ΚΚΕ: το πιο αντεργατικό κόμμα!

Με το "έτσι θέλω", νταηλίκι, περικυκλώνει τα εμπορικά κέντρα εμποδίζοντας τους υπαλλήλους να εργαστούν, και δίνοντας τη "χαριστική βολή" στην ήδη πεθαμένη αγορά!
Κάνει "αλυσίδες" γύρω απ' τα μεγάλα ξενοδοχεία του κέντρου της Αθήνας αναγκάζοντας και τους λίγους τουρίστες που προτίμησαν τη χώρα μας, να τη σιχτιρίζουν και να μην βλέπουν την ώρα να φύγουν από δω! Κι αυτά, σε μια περίοδο που στον τουριστικό κλάδο χάνονται χιλιάδες θέσεις εργασίας...
Την περασμένη Δευτέρα "σφράγισαν" και το λιμάνι του Πειραιά, εμποδίζοντας να αποπλεύσει το κρουαζερόπλοιο "Zenith" φέρνοντας σε απόγνωση εκατοντάδες Ισπανούς τουρίστες. Η πλοιοκτήτρια εταιρεία αποφάσισε να διακόψει τα δρομολόγιά της απ' την Ελλάδα με αποτέλεσμα να χαθούν 400 θέσεις εργασίας και πάνω από 10 εκατ. ευρώ ετησίως!

Όμως, το ΚΚΕ δεν έχει μόνο βρόμικο παρόν. Ακόμη πιο βρόμικο είναι το παρελθόν του!
Τα μεγάλα εγκλήματά του σε βάρος της χώρας και του λαού μας, θα το κυνηγάνε για πάντα σαν βρυκόλακες...
Σε λίγες μέρες, το Μουσείο Μπενάκη θα εκδώσει την "πολιτική διαθήκη" της Έλλης Παπά, συντρόφου του Νίκου Μπελογιάννη.
Κρύος ιδρώτας έχει πιάσει τα στελέχια του Περισσού. Γιατί, σύμφωνα με πληροφορίες, μέσα από τα κείμενα της Έλλης αποκαλύπτεται αυτό που όλοι λίγο πολύ γνώριζαν:
Η ηγεσία του ΚΚΕ έστειλε στην Ελλάδα τον Μπελογιάννη, τον Ιούνιο του 1950 (με αργεντίνικο διαβατήριο και με το όνομα Ερρίκος Πανόζ) και, ταυτόχρονα, μεθόδευε την παράδοσή του στην αστυνομία!
Ο Ζαχαριάδης χρειαζόταν τον μύθο ενός ήρωα, και τον μύθο ενός προδότη.
Στη θέση του πρώτου χρησιμοποίησε τον Μπελογιάννη, και στη θέση του δεύτερου το Νίκο Πλουμπίδη, τον "κόκκινο δάσκαλο"...

Υ.Γ.: όταν, πριν λίγο καιρό πρότεινα μια κοινή προσπάθεια για την αποκατάσταση των παππούδων μας και την αναθεώρηση των "δικών του εμφυλίου" απ' τον Άρειο Πάγο, η απάντηση κάποιων στελεχών του κόμματος ήταν πως "οι Μπελογιάννηδες ανήκουν πολιτικά στο κόμμα κι όχι στους συγγενείς τους"!
Εεεε, θα σκάσω αν δεν το φωνάξω.... "γαμημένο ΚΚΕ"!

Μην ξανατολμήσει κανείς σας να πει "βλάχους" τους Καρπενησιώτες!

Βολτούλες στο κέντρο της Αθήνας Β' (Πεδίον του Άρεως)

Η περιοχή, πριν την επανάσταση, λεγόταν "Πυθαράδικα".
"Πεδίον του Άρεως" ονομάστηκε επί Όθωνος, γιατί μπροστά στο ναό των Ταξιαρχών εγκαταστάθηκαν οι στρατώνες του ιππικού, και κάθε μέρα στην περιοχή γινόντουσαν στρατιωτικά γυμνάσια!

Στις 16 Δεκεμβρίου 1916 η αντιβενιζελική παράταξη οργάνωσε ογκώδες συλλαλητήριο που, με επικεφαλής όλα τα μέλη της Ιεράς Συνόδου, κατέληξε στο Πεδίο του Άρεως όπου ο καθένας έριχνε μια πέτρα και αναθεμάτιζε τον "τρισκατάρατο" Βενιζέλο: "... όπως ενσκήψωσιν κατ' αυτού τα εξανθήματα του Ιώβ, το κήτος του Ιωνά, η λέπρα του Ιεχωβά, οι κεραυνοί της κολάσεως, όπως μαραθώσιν οι οφθαλμοί και κωφαθώσιν τα ώτα αυτού"!
Προς την πλευρά της Κυψέλης έγιναν το 1920 οι εγκαταστάσεις του Πανελλήνιου Γυμναστικού Συλλόγου.
Το 1937 έγιναν τ' αποκαλυπτήρια των προτομών με τους αγωνιστές του 1821, και ακολούθησαν, το 1938, του έφιππου ανδριάντα του Βασιλιά Κωνσταντίνου.

