Ταξίδευε τελευταία συχνά
μιλώντας με τον εαυτό του!
Στα λιμάνια
πολλοί τον χαιρετούσαν!
Λαίμαργα μάτια στ' ακρογιάλια
που το σώμα λευτέρωνε...
Στις καταστάσεις μισθοδοσίας
ήταν το νούμερο οχτώ.
Τον καθρέφτη κοίταζε
κι ήταν μόνο αυτός...
Χάνονταν στις διαδηλώσεις
οι κραυγές του!
Πότε λιοφώτιστοι,
πότε λασπωμένοι δρόμοι
τον καλωσόριζαν...
Και τις ώρες που το κορμί με έρωτα έδενε...
Και τις μέρες που την ψυχή λεηλατούσαν...
Και τις νύχτες της αγρύπνιας που διάβαζε...
Και τα χρόνια που πέρασαν γελώντας...
κανένας...
κανένας δεν ήξερε
πόσο μόνος ήταν...
13 σχόλια:
Άουτς! Αυτό πόνεσε...
Aγαπητε μου...Το Bristol ανηκει στην Αγγλια:( το Βangor ειναι Ουαλια και περιμενα απο εκει να εμπνευστεις(επειδη εχει λιμανι)!!!:)
Παντος εξαιρετικη δουλεια!Θαυμαζω το οτι ακομα και η πιο μικρη λεπτομερια της ζωης σου(πχ το μερος που σπουδαζει μια blogoφιλη σου)σε εμπνεει και γραφεις τοσο ομορφα μεσα σε λιγη ωρα...για να μην πω λεπτα και υπερβαλω...!
Κατι τελευταιο...Θλιψη μου εβγαλε...!:(
Πολλα φιλια:)
Μαριλίτσα... φιλάκια!
Ανατολίτσα, σιγά μην πέρναγα στην Ουαλία με τις γκόμενες που δεν βλέπονται! Οι εκλεκτικοί άντρες μέχρι το Μπρίστολ φτάνουν... και γυρίζουν πίσω! χαχαχα
Ξέχασα να σε ρωτήσω: προτίμησες την Ουαλία για να είσαι η ομορφότερη; χαχαχαχα
Καλα οπου και να πηγαινα στην Μεγαλη Βρετανια η ομορφοτερη θα ημουνα...:p χαχαχαχα!!!;)
Καλημερααααα
Μακια χχχ
Πανέμορφο. Έτσι, λιτά σαν το λόγο σου τον ποιητικό.
"A solitude ten thousand fathoms deep..."
(Από ποίημα του W. H. Auden).
Πολύ μου αρέσει Askard..
Γρατζούνισε γερά η πένα σου!
Γλαρένιες αγκαλιές
Ασκαρ έσταζε μοναξιά αυτό...΄Ελα ηθικόν ακμαίον! Είσαι και λυρικός μέσα στη σερνική ναυτοσύνη σου (σοσιαλιστικός ρεαλισμός αυτό, αλλά μόνο έτσι μου έβγαινε). Σε φιλώ
Aχ μωρε..:(
Ομολογω οτι παραδοχη μοναξιας ουτε γι αστειο δεν θα περιμενα απο 'σενα..
Κι ομως τελικα τα "φαινομενα" απατουν..
Την καλησπερα μου..
Όλα μετριούνται σε στιγμές κι εσύ με στενοχωρείς όταν (με) ξεχνάς, την σκιά σου.
Έχεις διαλέξει τι έχεις δίπλα σου, τι σου κάνει παρέα και από τι είσαι ελεύθερος. Τώρα μπορείς να το απολαύσεις!
..οι ναυτικοί,νομίζω, (καλά όχι όλοι) είναι πάντα μόνοι! Δεν κολλάνε για πολύ με κανέναν και με τίποτα...
Λύσε τη γούμενη και φύγαμε!!!
Ξαναδιαβάζω και θυμάμαι το τραγούδι που άκουγα στο αυτοκίνητο...
"...έλα κοντά, να σου μιλήσω
για αυτά που μέσα δε χωράνε πια..."
Να ΣΕ προσέχεις...
Δημοσίευση σχολίου