Ανάσταση στη Μεγίστη Λαύρα...

Το μονοπάτι είναι κάθετο.

Ο γκρεμός δίπλα λες και περιμένει το στραβοπάτημα...

Το αίμα μου παγώνει. Ελπίζω όχι και του μουλαριού.

Αποφεύγω να κοιτάζω γύρω. Εστιάζω το βλέμμα μου στα ορθωμένα αυτιά του ζωντανού.

Γενναίο μουλάρι! Υπερπηδάς κάθε εμπόδιο με αξιοθαύμαστη ευφυία: κομμάτια βράχων, κορμούς δέντρων, νεροφαγιές...

Πρώτη φορά βλέπω τέτοιον τόπο. Κι ας γεννήθηκα στους πρόποδες του Βελουχιού. Έτσι δεν ήταν ούτε ο παλιός δρόμος που πήγαινε στην Παναγιά την Προυσσιώτισσα...

Από πάνω μας πετούν αετοί.

Ολόγυρα καμμένα δέντρα, απανθρακωμένα απ' τους κεραυνούς.

Τ' αυτιά μου βουίζουν.

Φτάνουμε σ' ένα σημείο που δυο ανθρώποι δεν χωράν ν' ανταμώσουν.

Σφίγγω τα μπούτια μου στα πλευρά του ζώου.

Δεξιά μας ο βράχος, αριστερά κοπετός.

Νιώθω το δεξί μου γόνατο να χτυπά σε μια πέτρινη προεξοχή.

Το τζιν παντελόνι σκίζεται. Μπορεί και το πετσί μου. Κάτι κόκκινο αρχίζει να διακρίνεται...

Αλλά δεν έχω χρόνο ν' ασχοληθώ με τέτοια μικροπράγματα.

Προτιμώ να ξεσκαλώνω την ουρά του μουλαριού απ' τα βάτα. Η ζωή μου πλέον εξαρτάται απ' την ψυχική του ηρεμία...

Σε τρεις ώρες φτάνουμε στη Μεγάλη Λαύρα.

Έχουμε λυσσάξει της πείνας.

Το ζωντανό οδηγείται στο σταύλο όπου το περιμένει εκλεκτό σανό.

Εγώ πρέπει να περιμένω αρκετές ώρες μέχρι την Ανάσταση...