Όφου ίντα 'παθα! (yes, I do!)

Ο Άσκαρ ιεροκήρυκας! Α' (Περί Σαρακοστής ο λόγος...)

Από το ιστολόγιο θεολογικού προβληματισμού "Συ είπας!"
http://sueipas.blogspot.com/

Η σκυθρωπότητα αποτελεί το σύνηθες εκκλησιαστικό ύφος. Ιδιαίτερα τώρα, που αρχίζει η νηστεία, ο «εκκλησιαστικός άνθρωπος» πρέπει να φορέσει το επίσημο, αγέλαστο και απλησίαστο ύφος του, να «βαρύνει» κάποιες εκατοντάδες κιλά και ν’ αρχίσει έτσι να περιφέρεται στους «ευσεβείς κύκλους» των ομοίων του…

Βέβαια, το ευαγγέλιο μάς τα λέει τελείως διαφορετικά: όταν νηστεύετε να παραμένετε φυσιολογικοί, μην κατεβάζετε μούτρα, μην γεμίζετε σκυθρωπότητα τη ζωή σας, αλλά να είστε ευχάριστοι και άνετοι. Αν νιώθεις τη σκυθρωπότητα και τη σοβαρότητα να καταπλακώνει την καρδιά σου, καλύτερα παράτα για φέτος τη νηστεία. Κοίτα πρώτα να βρεις την ψυχική σου ισορροπία και γαλήνη. Τα πνευματικά φαινόμενα απαιτούν πρώτ’ απ’ όλα ευχάριστη διάθεση, άνεση, χαμόγελο και ευφυΐα.

Πραγματικά, είναι εντυπωσιακή η επιμονή της εκκλησίας και των ανθρώπων της να παραμένουν στον κόσμο τους. Είναι τόσο μεγάλη η έλλειψη προσαρμοστικότητας που η εκκλησιαστική μηχανή αναπαράγει αντίγραφα των μοντέλων της δεκαετίας του ’50 και ’60. Μένει απρόσιτη και μακρινή, ανίκανη ν’ αγγίξει και να συγκινήσει τον σύγχρονο άνθρωπο. Περισσότερο έχει χάσει την ανταγωνιστικότητά της στη νεολαία. Αντί να προσπαθεί να αποσπάσει κάποιο αγόρι απ’ την αγκαλιά της κοπελιάς του για να το φέρει, δήθεν, κοντά στο Χριστό, θα ήταν προτιμότερο ν’ ανοίξει διάπλατα τη δική της αγκαλιά και να χωρέσει μέσα της το ζευγάρι αγκαλιασμένο!

Στον εκκλησιαστικό χώρο γίνονται, δυστυχώς, αποδεκτές μόνο προβληματικές προσωπικότητες. Οι νορμάλ και φυσιολογικοί άνθρωποι, με εξυπνάδα και αξιοπρέπεια, εξοβελίζονται. Αν είσαι απόκοσμος, αντικοινωνικός, αυστηρός και σοβαρός μπορεί ακόμη και να αγιοποιηθείς. Όμως, μουντός Χριστός δεν υπάρχει ή, μάλλον, μουντός Χριστός είναι υπόθεση ακατανόητη, ανεπίτρεπτη, διεστραμμένη!

Αξίζει να βάλουμε ένα ερωτηματάκι στη σκέψη μας: μήπως ο Χριστός που μας διδάσκει η εκκλησία δεν είναι ο πραγματικός; Χριστός δεν σημαίνει μόνο θαύματα και κατάργηση του φυσικού στοιχείου. Ο Χριστός μας δίδαξε πως κάθε τι το φυσικό και φυσιολογικό διαθέτει τη δική του ανεπανάληπτη ομορφιά. Γι’ αυτό και όσοι αληθινά τον βιώνουν δεν εκπέμπουν δέος, υπερφυσικότητα, υπερβολική αγιότητα. Αλλά μοιάζουν μ’ ένα καταπράσινο λιβάδι που μπορείς να μπεις μέσα του, να τρέξεις, να πηδήξεις, να χορέψεις, να τσαλαπατήσεις τα πάντα με την απόλυτη βεβαιότητα ότι τίποτα δεν θα ταραχθεί και τίποτα δεν θα ενοχληθεί…

