Απιστίες ... (Α)

(γιατί ... ο Καραφλοκότσιφας το ζήτησε!)

Τη λένε Βίκη κι εμένα Άγγελο. Μου φαίνεται πως λοιδορώ το όνομά μου ή, μάλλον, λοιδορούμαι από αυτό …
Είμαστε εραστές! Και οι δυο έχουμε σχέση αλλά όχι μεταξύ μας. Είμαστε, δηλαδή, ένα παράνομο ζευγάρι!
Η σχέση μας υπακούει σε αυστηρούς κανόνες: συναντιόμαστε μόνο κάθε Κυριακή μεσημέρι σε μια μικρή γκαρσονιέρα στην Κυψέλη. Η περίπτωση να διαλύσουμε τις σχέσεις μας και να νομιμοποιήσουμε το δεσμό μας έχει αποκλειστεί εξαρχής.
Εκείνη είναι γιατρός, καλλιεργημένη, παθιασμένη αλλά αποφασισμένη να μην διακινδυνεύσει τη νηνεμία που της εξασφαλίζει η σχέση της με έναν νεόπλουτο, πρώην ξεχασμένο ροκά…
Εγώ, εγκεφαλικός, για την ακρίβεια δειλός απέναντι στα συναισθήματά μου (φροντίζω να τα ποδηγετώ και να τα στομώνω), πιστεύω πως έχω πλήρη έλεγχο της διπλής μου ζωής.
Ώσπου εμφανίζεται ο εκβιαστής, στο πρόσωπο του Βασίλη, ενός μπρουτάλ, εύσωμου και μελαχρινού άντρα. Ο Βασίλης, για να μην αποκαλύψει την παράνομη σχέση, δεν ζητάει χρήματα, αλλά τις σεξουαλικές υπηρεσίες της Βίκης. Η οποία ενδίδει και, από ένα σημείο κι ύστερα, φαίνεται πως δεν το κάνει μόνο από εξαναγκασμό.
Εγώ ταπεινώνομαι μαζοχιστικά παρακολουθώντας ανήμπορος τις συναντήσεις της ερωμένης μου με τον μπρουτάλ τύπο στο ίδιο δωμάτιο των δικών μας ερώτων!