Τρίτη, Μαρτίου 20

Οι γυναίκες της ζωής μας (Ζ’) ― Για τα βυζιά της Λούση μέχρι και καποέιρα χόρεψα!

Στα μπαρ που σύχναζα περίμενα να μου συμβούν τα πάντα.
Αλλά δεν συνέβαινε απολύτως τίποτα...
Τα πάντα αρχίζουν να συμβαίνουν όταν ξεχνάς πως τα περιμένεις.
Μόλις την πρωτόδα, τα μάτια μου καρφώθηκαν στα σοκολατιά φουσκωτά βυζιά της που πνίγονταν μέσα στο λαχανί μπλουζάκι της.
Μου φάνηκε πως εκλιπαρούσαν την προσοχή μου, κι έσπευσα ν’ ανταποκριθώ με μια στύση εντούρο.
Η Λούση υπέθεσε πως το «μήνυμά» μου την αφορούσε ολόκληρη.
Λάθος της!
Πάντως, ποτέ δεν με κατηγόρησε πως συνήψα «σύμβαση αποκλειστικής σχέσης» με τα βυζιά της, κατ’ αποκλεισμό του υπόλοιπου συνόλου...
Για δυο βδομάδες με φιλοξένησε στη σοφίτα της, σ’ ένα επταώροφο ερειπωμένο κτίριο στο Χάρλεμ.
Μετά την 110η Λεωφόρο στο μετρό ήμουν ο μόνος λευκός!
Όταν περπατούσα στους δρόμους του Χάρλεμ μίλαγα μόνος μου δυνατά κι έκανα πως χόρευα καποέιρα.
Ήταν ο μόνος τρόπος να με περάσουν για Βραζιλιάνο και να μην μου την πέσουν οι αράπακλες!
Η σοφίτα ήταν δεν ήταν δέκα τετραγωνικούλια.
Χωρίς ρεύμα και νερό!
Κοιμόμασταν σ’ ένα ράντζο που με το ζόρι χώραγε ένα άτομο!
Το δεξί χέρι μου κρεμόταν μονίμως στο πάτωμα, ώστε όταν έπεφτα να έχω τις λιγότερες απώλειες...
Αλλά μόλις τα μαγουλάκια μου ακούμπαγαν τις βυζάρες της, έριχνα τους ύπνους της αρκούδας!
Δεν με ενοχλούσε ούτε το πιστολίδι του δρόμου...
Στην εξώπορτα κάρφωσα με μια πινεζούλα ένα άδειο πακέτο τσιγάρων.
Δήθεν για γραμματοκιβώτιο.
Λες και ήξερε κανένας ποιοι ήμασταν και πού μέναμε...
Αλλά η Λούση ήταν λαρτζ τύπισσα.
Κάθε τόσο όλο και κάποιους πατριώτες της απ’ το Τρίνινταντ φιλοξενούσε.
Όλοι οι καλοί χωράγαμε...
Εγώ την κατάβρισκα!
Έπαιρνε σάρκα κι οστά μια απ’ τις νεανικές μου φαντασιώσεις:
Να είμαι άπορος καλλιτέχνης σε μια παγωμένη σοφίτα στο Παρίσι, να λιμοκτονώ και να τρέφομαι αποκλειστικά με σουπίτσες από χόρτα που θα μάζευα στο δάσος της Βουλόνης...

21 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Άσκαρ, στη μαλακία είσαι μεγάλος και ανεξάντλητος καλλιτέχνης

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Ανώνυμε, ορισμένες φορές απορώ κι εγώ με το ταλέντο μου!
Αλλά όσο με ενθαρρύνετε, θα συνεχίζω...

candy's τετραδιάκι είπε...

Α ρε συ Ασκαραλακο...αυτο το τελευταιο με το Παρισι κατι που εκανε,με ταξιδεψε!

σ.σ Τι Πεμπτη τι κανεις? Ειναι εδω ο Ηχος!

;)

takis είπε...

Μέχρι και καποέιρα χόρεψες ρε κακομοίρη ..για ένα "μαξιλάρι"....

ΥΓ Μήπως ήταν καλύτερα να ψήφιζες τον Βενιζέλο για να μην έχεις τέτοιους εφιάλτες?