Το 1952 στήθηκε το άγαλμα της "Προμάχου Αθηνάς", που αποτελεί το ηρώο των Βρετανών, Αυστραλών και Νεοζηλανδών που έπεσαν στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Το 1964 μεταφέρθηκε στον περίβολο του ναού των Ταξιαρχών ο μαρμάρινος ανδριάντας του Αλέξανδρου Υψηλάντη απ' το προαύλιο του Πολυτεχνείου. Λίγο αργότερα μεταφέρθηκαν και τα οστά του απ' την Αυστρία.
Το ερχόμενο Φθινόπωρο αναμένεται να ανοίξει και πάλι για το κοινό ο χώρος του Πεδίου του Άρεως, που ανακαινίζεται εδώ και δυο χρόνια. Μεταξύ άλλων θα περιλαμβάνει:
- Τον "Μινωικό λαβύρινθο", μια ελικοειδή διαδρομή 250 μέτρων κοντά στην είσοδο της Μπούσγου, με φυτά που ταιριάζουν στο αττικό τοπίο.
- Τον "ροδώνα", μια σπειροειδή διαδρομή με διπλή σειρά τριαντάφυλλων όλων των αποχρώσεων, και πέργκολες για τις αναρριχώμενες ποικιλίες.

- Την "υδάτινη διαδρομή" με δεντροστοιχία από πλατάνια και άλλα δέντρα κατά μήκος της.

Τούτες τις μέρες ο άνεμος μας κυνηγά...

Στην πραγματικότητα βρισκόμαστε σε πόλεμο!
Μπορεί να μην καταφθάνουν απ' το μέτωπο φέρετρα ντυμένα στη γαλανόλευκη, αλλά είναι σίγουρο πως θα χύσουμε αρκετό δάκρυ και μπόλικο ιδρώτα...
Την Ελλάδα που ξέραμε τα τελευταία 30 χρόνια, να την ξεχάσουμε!
Όλοι θα γίνουμε, λίγο-πολύ, φτωχότεροι. Το θέμα είναι να διατηρήσουμε κάποια προοπτική βελτίωσης...
Γι' αυτό και συνεχίζουμε να στηρίζουμε κριτικά την κυβέρνηση. Και στο τέλος της τετραετίας θα κάνουμε τη σούμα...
Η πρόσκληση των κομμάτων της "Αριστεράς" να "ξεσηκωθούμε", το μόνο που θα καταφέρει είναι να καθυστερήσει την έξοδο απ' την κηδεμονία και τα μέτρα της!

Τ' αλάνια του Περαία Γ' (ιστορίες αληθινές, χωρίς αρχή και τέλος)

Είχε ξεχάσει πως ήταν "ο κόσμος έξω"!
Χρόνια στο κελί
χωρίς μιαν άδεια...
"Ένεκα του επικινδύνου του χαρακτήρος του",
έτσι έλεγε της έδρας ο κυρ Σαγγελέας!
Μόνο του έπιπλο ένα κρεβάτι,
κι αυτό κουτσό!
Μ' ένα σεντόνι λερό, λιγδιάρικο.
Βρομούσε. Βρομούσε αλλιώτικα.
Σαν ίδρωτας μπαγιάτικος,
σαν κάστανο βρασμένο...
Περίμενε το σούρουπο να "σκάσουν μύτη"
ένα μάτσο χλομές αχτίδες
του ξεψυχιάρικου ήλιου...

(Όποιος πει πως βγήκε απ' το "κάγκελο",
με τ' αποφυλακωτήριο στο χέρι,
και δεν γύρισε πίσω να δει "τα σίδερα", ψέματα λέει!)

Βγήκε στη δημοσιά σα χαμένος...
Θυμήθηκε κει δίπλα
μια ταβέρνα παλιά.
Πάγαιναν κάτι μεθυσμενάκια
πού 'χαν τα ντέρτια τα πολλά
κι έλεγαν τα μεράκια τους με τον αποσπερίτη!
Νά 'βγει από μέσα τους το "αχ!",
να παν οι πίκρες κάτου
συρτά και μερακλίδικα...
Σαν έφαγε, τα ρέστα του μέτρησε και βρήκε
πως τού 'φταναν να "πάει" με γυναίκα.
Τράβηξε ίσα στο σταθμό,
κει που "ψωνίζονται" οι αλαφιασμένες,
οι ανατολίτισσες, οι αιματορουφήχτρες...
Οι πνιγμένες φωνές, οι βαριές ανάσες,
τα υπόκωφα αγκομαχητά,
μαρτυρούσαν την ηδονή την άνομη,
την πιο γλυκιά...
Ένας μεσόκοπος είχε αγκαζάρει ήδη μια,
κουκλάρα, με κόκκινα μαλλιά βαμμένα.
Γι' αυτόν, το όνειρο
(αν ονειρεύτηκε ποτέ)
πλησίαζε στο τέλος.
Λίγα βήματα στο δρόμο,
μια σκάλα, ένα βρόμικο κρεβάτι
κι ύστερα η τσούλα
θα τον ξαποστείλει πίσω,
στη θλιβερή του γυναικούλα,
που ήταν, πιθανότατα, κι η μοίρα του,
μετά τις ώρες στη φάμπρικα ή στο γραφείο...
"Ψιτ, όμορφε, πάμε;"
Την προσπέρασε χωρίς να δώσει σημασία...
"Αδελφή!"
Όλου του κόσμου οι "παστρικιές"
έτσι αντιδρούν όταν τις απορρίπτεις...
Έψαχνε νά 'βρει μια με τα λαγόνια της στενά
και κολαράκι τόπι!
Μετά από τόσα χρόνια στη "στενή"
ήθελε τη γυναίκα
νά 'χει κοψιά άγουρου αγοριού
και μικροκαμωμένου..

