Ήμουνα σίγουρη!!! Και μετά έβαζες τα χεράκια πίσω, κατέβαζες το κεφαλάκι, έπαιρνες σούπερ μετανιωμένο βλέμμα και έλεγες: "Εγώ το 'σπασα"; χιχιχιχι! :):):)
Άντε, να κάνουμε και καμία αποκάλυψη: τη συγκεκριμένη φώτο την τράβηξε ο παιδικός μου φίλος ο Σπύρος στην Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου!
Μαριλίτσα, στις δημοτικές εκλογές που πήγα στο χωριό μου να ψηφίσω... διαπίστωσα πως το τζάμι που είχα σπάσει στο Σχολείο ακόμα δεν το έφτιαξαν!
Ναταλίτσα, είχα πολύ καλό αριστερό πόδι αλλά δεν ήμουν μπαλαδόρος. Αντίθετα, ο φίλος μου ο Σπύρος (που σχολιάζει παραπάνω) έπαιξε στον Αστέρα Ζωγράφου...
Μένιο μου δεν είχαν βγει, φυσικά! Τώρα της έβαλα χρώμα... η τεχνολογία βλέπεις!
Ναι στο εφηβικό του Αστέρα Ζωγράφου έπαιξα, μέχρι που ράγισα χέρια,πόδια και σηκώθηκα κι έφυγα και βρήκα την υγεία μου! Goalkeeper ήμουν και δεν παίρναγε κουνούπι (λέμε τώρα)!!! Βλέπετε τότε δεν είχαμε την πολυτέλεια του χλοοτάπητα. Οι πιό μεγάλοι θα ξέρετε πολύ καλά τι σημαίνει πτώση σε χώμα. Γδαρσίματα,αίματα,κακώσεις και πόνος για μια βδομάδα.Πάντως ήταν εμπειρία.Συγκέντρωση στο γήπεδο Κυριακή πρωί, πούλμαν για να πάμε στην αντίπαλη έδρα ,αυτοσυγκέντρωση,το σύστημα και η τακτική που θα ακολουθήσουμε στη διάρκεια του αγώνα,πλάκα είχαν.(Εγώ σαν τερματοφύλακας έπιανα τελευταία θέση στο πούλμαν και κοιμόμουν)!!! Την τελευταία φορά που έπαιξα, ήμουν ο "ήρωας" του αγώνα αφού κράτησα το 0-1 στο Παλαιό Φάληρο. Έκτοτε εξαφανίστηκα και δεν ξανάκανα προπόνηση!!! Ο Άσκαρ δεν με ακολούθησε ποτέ σε σωματείο.'Ηθελε να παίζει για την πλάκα του.'Ηταν πολύ καλός αμυντικός,τεχνίτης, αλλά δεν έβαζε ποτέ τα πόδια του στη...φωτιά. Νάσαι καλά φίλε μου για τις αναμνήσεις εικοσί..τόσα χρόνια μετά!!!
Δεν θα άλλαζα ποτέ το γέλιο της καρδιάς μου με όλα τα πλούτη του κόσμου. Ούτε θα ήμουν ικανοποιημένος με το να μεταλλάξω τα δάκρυά μου, τα δάκρυα της αγωνίας μου, σε γαλήνη. Φλογερή μου ελπίδα είναι ότι όλη μου η ζωή σ' αυτή τη γη θα αποτελείται από Δάκρυα και Γέλιο... Δάκρυα πoυ εξαγνίζουν την καρδιά μου και μου αποκαλύπτουν το μυστικό και το μυστήριο της ζωής, Γέλιο που με φέρνει πιο κοντά στους συνανθρώπους μου, Δάκρυα που με κάνουν να αισθάνομαι τους πονεμένους, Γέλιο που συμβολίζει τη χαρά για την ύπαρξή μου...
22 σχόλια:
Γήπεδο βλέπω, οπότε... τη γλίτωσαν οι τζαμαρίες!!! :):):)
ΚΑΛΗΜΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!
Από μικρός ήταν αθλητικός τύπος, ε;
Ομορφούλικο ήσουνα...
Γλαρένιες αγκαλιές
Κι ελεγα κι εγω σε ποιον μοιαζει το Ασκαρδαμυκτομαρακι?
Τι μπουτάκια είναι αυτά??? :-)
Από τότε στα έλεγα.Η μπάλα δεν είναι γυναίκα γιά να την κοιτάμε!
Μόνο γήπεδο και χώρο βλέπουμε...
Πήγε στράφι το ταλέντο σου!!!
Δασκαλίτσα, έχω σπάσει παράθυρα στο Δημοτικό από στραβοκλοτσιές...
Δήμο και τώρα... διαβάζει αθλητικές εφημερίδες!
