Τετάρτη, Αυγούστου 27

Τα "σκληρά" Μανιάτικα ...

Τους "τύπους" που λάτρεψες σαν πρωτοβγήκες στο δρόμο μένουν μέσα σου σ' όλη σου τη ζωή! Είναι οι μόνοι αληθινοί ήρωες. Ο Ναπολέων, για μένα, είναι ένα τίποτα μπροστά στο Νώντα, που πρώτος μου μαύρισε το μάτι σ' έναν ψιλοκαυγά ...
Κανείς απ' όσους γνώρισα στη ζωή μου δεν μοιάζει τόσο μεγαλοπρεπής όσο ο Πετράν που μονάχα σουλατσάροντας στο λιμάνι προκαλούσε φόβο και θαυμασμό!
Ενώ άλλοι θυμούνται τη νιότη τους σαν έναν όμορφο κήπο, μια τρυφερή μητέρα, διακοπές στο εξωχικό ... κάποιοι άλλοι θυμούνται τους ζοφερούς μαυρισμένους τοίχους και τις υψικαμίνους των εργοστασίων της γειτονιάς τους!
Θυμάμαι τα σιδηρουργία με τον κόκκινο κλίβανο να λάμπει και τους σιδηρουργούς με τα μαύρα χέρια και τη λέρα που είχε ποτίσει το δέρμα τους τόσο που δεν μπορούσε να τη βγάλει μήτε το χρήμα μήτε η αγάπη μήτε καν ο θάνατος ... Φανταζόμουν όλους αυτούς τους όμορφους γορίλες να πηγαίνουν στο Θεό με πρησμένους μυς, με οσφυαλγία και με χέρια μαυρισμένα!
Τα πρωινά της Κυριακής κανείς δεν έβαζε τα καλά του. Η μπίρα έρεε άφθονη στα μουντά καφενεία καθώς όλοι περίμεναν τ' απομεσήμερο "ν' ανέβουν στο Καραϊσκάκη" για να σκορπιστούν λίγο μετά τη νίκη ... οι μεγαλύτεροι στις φτηνές λαϊκές ψαροταβέρνες, οι νεότεροι στα στέκια των προθύμων γυναικών ...
Ο κόσμος του όλος ήταν η φτωχογειτονιά του! Ό,τι κι αν γινόταν πιο πέρα είτε, απλά, δεν συνέβαινε είτε ήταν ασήμαντο.
Θυμάται τον εαυτό του να κατεβαίνει το δρόμο με το μπουφάν στον ώμο και τον ιδρώτα να κυλάει στο πρόσωπό του. Βάδιζε με τις μεγάλες δρασκελιές ενός ναύτη που έπιασε στεριά μετά πολύ καιρό στα καράβια. Ο χυμός του ταμπάκου έσταζε απ' τα χείλη του μαζί με βρισιές και βλαστήμιες.
Μπορεί να 'ταν ο καβάλος του ξεκούμπωτος, οι τιράντες του λυτές και στο πουκάμισο να υπήρχαν ίχνη από ξεραμμένα ξερατά...
Μερικές φορές κατέβαινε αγριεμένος και τότε ο δρόμος άδειαζε ως δια μαγείας, λες και τα στόμια στα φρεάτια άνοιγαν και κατάπιναν τ' απόβλητά τους όλα ...

9 σχόλια:

Αστερόεσσα είπε...

Ενδιαφέρον! Έχουμε τα "Μανιάτικα", έχουμε και τον ΟΦΗ. ΕΥΑ, ΑΔΑΜ και ΜΗΛΑ έχουμε;
Φτου! Και στην Ελλάδα τα μήλα είναι εκτός εποχής! Στη Δανία είναι το μόνο φρούτο που βρίσκεις όλο το χρόνο...

marilia είπε...

Πάλι δίλημμα, αγάπη μου...
Άσε τις φωτο και γράφε συχνότερα! Μ' αρέσεις! ;)

Ανώνυμος είπε...

Σαν να βλεπα ασπρόμαυρη ταινία του Ελληνικού κινηματογράφου.
Σε είδα και μ΄ άρεσες.....
Φιλί κοραλένιο!

candy's τετραδιάκι είπε...

Τελικα Ασκαρουλι αρεσεις σε ολες οπως βλεπω..

Σουπερ κειμενο..κατι τετοια ταιριαζουν σε μας τους Λουμπεν!

;

Unknown είπε...

αααχχχχ...

πώς ξέρεις να μ' εντυπωσιάζεις...

αχ αχ αχ :)))

φιλιά βρόχινα...

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Αστεροεσσούλα, στο ξαναλέω: επέστρεψε στα θερμά κλίματα, ο βορράς δεν σου ταιριάζει!

Μαριλίτσα, σε βλέπω Αλικαρνασσό ή Τάλω! Φιλάκια...

Κοραλένια, την καλημέρα μου!

Καντούλα, ζήτω το λούμπεν προλεταριάτο!

Νεραϊδούλα, τα βρόχινα φιλάκια σου ήταν ό,τι έπρεπε σήμερα...

Σπύρος είπε...

Βρε ούστ,
τσάτσε του Βαρδινογιάννη!!!

Ντούντουνας είπε...

Μήπως λογόκλεψες τον Χένρυ Μίλλερ-Μαύρη Άνοιξη και το προσάρμοσες στα δικά σου δεδομένα?

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Ε, καμιά φορά γίνεται κι αυτό.
Πέρασε πολύς καιρός, και δεν θυμάμαι ακριβώς, αλλά δεν χάθηκε κι ο κόσμος.
Στο κάτω της γραφής όλα δωρεάν είναι εδώ μέσα!
Δεν μπορεί να πεις ότι το έκανα για να βγάλω φράγγα...