Αφιερωμένο εξαιρετικά στην Παπαρήγα και στο ... "τιμημένο" ΚΚΕ!

Δεν ξέρω πώς, αλλά, έτσι ξαφνικά, παρακολουθώντας χθες βράδυ τη Βουλή, θυμήθηκα μια ιστορία που διάβασα στο βιβλίο του Αντρέα Καμιλλέρι "πανσιόν Εύα", εκδόσεις Πατάκη.
Το συμβάν έλαβε χώρα σε ένα μικρό λιμάνι της Ιταλίας, το 1942, όπου ένας κομμουνιστής δικηγόρος βγαίνει από τη φυλακή μετά από 4 χρόνια και επισκέπτεται σε ένα μπουρδέλο μια συντρόφισσα εκδιδόμενη για να της αναθέσει μια μυστική αποστολή. Ακολουθεί το απόσπασμα:
"Ο δικηγόρος φαινόταν να υπέφερε που βρισκόταν μόνος στο δωμάτιο με μια όμορφη και σχεδόν γυμνή κοπέλα. Σύμφωνοι, ήταν συντρόφισσα, αλλά δεν έπαυε να είναι μια ωραία γυναίκα. Κατάφερε να συγκεντρωθεί κοιτώντας τον νιπτήρα.
"Λοιπόν, όταν πας στο Τράνι, θα έρθει να σε συναντήσει..."
Μίλησε τρία ολόκληρα λεπτά, καθαρά και ασταμάτητα. Όταν τελείωσε, γύρισε και κοίταξε την Τατιάνα. Με κόπο άνοιξε το στόμα του, αλλά δεν κατάφερνε να σηκωθεί απ' την καρέκλα... Ήταν φανερό πώς πέθαινε από επιθυμία αλλά δεν του φαινόταν σωστό να ζητήσει από μια συντρόφισσα, έστω κι αν ήταν πουτάνα, να κάνει κάτι τέτοιο. Είχε πάει για δουλειά του Κόμματος και τίποτ' άλλο!
Η Τατιάνα, όμως, δεν μπορούσε ν' αφήσει να φύγει έτσι ένας σύντροφος που ήταν 4 χρόνια στη φυλακή και είχε τόσο καιρό να πάει με γυναίκα. Σηκώθηκε, τον πλησίασε, του έβγαλε το σακάκι, τη γραβάτα και το πουκάμισο, μετά έσκυψε και του έβγαλε τα παπούτσια, τις κάλτσες, το παντελόνι και το εσώρουχο. Η Τατιάνα τρόμαξε μόλις είδε να ξεπροβάλλει κάτι που έμοιαζε με τεράστια μελιτζάνα, έτοιμη να σκάσει, στο σημείο των γεννητικών οργάνων. Ο δικηγόρος, για να καταφέρει να κρατηθεί και να μην ολοκληρώσει πριν ακόμα αρχίσει, κρατούσε τα μάτια του κλειστά. Βαριανάσαινε.
"Μια στιγμή" είπε η Τατιάνα.
Γύρισε την πλάτη της και πήρε κάτι από την τσέπη του ρούχου της που της είχε δώσει ο πατέρας της και το είχε πάντα μαζί της κρυμμένο. Έμεινε εντελώς γυμνή, κάτι έβαλε στο σημείο όπου ξεπρόβαλλαν οι σκούρες τρίχες ανάμεσα στα πόδια της και μετά ξάπλωσε στο κρεβάτι και είπε γελώντας:
"Άνοιξε τα μάτια σου και κοίτα!"
Ο δικηγόρος άνοιξε τα μάτια του και κοίταξε.
Κολλημένη με κόκκινο σελοτέιπ πάνω στις τρίχες του αιδοίου της υπήρχε μια έγχρωμη φωτογραφία του συντρόφου Στάλιν, με μουστάκι, στρατιωτικό μπερέ και πονηρό βλέμμα.
Αυτός, το φως των λαών, ο ανίκητος ηγέτης, ο απόλυτος και ανώτατος αρχηγός! Αυτός!
Ήταν σαν να περίμενε τον δικηγόρο ακριβώς μπροστά στην "είσοδο", και να του έλεγε: "Σύντροφε, δείξε μου τι μπορείς να κάνεις!".
Η Τατιάνα άρχισε να τραγουδάει σιγά, σχεδόν από μέσα της:
"Αβάντι πόπολο, αλά ρισκόσα!
Μπαντιέρα ρόσα, μπαντιέρα ρόσα!"
Η κοπέλα είδε τη μελιτζάνα ν' αλλάζει χρώμα, κι από κόκκινη-βιολετιά να γίνεται πρώτα πράσινη κι ύστερα κίτρινη. Μάζεψε κι έγινε μικρή σαν μπάμια.
Αμέσως η Τατιάνα εξαφάνισε τη φωτογραφία, έτοιμη να βάλει τα κλάματα για το κακό που είχε προκαλέσει. Επιστράτευσε όλη της την τέχνη για να κάνει το λουλούδι να ξανανθίσει, αλλά δεν τα κατάφερε"