Τα "σκληρά" Μανιάτικα ...

Τους "τύπους" που λάτρεψες σαν πρωτοβγήκες στο δρόμο μένουν μέσα σου σ' όλη σου τη ζωή! Είναι οι μόνοι αληθινοί ήρωες. Ο Ναπολέων, για μένα, είναι ένα τίποτα μπροστά στο Νώντα, που πρώτος μου μαύρισε το μάτι σ' έναν ψιλοκαυγά ...

Κανείς απ' όσους γνώρισα στη ζωή μου δεν μοιάζει τόσο μεγαλοπρεπής όσο ο Πετράν που μονάχα σουλατσάροντας στο λιμάνι προκαλούσε φόβο και θαυμασμό!

Ενώ άλλοι θυμούνται τη νιότη τους σαν έναν όμορφο κήπο, μια τρυφερή μητέρα, διακοπές στο εξωχικό ... κάποιοι άλλοι θυμούνται τους ζοφερούς μαυρισμένους τοίχους και τις υψικαμίνους των εργοστασίων της γειτονιάς τους!

Θυμάμαι τα σιδηρουργία με τον κόκκινο κλίβανο να λάμπει και τους σιδηρουργούς με τα μαύρα χέρια και τη λέρα που είχε ποτίσει το δέρμα τους τόσο που δεν μπορούσε να τη βγάλει μήτε το χρήμα μήτε η αγάπη μήτε καν ο θάνατος ... Φανταζόμουν όλους αυτούς τους όμορφους γορίλες να πηγαίνουν στο Θεό με πρησμένους μυς, με οσφυαλγία και με χέρια μαυρισμένα!

Τα πρωινά της Κυριακής κανείς δεν έβαζε τα καλά του. Η μπίρα έρεε άφθονη στα μουντά καφενεία καθώς όλοι περίμεναν τ' απομεσήμερο "ν' ανέβουν στο Καραϊσκάκη" για να σκορπιστούν λίγο μετά τη νίκη ... οι μεγαλύτεροι στις φτηνές λαϊκές ψαροταβέρνες, οι νεότεροι στα στέκια των προθύμων γυναικών ...

Ο κόσμος του όλος ήταν η φτωχογειτονιά του! Ό,τι κι αν γινόταν πιο πέρα είτε, απλά, δεν συνέβαινε είτε ήταν ασήμαντο.

Θυμάται τον εαυτό του να κατεβαίνει το δρόμο με το μπουφάν στον ώμο και τον ιδρώτα να κυλάει στο πρόσωπό του. Βάδιζε με τις μεγάλες δρασκελιές ενός ναύτη που έπιασε στεριά μετά πολύ καιρό στα καράβια. Ο χυμός του ταμπάκου έσταζε απ' τα χείλη του μαζί με βρισιές και βλαστήμιες.

Μπορεί να 'ταν ο καβάλος του ξεκούμπωτος, οι τιράντες του λυτές και στο πουκάμισο να υπήρχαν ίχνη από ξεραμμένα ξερατά...

Μερικές φορές κατέβαινε αγριεμένος και τότε ο δρόμος άδειαζε ως δια μαγείας, λες και τα στόμια στα φρεάτια άνοιγαν και κατάπιναν τ' απόβλητά τους όλα ...