Γι’ αυτό κι εμείς αυτές τις μέρες θα συνεχίσουμε να ζούμε φυσιολογικά. Θα κάνουμε το φλερτάκι μας, θα φάμε τις λαγάνες μας, θα πετάξουμε τους αετούς μας, θα παρακολουθήσουμε το ματσάκι -μπορεί να ρίξουμε και κανένα μπινελίκι στην ένταση του αγώνα- αλλά στο τέλος θα τσουγκρίσουμε όλοι μαζί τα ποτήρια μας, θα τραγουδήσουμε, θ’ αγκαλιαστούμε κι όταν γυρίσουμε σπίτι -αν το θυμηθούμε και το αισθανθούμε- ας πούμε κι ένα «δόξα σοι ο Θεός»…

Πέντε χρόνια "νέας διακυβέρνησης"...

Χάσαμε πια το κέφι μας...
Αρχίσαμε να ισορροπούμε
στην κλωστή της μελαγχολίας...

Το γέλιο είχε συντροφιά...

Στην πρώτη γυμνασίου είχε κάνει κάποια αταξία και οι καθηγητές του αποφάσισαν να τον τιμωρήσουν χτυπώντας τον με βέργες από οξιά. Βλέπετε, δεν είχε ακόμη καταργηθεί αυτού του είδους η τιμωρία στα σχολεία.
Η τιμωρία θα γινόταν μπροστά στους άλλους μαθητές και για να τον ξεφτιλίσουν ακόμα περισσότερο τον έστειλαν στο διπλανό δάσος για να κόψει ο ίδιος τις μακριές λυγερές βέργες που θα τις έδενε μόνος του σ' ένα γερό δεμάτι, το όργανο εκτέλεσης της ποινής του...
Εκείνος πήγε στο δάσος αλλά δεν έκοψε κλαδιά από το δέντρο. Με ένα τσεκούρι έριξε κάτω μια ολόκληρη οξιά και, καθώς ήταν πολύ χειροδύναμος για την ηλικία του, την έσυρε ολόκληρη ως το σχολείο διασχίζονταν τη δυτική πλευρά της μικρής κωμόπολης.
Άφησε το δέντρο μπροστά στο γραφείο των καθηγητών και τους δήλωσε θαρραλέα πως θα επέτρεπε να τον δείρει μόνο όποιος καθηγητής είχε τη δύναμη να σηκώσει το δέντρο, κανένας άλλος!

Τα "ορφανά του Σταλινισμού"! (Αλέκα, Αλέκος και Αλέξης)