Θα μου πείς θα είχες άλλου είδους εφιάλτες αν τον ψήφιζες.....
Χάος.................

ΥΓ2 Ποτέ δεν κατάλαβα τι παθαίνουν τα κορίτσια με τα Παρίσια..
Ρομάντζα μάλλον ε?
μυστήρια γυναικεία γοητευτικά πράγματα...................

candy's τετραδιάκι είπε...

Τakis..Tι ζήλεψες ,τι τα θελες τα ένδοξα Παρίσια??


http://www.youtube.com/watch?v=fFdeTdkmWlQ

Αφιερωμένο.

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Καντούλα, όντως, φοβερό τραγουδάκι!
Για την Πέμπτη θα το ξανασυζητήσουμε...

Τάκη, δεν είναι απλό «μαξιλάρι».
Είναι πολυεργαλείο!
Φαντάζομαι ξέρεις...

candy's τετραδιάκι είπε...

Πάντως αυτή στη φώτο πολύ μπρουταλ δεν είναι??? Αυτή που ερωτευτηκες πάντως δεν ήταν έτσι κόβω και το χέρι μου

;)

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Βαλτή απ’ τον Τάκη είσαι, έτσι;
Αυτός τις βλέπει όλες τρανς...

Μαρία είπε...

Πάλι το γνωστό μοτίβο σου Ασκαρούλη: θες τα βυζιά αλλά όχι τη γυναίκα που τα ’χει!

takis είπε...

ΚΑΝΤΥ

Ε ναι..ειμαι ζηλιάρης

ωραίο το τραγουδάκι..
(αν το καταλάβαινα ακόμα καλύτερο..)

και μη κόβεις χέρια..
πως θα γράφεις μετά?

ο δείμος του πολίτη είπε...

Πάντως φρονώ πως όλα τούτα κείμενα μπορείς να δέσεις σε ένα βιβλίο...

takis είπε...

ΔΕΙΜΟ

Μήπως θα ήταν καλύτερα να τα "αμολύσει" αντι να τα "δέσει"?

KitsosMitsos είπε...

Μ'άρεσε το ποιητικό κλείσιμο.
Όσο για τις φαντασιώσεις, χεχε!

zoyzoy είπε...

Τρελαίνεσαι για αερόσακους απ'οτι καταλαβαίνω.
Ενώ στο σύνολο δεν δίνεις και μεγάλη σημασία?

Το άσμα τα σπάει!

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Τάκη, εσύ έχεις ένα προβληματάκι κατανόησης των ποιημάτων της Αλήτισσας και των τραγουδιών που ξεφεύγουν από τα πουλάκια και τις πεταλουδίτσες...

Δείμο, το υψηλό πνεύμα μου δεν «δένεται»!

Κίτσο, πονηρό γελάκι ακούω...

Ζουζού, μοιάζω λίγο με τους ρατσιστές χρυσαυγίτες.
Κι εκείνοι δεν γουστάρουν τους αλλοδαπούς αλλά θέλουν τα χέρια τους για να χτίζουν τα σπίτια τους...

akrat είπε...

αχαααααα

Summertime Blues είπε...

πάω για νάνι τώρα, αλλά την ανάρτησή σου τη διάβασα και την ξαναδιάβασα.
αχ αυτοί οι ύπνοι της αρκούδας πούντοι;

candy's τετραδιάκι είπε...

Tακουλι τι δεν κατάλαβες?
Εσυ βλέπεις ολόκληρο Αγγελόπουλο και δεν καταλαβαίνεις εναν απλο Θηβαίο?
:P

Εγώ δεν χρειάζεται να γράφω..και μόνο που πλανιέται το άρωμα μου φτάνει!

;)

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Ενεός έμεινες Ακρατούλη;

Σάμμυ, όταν έχουμε αυπνίες δεν μετράμε αρκουδίτσες αλλά προβατάκια...

Καντούλα, μήπως κι Αγγελόπουλος ήταν ... θηβαίος;

George είπε...

ρε άσπονδε έχεις γενέθλια σήμερα ; δλδ λίγο πριν την επανάσταση που εκάμαμε ήρθες εσύ;

να σε χαιρόμαστε βρε!

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Σ’ ευχαριστώ Γιώργαρε.
Σου απάντησα στο επόμενο ποστάκι...