Πέμπτη, Μαΐου 24

Στην Αλίσια...

Τις πρώτες μέρες μετρούσες την απουσία του.
Την άκουγες σαν τις σταγόνες της βροχής
σε τσίγκινη δεξαμενή...
Ύστερα, πλήθυνε, λες, το νερό
πέφτουν άηχα οι σταγόνες
η απουσία του έγινε άχρονη.
Ξεχνάς... ξεχνιέσαι...
Θέ μου, δεν είναι δυνατόν!
Δε χάνετε έτσι ένας άνθρωπος...

11 σχόλια:

anima rana είπε...

Δεν χάνεται έτσι κανένας άνθρωπος. Ζει για πάντα μέσα μας. Μοιραζόμαστε το σώμα και την ψυχή μας μαζί του και τον κουβαλάμε σαν φυλαχτό για πάντα...

candy's τετραδιάκι είπε...

Aχ μωρε Αλισακι μας...

Gwgw είπε...

Θα συμφωνήσω με την anima rana. Δεν χάνεται έτσι ένας άνθρωπος...

silent_tears είπε...

Ένας άνθρωπος μπορεί να φεύγει απο τη ζωή μας...σαν άνθρωπος..σαν σώμα... οι αναμνήσεις και οι στιγμές δε χάνονται όμως ποτέ..όσο και να το παλέψει κάποιος...

Y. K. είπε...

δε θες να ξερεις πως νιωθω τωρα.οχι..

τι ευχαριστω να πω;..
πως να το εκφρασω..;
μια σιωπη σου αφηνω εδω και μια αγκαλια.

AVRA είπε...

δεν χανεται ο ανθρωπος απο τη σκεψη μας ή την καρδια μας...χανεται μονο σιγα σιγα ο πονος του αποχωρισμου..γλυκαινει μεσα μας , γινεται πιο μακρινος.

Παιδίσκη ερωμένη είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Παιδίσκη ερωμένη είπε...

Αν δεν είχα δει τον τίτλο, θα έλεγα πως ήταν για μένα.. χιχιχ

Ανώνυμος είπε...

Αχ, μικρή η παρηγοριά σαν ξυπνά η μνήμη του σώματος.

Ναταλία είπε...

Χάνεται....
Αν τον αφήσεις να γλιστρήσει από την καρδιά σου.....

maika είπε...

δε χάνεται αλλά κι ο ριμάδης ο πόνος...πως αντέχεται?