Τα "βατράχια"...

Οι δυο παλιόφιλοι ξαναβρέθηκαν μετά από πολύ καιρό. Σε μια ταβέρνα στο Κερατσίνι, κάτω απ’ το φουγάρο.
Είχαν γνωριστεί από μικροί στα καράβια. Κάναν και δυο-τρία ταξίδια μαζί…
Ξαναβρέθηκαν αργότερα στο στρατό. Στο κέντρο εκπαίδευσης βατραχανθρώπων στο Σκαραμαγκά.
Θυμήθηκαν εκείνα τα γελοία τραγουδάκια που τους υποχρέωναν να φωνάζουν στην εκπαίδευση:

«Τα κομάντος εφορμούν
μες τα οχυρά να μπουν
κι ο εχθρός που τα φυλάει
μαύρο φίδι θα τον φάει
θα το γράψουνε τα νέα
πως θα πάρουμε σημαία
θά ναι κόκκινη, μεγάλη
θά χει άστρο και φεγγάρι
και στη θέση της θα μπει
γαλανόλευκη τρανή
να τη βλέπουν οι εχθροί μας
να την προσκυνούν μαζί μας»

«Θα κάνουμε αμφίβια καταδρομή
θα σπάσουμε τα σύνορα
με βάρκα φουσκωτή
θα πάρουμε την Άγκυρα
θα πάρουμε την Πόλη
θα πάρουμε το Βόσπορο
και την Τουρκία όλη»

«Τους βλέπετε αυτούς;
Τους λένε Αλβανούς!
Κορδόνια θα φτιάξουμε
με τ’ άντερα απ' αυτούς!
Τους βλέπετε αυτούς;
τους λεν Οθωμανούς!
Τα δέρματα απ’ τ’ άρβυλά μας
θα φτιάξουμε απ’ αυτούς!»

«Μεσ το τούρκικο χωρίο
πέφτω μ’ αλεξίπτωτο
τις τουρκάλες τις γαμώ…» κλπ

Θυμήθηκαν κι εκείνη τη μέρα που σε μια άσκηση τους υποχρέωσαν να προσποιηθούν ότι γαμάνε την τούρκικη σημαία! Βγήκαν κι οι δυο τους στη «σέντρα» κι ανέφεραν ότι αρνούνται να συμμορφωθούν σε τέτοιες εντολές!
Ο διοικητής θα μπορούσε να τους στείλει στρατοδικείο αλλά φοβήθηκε τον πολιτικό σάλο! Και τους ξεφορτώθηκε μετατάσσοντάς τους τον ένα στην αεροπορία και τον άλλο στις «διαβιβάσεις»… Τους χαρακτήρισε «ανεπίδεκτους εκπαιδεύσεως» κι ας ήταν απ’ τα καλύτερα «βατράχια» του…
Τους ξαναθυμήθηκαν και τους δυο λίγους μήνες αργότερα … στις νύχτες των Ιμίων! Ξημερώματα και με συμβατικά αυτοκίνητα τους μετέφεραν στο ναύσταθμο της Σαλαμίνας και τους φόρτωσαν μαζί με τους άλλους στη φρεγάτα. Αυτούς τους … «ανεπίδεκτους»!

Οι φίλοι τσούγκρισαν τα ποτήρια τους και ξαναθυμήθηκαν εκείνο το βράδυ. Σκοτεινιά, πολλά μποφόρια, οι δυο στόλοι αντιμέτωποι κι όλα τα πλοία εγκλωβισμένα στα πυροβόλα των αντιπάλων. Ήταν προφανές πως την υπόθεση θα σήκωναν στις πλάτες τους τα «βατράχια»…
Το μικρό νησάκι έπρεπε να «κλειδώσει»! Απόβαση με φουσκωτά στη δυτική πλευρά, νάρκες θαλάσσης στην ανατολική, παγίδευση με εκρηκτικά στη νότια…
Το τελευταίο ήταν και το δυσκολότερο… Οι «ανεπίδεκτοι» προσφέρθηκαν να το αναλάβουν μόνοι τους! Χωρίς φουσκωτά και μπουκάλες, με άπνοια κάτω απ’ το νερό, κατευθείαν απ’ τη φρεγάτα στο νησί… Το είχαν ξανακάνει πολλές φορές… ιδιαίτερα τα καλοκαίρια για να εντυπωσιάσουν τις ιταλίδες αυτοδύτριες! Τώρα έπρεπε να το ξανακάνουν για το χατίρι της «μεγάλης γκόμενας»!
Τις κρίσιμες ώρες κυριάρχησε ο απόλυτος παραλογισμός. Πολιτική ηγεσία σε κατάσταση υστερίας, αξιωματικοί ανευθυνοϋπεύθυνοι, ναύαρχοι χωρίς (ναυ)αρχίδες… Τίποτε απ’ όσα έπρεπε να γίνουν δεν έγινε σωστά…
Οι δυο φίλοι ξαναγύρισαν στις μονάδες τους. Όταν απολύθηκαν, ο ένας άνοιξε μαγαζί, παντρεύτηκε, πολλές ευθύνες και μεγάλα προβλήματα, στραβογέρασε… Ο άλλος ξαναγύρισε στα καράβια, αργότερα τέλειωσε τις σπουδές του, έμεινε ανύπαντρος και σήμερα γράφει ποιήματα κάθε σούρουπο…