Η ιστορικός Μαρία Μποντίλα στο βιβλίο της "Πολύχρονος να ζεις, μεγάλε Στάλιν" εξηγεί με μεγάλη διαύγεια τον τρόπο που η Ζαχαριαδική γραφειοκρατία προσπάθησε -στις ανατολικές χώρες- να καταστρέψει δύο γενιές κομμουνιστών.
Αναφέρεται στο "εκπαιδευτικό σύστημα" που οργανώθηκε στις "λαϊκές δημοκρατίες" μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού και στην προσπάθεια να οικοδομηθεί ο "νέος κομμουνιστής άνθρωπος", με θύματα τα παιδιά των πολιτικών προσφύγων. Τρία ήταν τα βασικά χαρακτηριστικά που έπρεπε να χαρακτηρίζουν το "νέο κομμουνιστή":
α) πλήρη αφοσίωση στη Ζαχαριαδική (τρομοκρατική) εξουσία
β) τυφλή πίστη στον σοβιετικό πατερναλισμό
γ) μίσος (σχεδόν γονιδιακό) για τη σοσιαλδημοκρατία.
Με αυτές τις σταθερές δηλητηριάστηκαν μαζικά στις "πατρίδες του υπαρκτού σοσιαλισμού" χιλιάδες ψυχές που αγωνίστηκαν, εξευτελίστηκαν και μαρτύρησαν από το μεταπολεμικό "εθνικό κράτος" της χώρας μας.
Το "έργο" του μίσους της κομμουνιστικής Αριστεράς για τη σοσιαλδημοκρατία και το μεταρρυθμιστικό κέντρο το βλέπουμε να παίζεται εδώ και δεκαετίες. Το είδαμε το '50 όταν το ΚΚΕ ταύτιζε τον Πλαστήρα με τον Παπάγου (το 1963 ο Γ.Γ. του ΚΚΕ Κολιγιάννης δήλωνε δημόσια: "αν ο Ζαχαριάδης ήταν σήμερα στην ηγεσία του ΚΚΕ θα επολέμα το Κέντρον κι όχι την ΕΡΕ!)...
Το είδαμε το 1986 με την εκλογή των Δεξιών δημάρχων σε Αθήνα, Πειραιά και Σαλονίκη. Το είδαμε το 1989 με την αισχρή αριστεροδεξιά συγκυβέρνηση, στις εκλογές του 2007, το βλέπουμε και τώρα καθημερινά!
Δυστυχώς, η σημερινή ηγεσία της "Αριστεράς" μονοπωλείται από τα "ορφανά του Σταλινισμού"! Την Αλέκα Παπαρήγα που θέλει να αποκαταστήσει τον Στάλιν, τον Αλαβάνο, πρώην ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, και τον Τσίπρα που ανδρώθηκε στη μεγάλη της ΚΝΕ σχολή!
Η ισοπεδωτική εξίσωση των πολιτικών δυνάμεων ("όλοι ίδιοι είναι εκτός από μας") και η προσέγγιση της πολιτικής μέσα από το μανιχαϊστικό δίπολο "άσπρο-μαύρο", οδηγεί σε αδιέξοδα και επιστρέφει ως μπούμερανγκ στους εμπνευστές της. Όταν εθίζεις την κοινή γνώμη σε ισοπεδωτικές υπεραπλουστεύσεις, κάποια στιγμή θα πέσεις κι εσύ στο λάκκο που άνοιξες για τους άλλους. Έτσι, με την ίδια ανεγκέφαλη λογική που ταυτίζουν τη Ν.Δ. με το ΠΑΣΟΚ, οι ίδιοι τραγικοί πρωταγωνιστές ταυτίζουν τον Συνασπισμό με τους κουκουλοφόρους και το ΚΚΕ με τη Ν.Δ. και το ΛΑΟΣ!
Ακολουθεί το πιο παρατεταμένο χειροκρότημα της ιστορίας. Θέατρο Μπολσόι, 1937! Απολαύστε το...

Εσείς τι είστε; Στωικοί ή Επικούρειοι;

Από το ιστολόγιο "Φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας"

http://filosofoumen.blogspot.com/

Ο Στωικός πιστεύει ακράδαντα στην ηθική του αποστολή. Πρέπει πάση θυσία να την επιτελέσει! Χρειάζεται πάντα έναν μεγάλο στόχο που θα δίνει νόημα στη ζωή του. Κι επειδή φοβάται πως ο στόχος αυτός μπορεί να πραγματοποιηθεί στ’ αλήθεια, ο στωικός τον διαλέγει πολύ δύσκολο, ίσως απραγματοποίητο και εκτός των δυνατοτήτων ενός φυσιολογικού ανθρώπου! Σημασία έχει να μπορείς να υποφέρεις στο όνομα κάποιου πράγματος που έχει ηθική σημασία.

Στωικοί είναι όσοι πιστεύουν στο μεγάλο, στο μοναδικό, στο αιώνιο. Είναι προφανές πως δεν το βρίσκουν ποτέ, αυτό όμως δεν τους απαλλάσσει απ’ την επίμονη αναζήτησή του, δίχως ποτέ να συμβιβάζονται. Ή όλα ή τίποτα!

