Μια νύχτα στη Μαρσίγια...

Βρέθηκε πάλι σ’ αυτό το λιμάνι με την ανυπόφορη υγρασία και την αφόρητη μπόχα. Χωρίς να το πολυσκεφτεί κατευθύνθηκε προς τις γειτονιές των μεταναστών. Κι ας ήξερε πως ήταν πολύ επικίνδυνο για έναν ξένο να κυκλοφορεί στα στενοσόκακα τέτοια ώρα.

Πίσω από τα δυο εργοστάσια ήταν ο δρόμος με τα μπαρ. Τα κορίτσια κάθονταν στις πόρτες με τις φούστες σηκωμένες και κουνούσαν τον κώλο τους προκλητικά.

«Γλύκα, να σου πω!».

Επικέντρωσε την προσοχή του σε μια απ’ αυτές. Τα βυζιά της του φάνηκαν απρόσιτα για έναν κοινό θνητό. Μπορεί να έκαναν για βασιλιάδες, δικτάτορες, κυβερνήτες, αλλά όχι για έναν φτωχοδιάβολο που ήθελε απλά να κολυμπήσει σε ένα πηγάδι με ουίσκι.

Μπήκε στο τελευταίο μπαρ του δρόμου. Ήταν γεμάτο με άντρες κάθε φυλής. Στάθηκε στην άκρη του πάγκου κι άκουγε τις πιο παράξενες ιστορίες. Για τους Φιλιππινέζους που γουστάρουν τις λευκές και όλοι τους κουβαλούν κάτι περίεργα φονικά στιλέτα. Για τους Σενεγαλέζους που κρατούσαν στα χέρια τους και έπαιζαν χρυσές αλυσίδες. Έλεγαν πως το μάκρος της καθεμιάς έδειχνε το μήκος του πέους τους...

Ένας κοντός και μελαψός τύπος τον πλησίασε απρόσμενα.

- Φαίνεσαι ρέστος φιλαράκο!

- Τα χρήματα είναι όπως το σεξ! Φαίνονται πιο σπουδαία όταν δεν τα χεις...

Ο κοντός και μελαψός τύπος φαίνεται πως δεν είχε όρεξη για φιλοσοφίες. Έφυγε τόσο απρόσμενα όπως ήρθε...

Απέναντί του βρίσκονταν ένας μικρός καθρέφτης. Απέφευγε να τον κοιτάζει. Του άρεσε ο εαυτός του αλλά όχι στον καθρέφτη...

Τό ξερε πως δεν ήταν φτιαγμένος για τον κόσμο, ούτε ο κόσμος για κείνον. Βέβαια είχε βρει και μερικούς άλλους σαν κι αυτόν. Ως επί το πλείστον γυναίκες. Γυναίκες που οι περισσότεροι άντρες δεν θά θελαν να είναι μαζί τους στο ίδιο δωμάτιο! Αλλά εκείνος τις λάτρευε, τον ενέπνεαν, κορδώνονταν μπροστά τους φορώντας μόνο το σώβρακο και λέγοντας πόσο θαυμάσιος είναι, πράγμα που μόνο εκείνος πίστευε. Κι εκείνες του φώναζαν απλά: «Αϊ πηδήξου! Βάλε να πιούμε...»!

Αν και προτιμούσε το ουίσκι παρήγγελλε μπίρες που ήταν φθηνότερες. Κάποια στιγμή τράβηξε μια πολύ γερή γουλιά, τη στριφογύρισε στο στόμα του και στη συνέχεια την εκσφενδόνισε μέσα στο λαιμό του μπουκαλιού από απόσταση 15 πόντων. Ήταν ένα θαυμάσιο κόλπο που δεν το είχε ξανακάνει. Ούτε σταγόνα δεν χύθηκε έξω...

Το ήξερε ότι έπρεπε να αποφεύγει τέτοια μέρη. Κατά κανόνα, μετά από τρεις ώρες μπιροποσίας μπλέκονταν σε άγριους καβγάδες. Χωρίς ποτέ να μπορεί να θυμηθεί το λόγο. Συνήθως έπεφτε άγριο ξύλο. Και κατά κανόνα εκείνος ήταν το μόνιμο θύμα. Τα χέρια του ήταν μάλλον κοντά για πυγμαχία αλλά είχε ανεξήγητο θάρρος και άντεχε τα χτυπήματα. Την ώρα που παίζεις ξύλο δεν νιώθεις τον πόνο. Ο πόνος έρχεται την άλλη μέρα το πρωί και δεν τον λογαριάζεις αν έχεις καταφέρει να γυρίσεις στο δωμάτιό σου.

Στη ζωή του δεν πολυφοβόταν. Ακόμη και τότε που είχε πηδήξει χωρίς να το ξέρει την γκόμενα ενός σκληρού και αδίστακτου μπράβου. Τον πήρε στο κινητό του και του είπε πως έρχεται αμέσως για να τον σκοτώσει! Δεν το έκανε. Μάλλον θα σκοτώθηκε ο ίδιος σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα καθώς έρχονταν...

Τώρα όμως τα πράγματα ήταν κάπως πιο δύσκολα. Ένας ξένος στην κλούβα με τα λιοντάρια! Πρέπει να ήταν καλό θέαμα και μάλιστα δωρεάν. Το κακό με τους τύπους εκείνους ήταν ότι στο τέλος σε πετάν έξω στους σκουπιδοτενεκέδες με τα ποντίκια. Και είσαι τυχερός αν το πρωί οι σκουπιδιαρέοι σε αντιληφθούν και δεν σε πετάξουν στη σκουπιδιάρα να σε αλέσει με τα άλλα απόβλητα...