά μου σε συντροφεύουν
στις κακόφημες συνοικίες του Σόχο!
Απόψε τα χέρια μου σε σημαδεύουν,
φυλάξου και φύγε...

Το κρεβάτι μου άδειο
η καρέκλα σπασμένη
τ' αποτσίγαρα στο πάτωμα
τ' όνειρο -και κάτι μπύρες-
στο νιπτήρα..

Περπάτησες πάνω στην άμμο μου
γκρέμισες τους πύργους και τα κάστρα μου.
Έφυγες κι άφησες πίσω σου
μονάχα τις μεγάλες πατημασιές σου!
Με σημάδεψες!

Σου είπα να την φορέσεις την αγάπη μου!
Σου είπα να με φορέσεις κατάσαρκα!
Δεν με άκουσες.
Σημάδεψα ίσια
στο μέτωπο της αδιαφορίας σου
και σου έριξα!
Ταίριαξε το κόκκινο με τ' άσπρο του κορμιού σου...

Και τώρα, νά 'μαι!
Μονάχος πάνω στην πίστα.
Παραπατώντας σ' εκείνο το βαρύ ζεϊμπέκικο
τα χέρια ψάχνουν στον αέρα σπαθιά να τραβήξουν!
Με τη Σωτηρία Μπέλλου στη διαπασών
να με θρυμματίζει...

Χτύπησα τη γροθιά μου στο τραπέζι.
Αναποδογύρισαν τα ποτήρια,
έσπασαν!
"Φτάνει πια να δίνεις" είπα.
Η φωνή μου σαν μπαλόνι
περιπλανήθηκε στο χώρο.
Έπεσε πάνω στα σπασμένα
κι έσκασε...

(Λένε πως έμεινα παιδί!
Ο ρόλος αυτός με βόλευε.
Ώσπου κάποιος με φώναξε απ' το βάθος:
"Βγες έξω στη σκηνή!"
Κάτι έπρεπε κι εγώ να πω, βλέπετε...
ο ρόλος μου...)