Στωικοί είναι οι αληθινοί χριστιανοί που δεν συμβιβάζονται με τίποτα άλλο εκτός απ’ το κέντρο του παραδείσου.

Στωικοί είναι και οι μαρξιστές που βάζουν σκοπό της ζωής τους να εξασφαλίσουν την Δικαιοσύνη για όλους ανεξαιρέτως, έστω και αν ενδιαμέσως προβλέπονται επαναστάσεις, δικτατορίες και άλλες δυσάρεστες καταστάσεις!

Στωική είναι και η Αστερόεσσα που θέλει να εξαλείψει την πείνα σε όλο τον κόσμο. Αλλά αν της προτείνεις έναν πιο περιορισμένο στόχο, π.χ. να αντιμετωπίσει τη δική της πείνα, θα το αρνηθεί αμέσως, αν μη τι άλλο επειδή θα κινδύνευε να το υλοποιήσει…

Ο Επικούρειος είναι εντελώς άλλη πάστα. Επειδή έχει επίγνωση της αστάθειας της ζωής θέτει στον εαυτό του μικρούς και πραγματοποιήσιμους στόχους.

Επικούρειος είναι ο υπάλληλος που ζητάει αύξηση εδώ και τώρα για να αγοράσει ένα καινούργιο αμάξι.

Επικούρειος είναι κι αυτός που ψηφίζει ένα κόμμα όχι για ν’ αλλάξει την κοινωνία αλλά για να βελτιώσει λίγο τη ζωή του.

Επικούρειος είναι και ο Καραμανλής που για να μειώσει τη διαφορά απ’ το ΠΑΣΟΚ κατά 0,2% δανείζεται απ’ το εξωτερικό 1 δις ευρώ και το μοιράζει για πασατέμπο!

Ο Σπίθας είναι ειδική περίπτωση. Είναι Επικούρειος γιατί βάζει στο μάτι πάντα συγκεκριμένους στόχους: τις γυναίκες του Άσκαρ! Αλλά είναι ταυτόχρονα και Στωικός γιατί κυνηγά το απραγματοποίητο!

Έκανε κρύο...

Το πήγαινε τρεις-μία. Τρεις τζούρες από τα άφιλτρα, μια γουλιά απ' τον καφέ του.
Το καφενείο ήταν κάπως παρακμιακό. Φτωχομάγαζο, με καφετζή και κοσμάκι χούφταλο... που 'παιζε τάβλι μουδιασμένος, κοίταζε ειδήσεις, διάβαζε εφημερίδα. Απ' αυτούς κάθε μέρα ερχόταν κι ένας λιγότερος...
Εκείνος ξεχώριζε εκεί μέσα. Ήταν πιο νέος και δεν έμοιαζε με κανένα τους, ούτε στα μούτρα ούτε στα μυαλά. Δεν έπαιρνε σύνταξη, δεν είχε οικογένεια, ούτε απογόνους, τίποτα εκτός από μερικούς φίλους που είχε κάνει στη φυλακή και που θ' αργούσαν πολύ να βγούνε!
Όταν θυμόταν τη φυλακή ανατρίχιαζε. Ήταν σα ν' άνοιγε κάποιος μια πόρτα και να έμπαινε μέσα το κρύο. Ένα ρεύμα φάντασμα τον έπιανε απ' το σβέρκο και τον χτύπαγε στα πλευρά! Καμιά φορά γύρναγε για να δει αν ήταν κάποιο παράθυρο ανοιχτό, μα συνήθως δεν ήταν.
Κι αυτοί οι γέροι δεν είχαν καθόλου τακτ. Τον κοιτούσαν σα να 'ξεραν ποιος ήταν, τι είχε κάνει, γιατί κρύωνε...

Ο άγιος ζιγκολό...

