Παράξενο όνειρο είδ' απόψε...

Το νυμφώνα Σου βλέπω

Σωτήρ μου κεκοσμημένον

και ένδυμα ουκ έχω 

ίνα εισέλθω εν αυτώ...

Είχα, λέει, μόλις πεθάνει κι ανέβαινα στον Παράδεισο.

Ο συνονόματός μου Αρχάγγελος με κράταγε απ' το χέρι και με πάγαινε σε μια αίθουσα μεγάλη και λαμπρή.

Σπρώχνω λίγο την πόρτα και τι να δω.

Πρώτο τραπέζι πίστα η αφρόκρεμα των αγίων: Γεώργιοι, Δημήτριοι, Φανούρηδες, Παρασκευές, Βαρβάρες, Κατερίνες...

"Α πα πα", λέω, "τι γυρεύω γω δω μέσα".

Ο Μιχαλάκης μ' έσπρωχνε να μπω, εγώ στήλωσα τα πόδια, τελικά επικράτησα...

"Μη με πολυζορίζεις", του λέω, "μ' αυτό το χάλι και τη λασπουριά που 'χω πάνω μου, ντρέπομαι να μπω. Άσε με δω, να τους βλέπω απ' τη χαραμάδα".

Μόλις το πα, εξαφανίζεται ο αρχάγγελος.

Κοιτάω παραμέσα και βλέπω ένα άλλο μεγάλο τραπέζι.

Εκεί ήταν μαζεμένα όλα τα ρεμάλια και τα αποβράσματα του κόσμου: ο αρχιλήσταρχος ο Μωυσής ο Αιθίοπας, η Μαρία η Αιγυπτία, ο τελώνης ο Ζακχαίος, ο Άσωτος υιός, ο ληστής που σταυρώθηκε δίπλα στο Χριστό, η πόρνη που του άλειψε τα πόδια, και χίλια δυο άλλα "μπουμπούκια".

Κι όλοι αυτοί μου 'καναν νοήματα να μπω.

Κει π' άρχιζα να ξεθαρρεύω και λύθηκαν κάπως τα πόδια μου φύσηξε η αύρα της θάλασσας, βρόντηξε το παραθυρόφυλλο και ξύπνησα.

Το λυχναράκι έκαιγε ακόμη και τα μάτια μου καρφώθηκαν στον απέναντι τοίχο.

Εκεί ήταν κάποιο καδράκι με κεντημένο ένα ρητό:

"Δεινόν η ραθυμία

Μεγάλη η μετάνοια"

Μυστήρια πράγματα...

Τέσσερις μέρες είμαι σε τούτο το δωματιάκι κι αυτό το καδράκι πρώτη φορά το βλέπω...