Τα "δικά μου" Εξάρχεια! (Α')

Εκεί που τελειώνει η Σκουφά, λίγο πιο κάτω απ' τα νέα γραφεία του ΠΑΣΟΚ, στη γωνιά της Μαυρομιχάλη με τα τελευταία "φυλάκεια" της αστυνομίας, αρχίζουν τα Εξάρχεια, τα "δικά μου" Εξάρχεια...
Εδώ είναι τα στέκια μου, εδώ οι φίλοι μου, εδώ ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου...
Απ' το 1873, που ιδρύθηκε το Πολυτεχνείο, η περιοχή είναι το κέντρο της νεολαίας, το συνώνυμο της εξέγερσης.
Στα "Δεκεμβριανά" του 1944, εδώ έγιναν μάχες σώμα με σώμα. Οι νεολαίοι του ΕΛΑΣ, μόλις αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το Πολυτεχνείο, ανέβηκαν στο λόφο του Στρέφη κι από κει χτυπούσαν τους "κυβερνητικούς" που είχαν οχυρωθεί στο Χημείο...
Στην "πλατεία" δεν πολυπάω. Μου φαίνεται πως κυκλοφορεί πολύ δηθενιά.
Προτιμώ τα "παλιά Εξάρχεια", τα καφέ, τις ταβερνούλες και τα μπαράκια που ξεφυτρώνουν στα στενάκια... Λόντου, Μεσολλογγίου, Τζαβέλα, Κωλέττη, Αραχώβης, Δερβενίων.
Πού με χάνεις πού με βρίσκεις, σχεδόν κάθε μέρα περνάω απ' τον καφενέ του "Τούρκου", στη Ναυαρίνου, απέναντι απ' το παλιό πάρκινγκ που, εδώ και χρόνια, το έχουν καταλάβει οι αντιεξουσιαστές και το έκαναν πάρκο.
Εδώ όλα μου φαίνονται πιο φιλικά και φυσιολογικά. Ακόμα κι οι γκόμενες "που δεν με γουστάρουν" όχι γιατί είμαι συντηρίκλα ή ... κάπως σιτεμένος, αλλά γιατί δεν κάνω τα μαλλιά μου ράστα!
Άμα κάτσει η φάση πάμε να δούμε και την τοπική μας ομάδα, τον "Αστέρα Εξαρχείων"! Τώρα, ομάδα δεν θα την έλεγες... ψιλοσούργελο είναι, αλλά στις κερκίδες ακούς τα εξυπνότερα συνθήματα!
Ένα απ' τα καλύτερα είναι, νομίζω, κι αυτό:

Με χόρτο σε βλέπω σαν την Πόρτο
με κόκα σε βλέπω σαν την Μπόκα!

Να γιατί γουστάρουμε την Αθήνα!

Όπου κι αν σταθείς σε τούτη την πόλη, πατάς πάνω στην "ιστορία"!
Κι όταν λέμε "ιστορία", δεν εννοούμε δυο-τρεις αιώνες! Αυτούς τους έχουμε για πλάκα! Μιλάμε για 2.000 χρόνια και πάνω...
Έβλεπα χθες τις κυρίες και δεσποινίδες να εισρέουν κατά χιλιάδες στο πολυκατάστημα Attica, στην Πανεπιστημίου, για να επιλέξουν τα νέα συνολάκια τους.
Και το μυαλό μου γύρισε 2.440 χρόνια πίσω.
Οι Αθηναίοι κλεισμένοι στα τοίχη, κι απέξω οι Σπαρτιάτες να κόβουν και να καίνε τα ελαιόδεντρα και τ' αμπέλια τους.
Το 430 π.Χ. ήταν, ίσως, η χειρότερη χρονιά στην ιστορία της πόλης.
Απ' τον Πειραιά ξεκίνησε, κι επεκτάθηκε σύντομα παντού, ένας φονικός λοιμός, μάλλον τυφοειδής πυρετός, που σκότωσε μέχρι το 426 π.Χ. πάνω από 50.000 Αθηναίους...
Κι ο λοιμός αυτός έγινε η αιτία να ξεχάσουν οι θεοσεβείς κάτοικοι τούτης της πόλης τα ιερά και τα όσιά τους. Κι έριχναν τους νεκρούς τους σε ομαδικούς τάφους που άνοιγαν σε κάθε γωνιά της πόλης...
Ένας τέτοιος τάφος βρέθηκε και στα θεμέλια του ... Attica!