Μερικές απ' τις "κυρίες" του άφηναν τα λεφτά στο κομιδίνο, δίπλα στο κρεβάτι, για να είναι η στύση του καλύτερη! Όση ώρα έκαναν έρωτα εκείνος κοίταζε τα χαρτονομίσματα κι έστι τα κατάφερνε μια χαρά.
Με τον καιρό είχε αρχίσει να γίνεται επαγγελματίας. Δεν χρειαζόταν ούτε χάδια και προκαταρκτικά παιχνίδια ούτε φιλιά. Ειδικά τα φιλιά τα σιχαινόταν. Έκανε ό,τι του ζητούσαν χωρίς να 'χει πρόβλημα, μα τα φιλιά στο στόμα τον αηδίαζαν. Αλλά να ... και μόνο η θέα των χαρτονομισμάτων στο κομιδίνο έφτανε και με το παραπάνω να ξεπεράσει τις ιδιοτροπίες του, ακόμη κι αυτή τη λιγοστή αξιοπρέπειά του...
Οι κυρίες τρελαίνονταν να ψυθιρίζουν το όνομά του! Τους άρεσε αυτό το όνομα. Τις άναβε, ήταν κάτι πολύ αρρενωπό, κάργα ερωτικό. Είχε κάτι το ουράνιο, το μεγαλοπρεπές, το βίαιο και κατακτητικό.
Αλλά ένα όνομα από μόνο του δεν είναι ποτέ αρκετό να ικανοποιήσει τις ορέξεις τους. Έπρεπε να προσποιείται κι όλας πως απολαμβάνει τον έρωτα μαζί τους, πως είναι απόλυτα δοσμένος στα μάγεια της γοητείας τους. Είχε μάθει πως τα όμορφα λόγια πληρώνονταν περισσότερο κι απ' τις καλύτερες επιδόσεις του στο κρεβάτι...

Άσκαρ - Καραμανλής 7-0!

- "Μαύρο" στη Μαριέττα 1-0
- Εκπαραθύρωση Βουλγαράκη 2-0
- "Κηδεία" Ρουσόπουλου 3-0
- "Θάψιμο" Αλογοσκούφη 4-0
- Επαναφορά αφορολόγητου επαγγελματιών 5-0
- Αλλαγή του Τέλους Ακινήτων 6-0
- Νταμπλ και πρωταθλήματα θρύλου 7-0
Το τελευταίο γκολάκι αναμένεται, και θα μπει με εξωτερικό αριστερό φάλτσο...

Χατζηγάκη - Μαρκογιαννάκη ... (με υστερόγραφο)

... θα κατέβετε στην Κρήτη την Καθαρά Δευτέρα;

Υ.Γ.: αν ξανασηκώσει χέρι η εξουσία, θα της το κόψουμε!

Ο Άσκαρ θα σώσει τον Καραμανλή!

Καραμανλής: Ασκαρά μου σώσε με! Από παντού με βαράνε! Βέβαια, δε λέω... κι εγώ τους δίνω και καταλαβαίνουν, όμως τα 'χω παίξει! Σε παρακαλώ ... πες μου πότε να κάνω εκλογές για να τις κερδίσω;
Άσκαρ: Να πας να ρωτήσεις το Λούλη, τον Ρουσόπουλο και τον Καραχάλιο.
Καραμανλής: Όχι, όχι Ασκαρά μου, αυτοί είναι ένα τίποτα μπροστά σε σένα... εσύ είσαι ο μόνος, ο μεγάλος, ο πολύ μεγάλος! Έλα... σώσε με, κι από μένα ό,τι θες. Μέχρι και την Πετρούλα θα σου φέρω να σου λέει κάθε πρωί τα βαρομετρικά!

Είπε τη μαγική λέξη ο Καραμανλής, την "Πετρούλα", κι ο Άσκαρ μπήκε στο φιλότιμο. Άναψε τσιγάρο, έξησε λίγο και τ' αχαμνά του, και πέταξε την μεγαλύτερη κουβέντα της τελευταίας δεκαετίας:
- Να κάνεις εκλογές την Κυριακή της Δευτέρας Παρουσίας, τότε που δεν θα μας κοστίζει και τίποτα το τι θα ψηφίσουμε...