Οι γυναίκες της ζωής μας (Ζ’) ― Για τα βυζιά της Λούση μέχρι και καποέιρα χόρεψα!

Στα μπαρ που σύχναζα περίμενα να μου συμβούν τα πάντα.
Αλλά δεν συνέβαινε απολύτως τίποτα...
Τα πάντα αρχίζουν να συμβαίνουν όταν ξεχνάς πως τα περιμένεις.
Μόλις την πρωτόδα, τα μάτια μου καρφώθηκαν στα σοκολατιά φουσκωτά βυζιά της που πνίγονταν μέσα στο λαχανί μπλουζάκι της.
Μου φάνηκε πως εκλιπαρούσαν την προσοχή μου, κι έσπευσα ν’ ανταποκριθώ με μια στύση εντούρο.
Η Λούση υπέθεσε πως το «μήνυμά» μου την αφορούσε ολόκληρη.
Λάθος της!
Πάντως, ποτέ δεν με κατηγόρησε πως συνήψα «σύμβαση αποκλειστικής σχέσης» με τα βυζιά της, κατ’ αποκλεισμό του υπόλοιπου συνόλου...
Για δυο βδομάδες με φιλοξένησε στη σοφίτα της, σ’ ένα επταώροφο ερειπωμένο κτίριο στο Χάρλεμ.
Μετά την 110η Λεωφόρο στο μετρό ήμουν ο μόνος λευκός!
Όταν περπατούσα στους δρόμους του Χάρλεμ μίλαγα μόνος μου δυνατά κι έκανα πως χόρευα καποέιρα.
Ήταν ο μόνος τρόπος να με περάσουν για Βραζιλιάνο και να μην μου την πέσουν οι αράπακλες!
Η σοφίτα ήταν δεν ήταν δέκα τετραγωνικούλια.
Χωρίς ρεύμα και νερό!
Κοιμόμασταν σ’ ένα ράντζο που με το ζόρι χώραγε ένα άτομο!
Το δεξί χέρι μου κρεμόταν μονίμως στο πάτωμα, ώστε όταν έπεφτα να έχω τις λιγότερες απώλειες...
Αλλά μόλις τα μαγουλάκια μου ακούμπαγαν τις βυζάρες της, έριχνα τους ύπνους της αρκούδας!
Δεν με ενοχλούσε ούτε το πιστολίδι του δρόμου...
Στην εξώπορτα κάρφωσα με μια πινεζούλα ένα άδειο πακέτο τσιγάρων.
Δήθεν για γραμματοκιβώτιο.
Λες και ήξερε κανένας ποιοι ήμασταν και πού μέναμε...
Αλλά η Λούση ήταν λαρτζ τύπισσα.
Κάθε τόσο όλο και κάποιους πατριώτες της απ’ το Τρίνινταντ φιλοξενούσε.
Όλοι οι καλοί χωράγαμε...
Εγώ την κατάβρισκα!
Έπαιρνε σάρκα κι οστά μια απ’ τις νεανικές μου φαντασιώσεις:
Να είμαι άπορος καλλιτέχνης σε μια παγωμένη σοφίτα στο Παρίσι, να λιμοκτονώ και να τρέφομαι αποκλειστικά με σουπίτσες από χόρτα που θα μάζευα στο δάσος της Βουλόνης...