Απ' το ερωτικό ημερολόγιο ενός 45άρη (Δ') - Η Κατηχήτρια

Πρωτογνωριστήκαμε στη Θεολογική. Τέτοια εποχή ήταν, θυμάσαι;

Μου έλεγες πως ονειρευόσουν μια σχέση χωρίς διαφωνίες, εντάσεις, τσακωμούς.

Σου απάντησα πως αν ο άνθρωπος καταπιέζει τα δυσάρεστα συναισθήματα γίνεται βαρετός, ρουτινιάζει, βαλτώνει.

"Η ευγένεια σκοτώνει το πάθος", ήταν η ακριβής μου έκφραση.

Ξανανταμώσαμε ένα χρόνο αργότερα.

Δεν ξέρω τι μεσολάβησε, αλλά μου την έβγαινες "κολπατζού".

Το 'παιζες απόμακρη, μυστηριώδης, αινιγματική!

Τηρούσες κατά γράμμα τη "συνταγή της μαμάς": να φαίνεσαι δύσκολη, να προσποιήσαι πως δεν ενδιαφέρεσαι, να συμπεριφέρεσαι σα να μην τον χρειάζεσαι...

Σε ξαναπέτυχα Παρασκευή βράδυ κοντά στον Ευαγγελισμό.

Πήγαμε σ' ένα καφέ-μπαρ.

Μου είπες πως πήρες το δίπλωμα της Κατηχήτριας.

Ποτάκια δεν έπινες ούτε τσιγάρο έβαζες στο στόμα σου.

"Αν το έκανα, τι θα έλεγα στα παιδιά στο κατηχητικό", μου απάντησες.

Προσφέρθηκα να σε γυρίσω σπίτι.

Περνώντας έξω απ' το "Χοτέλ Φοίβος", στο Μοσχάτο, σου πρότεινα (πιο πολύ για πλάκα) να μπούμε μέσα.

"Καλή ιδέα", μου είπες.

Φεύγοντας, δεν άντεξα και σε ρώτησα:

- Και τώρα τι θα πεις στα παιδιά την Κυριακή;

- Ό,τι τους έλεγα πάντα.

- Δηλαδή;

- Πως δεν χρειάζεται να καπνίζεις και να πίνεις για να περνάς καλά!