Γλαρένια μου, ομορφούλικο ήμουνα ... άλλο που τώρα σαπιοκοίλιασα, σκατομουτσούνιασα και δεν βλέπομαι...
Αλήτισσα, η μπέμπα είναι όμορφη γιατί έμοιασε της μάνας της!
Τι θα τα κάνεις ρε Ντέμπυ; Θα τα τσιμπίσεις;
Σπύρο, γι' αυτό δεν έκανα καριέρα! Κοίταζα πολύ την μπάλα στα μάτια...
......):):):)
Φιλιά!!!!
Ήμουνα σίγουρη!!! Και μετά έβαζες τα χεράκια πίσω, κατέβαζες το κεφαλάκι, έπαιρνες σούπερ μετανιωμένο βλέμμα και έλεγες: "Εγώ το 'σπασα"; χιχιχιχι! :):):)
Καλημεροφιλιά!
Πςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςς.........
Μπαλαδόρος από μικρός, ε;
Καλά ρε Ασκάρ τότε….. είχαν βγει οι έγχρωμες φωτογραφίες????
Άντε, να κάνουμε και καμία αποκάλυψη: τη συγκεκριμένη φώτο την τράβηξε ο παιδικός μου φίλος ο Σπύρος στην Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου!
Μαριλίτσα, στις δημοτικές εκλογές που πήγα στο χωριό μου να ψηφίσω... διαπίστωσα πως το τζάμι που είχα σπάσει στο Σχολείο ακόμα δεν το έφτιαξαν!
Ναταλίτσα, είχα πολύ καλό αριστερό πόδι αλλά δεν ήμουν μπαλαδόρος.
Αντίθετα, ο φίλος μου ο Σπύρος (που σχολιάζει παραπάνω) έπαιξε στον Αστέρα Ζωγράφου...
Μένιο μου δεν είχαν βγει, φυσικά! Τώρα της έβαλα χρώμα... η τεχνολογία βλέπεις!
Βρε νιάτα και δροσιές! Πάντως, εσύ ζήτησες κι εγώ έκανα (ξέρεις εσύ).
Δεν μπορώ να τσιμπήσω, αλλά για τσίμπημα είναι!!
Ναι στο εφηβικό του Αστέρα Ζωγράφου έπαιξα, μέχρι που ράγισα χέρια,πόδια και σηκώθηκα κι έφυγα και βρήκα την υγεία μου!
Goalkeeper ήμουν και δεν παίρναγε κουνούπι (λέμε τώρα)!!!
Βλέπετε τότε δεν είχαμε την πολυτέλεια του χλοοτάπητα.
Οι πιό μεγάλοι θα ξέρετε πολύ καλά τι σημαίνει πτώση σε χώμα.
Γδαρσίματα,αίματα,κακώσεις και πόνος για μια βδομάδα.Πάντως ήταν εμπειρία.Συγκέντρωση στο γήπεδο Κυριακή πρωί,
πούλμαν για να πάμε στην αντίπαλη έδρα ,αυτοσυγκέντρωση,το σύστημα και η τακτική που θα ακολουθήσουμε στη διάρκεια του αγώνα,πλάκα είχαν.(Εγώ σαν τερματοφύλακας έπιανα τελευταία θέση στο πούλμαν και κοιμόμουν)!!!
Την τελευταία φορά που έπαιξα, ήμουν ο "ήρωας" του αγώνα αφού κράτησα το 0-1 στο Παλαιό Φάληρο.
Έκτοτε εξαφανίστηκα και δεν ξανάκανα προπόνηση!!!
Ο Άσκαρ δεν με ακολούθησε ποτέ σε σωματείο.'Ηθελε να παίζει για την πλάκα του.'Ηταν πολύ καλός αμυντικός,τεχνίτης, αλλά δεν έβαζε ποτέ τα πόδια του στη...φωτιά.
Νάσαι καλά φίλε μου για τις αναμνήσεις εικοσί..τόσα χρόνια μετά!!!
φτου σου αγορι μου!!!
Καμαρώστε τον πατέρα μου! Μόνο το ταλέντο σου στη μπάλα δεν πηρά ρε γμτ....
Σπύρο τότε να πεις στο φίλο σου να μην παίζει με τη φωτιά τώρα στα γεράματα...
Συνεχίζει παρά την κοιλίτσα δηλαδή την αθλητική δραστηριότητα;
:-)))
καλημερες!!!
Άστα Δείμο,το μόνο που γυμνάζουμε τώρα είναι η άνω και η κάτω γνάθος!!!
Πετάει η ομάδα λέμε! Κανένα πόδι δεν πατάει στην γη. Ναι, αυτός είναι σίγουρα ο Ασκάρ!
Δημοσίευση σχολίου