Τις πρώτες μέρες μετρούσες την απουσία του.
Την άκουγες σαν τις σταγόνες της βροχής
σε τσίγκινη δεξαμενή...
Ύστερα, πλήθυνε, λες, το νερό
πέφτουν άηχα οι σταγόνες
η απουσία του έγινε άχρονη.
Ξεχνάς... ξεχνιέσαι...
Θέ μου, δεν είναι δυνατόν!
Δε χάνετε έτσι ένας άνθρωπος...
11 σχόλια:
Δεν χάνεται έτσι κανένας άνθρωπος. Ζει για πάντα μέσα μας. Μοιραζόμαστε το σώμα και την ψυχή μας μαζί του και τον κουβαλάμε σαν φυλαχτό για πάντα...
Aχ μωρε Αλισακι μας...
Θα συμφωνήσω με την anima rana. Δεν χάνεται έτσι ένας άνθρωπος...
Ένας άνθρωπος μπορεί να φεύγει απο τη ζωή μας...σαν άνθρωπος..σαν σώμα... οι αναμνήσεις και οι στιγμές δε χάνονται όμως ποτέ..όσο και να το παλέψει κάποιος...
δε θες να ξερεις πως νιωθω τωρα.οχι..
τι ευχαριστω να πω;..
πως να το εκφρασω..;
μια σιωπη σου αφηνω εδω και μια αγκαλια.
δεν χανεται ο ανθρωπος απο τη σκεψη μας ή την καρδια μας...χανεται μονο σιγα σιγα ο πονος του αποχωρισμου..γλυκαινει μεσα μας , γινεται πιο μακρινος.
Αν δεν είχα δει τον τίτλο, θα έλεγα πως ήταν για μένα.. χιχιχ
Αχ, μικρή η παρηγοριά σαν ξυπνά η μνήμη του σώματος.
Χάνεται....
Αν τον αφήσεις να γλιστρήσει από την καρδιά σου.....
δε χάνεται αλλά κι ο ριμάδης ο πόνος...πως αντέχεται?
Δημοσίευση σχολίου