Θάλη απ’ την Ερυθραία...

Ψωφόκρυο σήμερα το πρωί, κι αέρας δυνατός.
Αλλά σιγά μην κολλώσουμε.
Τα πόδια στους ώμους και σε καμιά ωρίτσα φτάσαμε στο εκκλησάκι τ’ Άι-Γιωργού στο Λυκαβηττό.
Στο δρόμο, για να πω και την αμαρτία μου, μ’ έβαλε ο διάολος να περηφανευτώ.
«Να υπάρχει κανείς άλλος στην Αθήνα, εκτός από μένα, που περπατάει με τέτοιον κωλόκαιρο μια ώρα για να εκκλησιαστεί;», αναρωτήθηκα...
Στο εκκλησάκι λίγος κόσμος κι η ατμόσφαιρα όπως πάντα κατανυκτική.
Κάποια στιγμή, κάνω έτσι, και βλέπω σε μια γωνίτσα μια μαυρούλα να προσεύχεται.
Δεν δίνω ιδιαίτερη σημασία.
Στο τέλος της λειτουργίας στρέφω τα μάτια μου προς το μέρος της ασυναίσθητα.
Τη βλέπω να πηγαίνει από εικόνα σε εικόνα, να γονατίζει, να σηκώνει ψηλά τα χέρια της, να προσεύχεται, να ξανασηκώνεται...
Ο παπάς είχε ήδη μοιράσει τ’ αντίδωρα κι άρχισε να ξεντύνεται στο ιερό.
Η μαυρούλα συνέχιζε τις προσευχές της.
Παίρνω θάρρος, την πλησιάζω και τη ρωτάω:
«Αντίδωρο πήρατε;»
Δεν ξαφνιάζεται.
«Δεν αξίζω αντίδωρο!», μου λέει, σε σπασμένα ελληνικά.
Κόβω στη μέση το δικό μου, και της το δίνω.
Βγάζει απ’ τη τσέπη της ένα πετσετάκι, το τυλίγει και το χώνει στην τσάντα της.
Βγαίνω απ’ την εκκλησία και την περιμένω απ’ έξω.
Κάποια στιγμή βγαίνει και με χαιρετάει εγκάρδια.
«Πού μένεις;», τη ρωτάω.
«Πεδίο του Άρεως»
«Πώς θα πας»
«Με τα πόδια!»
«Πάμε μαζί;»
«Πάμε»
Στο δρόμο η Θάλη μου είπε πώς ήταν η ζωή στην Ερυθραία, για τον πόλεμο, για το τι τράβηξε να φτάσει στην Ελλάδα πριν 7 χρόνια...
Δουλεύει όλη νύχτα κάπου στο Φάληρο. Τις Κυριακές έρχεται με το τραμ στο Σύνταγμα κι από κει ανεβαίνει με τα πόδια στο Λυκαβηττό. Και πάλι με τα πόδια γυρίζει σπίτι της κάπου στην πλατεία Βικτώριας...
Μιλήσαμε και για πνευματικά θέματα.
Δεν μου επιτρέπεται να πω περισσότερα.
Αλλά για ένα είμαι σίγουρος: αν στίψεις όλους τους Αθηναίους μαζί, δεν κάνεις μια Θάλη! Τόσο πιστό άνθρωπο δεν έχω ματασυναντήσει...
Κι εγώ πήρα ένα τεράστιο μάθημα: δεν πρόκειται να ξαναπερηφανευτώ...