Κυριακή, Μαρτίου 11

Θάλη απ’ την Ερυθραία...

Ψωφόκρυο σήμερα το πρωί, κι αέρας δυνατός.
Αλλά σιγά μην κολλώσουμε.
Τα πόδια στους ώμους και σε καμιά ωρίτσα φτάσαμε στο εκκλησάκι τ’ Άι-Γιωργού στο Λυκαβηττό.
Στο δρόμο, για να πω και την αμαρτία μου, μ’ έβαλε ο διάολος να περηφανευτώ.
«Να υπάρχει κανείς άλλος στην Αθήνα, εκτός από μένα, που περπατάει με τέτοιον κωλόκαιρο μια ώρα για να εκκλησιαστεί;», αναρωτήθηκα...
Στο εκκλησάκι λίγος κόσμος κι η ατμόσφαιρα όπως πάντα κατανυκτική.
Κάποια στιγμή, κάνω έτσι, και βλέπω σε μια γωνίτσα μια μαυρούλα να προσεύχεται.
Δεν δίνω ιδιαίτερη σημασία.
Στο τέλος της λειτουργίας στρέφω τα μάτια μου προς το μέρος της ασυναίσθητα.
Τη βλέπω να πηγαίνει από εικόνα σε εικόνα, να γονατίζει, να σηκώνει ψηλά τα χέρια της, να προσεύχεται, να ξανασηκώνεται...
Ο παπάς είχε ήδη μοιράσει τ’ αντίδωρα κι άρχισε να ξεντύνεται στο ιερό.
Η μαυρούλα συνέχιζε τις προσευχές της.
Παίρνω θάρρος, την πλησιάζω και τη ρωτάω:
«Αντίδωρο πήρατε;»
Δεν ξαφνιάζεται.
«Δεν αξίζω αντίδωρο!», μου λέει, σε σπασμένα ελληνικά.
Κόβω στη μέση το δικό μου, και της το δίνω.
Βγάζει απ’ τη τσέπη της ένα πετσετάκι, το τυλίγει και το χώνει στην τσάντα της.
Βγαίνω απ’ την εκκλησία και την περιμένω απ’ έξω.
Κάποια στιγμή βγαίνει και με χαιρετάει εγκάρδια.
«Πού μένεις;», τη ρωτάω.
«Πεδίο του Άρεως»
«Πώς θα πας»
«Με τα πόδια!»
«Πάμε μαζί;»
«Πάμε»
Στο δρόμο η Θάλη μου είπε πώς ήταν η ζωή στην Ερυθραία, για τον πόλεμο, για το τι τράβηξε να φτάσει στην Ελλάδα πριν 7 χρόνια...
Δουλεύει όλη νύχτα κάπου στο Φάληρο. Τις Κυριακές έρχεται με το τραμ στο Σύνταγμα κι από κει ανεβαίνει με τα πόδια στο Λυκαβηττό. Και πάλι με τα πόδια γυρίζει σπίτι της κάπου στην πλατεία Βικτώριας...
Μιλήσαμε και για πνευματικά θέματα.
Δεν μου επιτρέπεται να πω περισσότερα.
Αλλά για ένα είμαι σίγουρος: αν στίψεις όλους τους Αθηναίους μαζί, δεν κάνεις μια Θάλη! Τόσο πιστό άνθρωπο δεν έχω ματασυναντήσει...
Κι εγώ πήρα ένα τεράστιο μάθημα: δεν πρόκειται να ξαναπερηφανευτώ...

15 σχόλια:

takis είπε...

Επρεπε να συναντήσεις τη Θάλη να σταματήσεις τα κορδώματα ε?
(σιγά που θα τα σταματήσεις..)

Ειναι αλήθεια οτι οι πιο ωραίες γυναίκες της Αφρικής είναι στην Αιθιοπία? (Ερυθραία-Αιθιοπία κοντά είναι...)
αν είναι ετσι καταλάβαμε τι σου έστειλε ο θεός για να σε δοκιμάσει.

ΥΓ Με τρώει η περιέργεια να μάθω τι είναι αυτά τα "πνευματικά θέματα"...
αλλά φαντάζομαι είναι κάτι πολύ χριστιανικό και δεν θα το καταλάβω ακόμα και αν επιτρεπόταν να μιλήσεις για αυτά.

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Kοίτα, θα σταματήσω να κοκορεύομαι στα πνευματικά θέματα.
Στα υπόλοιπα δεν το βλέπω...

Όντως, στο κέρας της Αφρικής υπάρχουν οι ωραίες γυναίκες του κόσμου (μαζί με τις Καυκάσιες).
Οι Τσέχες είναι ωραίες, αλλά μόνο για μπιμπελό! Δεν μπορώ να τις πω «γυναίκες».
Οι Καυκάσιες κι οι Αιθιόπισσες σε αγκαλιάζουν και γίνεσαι χριστιανός. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην πεις «δόξα τω Θεώ».

Απ’ ότι μου πε η Θάλη, Αιθιοπία και Ερυθραία ήταν πριν 20 περίπου χρόνια ένα κράτος. Αλλά με τους πολέμους και τα λοιπά... χωρίστηκαν.

Για «πνευματικά θέματα» δεν μπορώ να συζητήσω μαζί σου. Ισχύει το «μη δώτε τα άγια τοις κυσί», δηλαδή «μην δίνετε τα ιερά πράγματα στους σκύλους».

Μια σχετική συζήτηση είχα προ ημερών με τον Χρήστο τον Γιαναρά, που είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά πρόσφατα και να ψιλογίνομε φίλοι.
Είχε δώσει μια συνέντευξη στην τηλεόραση και η δημοσιογραφίνα τον ρώτησε κάποια στιγμή «εσείς πιστεύετε στο Θεό;». Κι ο Χρήστος άρχισε τις αμπελοφιλοσοφίες του κι έχασε τη μπάλα.

Του είπα τη γνώμη μου: έπρεπε με ευγενικό τρόπο να αρνηθεί να απαντήσει στη συγκεκριμένη ερώτηση.
Η πίστη στο θεό είναι βαθιά προσωπική υπόθεση του κάθε ανθρώπου και σίγουρα ευτελίζεται όταν γίνεται αντικείμενο απάντησης στα πλαίσια μιας τηλεοπτικής συνέντευξης...

Ανώνυμος είπε...

Όλο ούζο, ούζο, ούζο το βαρέθηκα φέρτε μου ένα μαυράκι που το ορέχτηκα.. Αντέ καλό κυριακόβραδο...

Κώστας

Ασυλλόγιστη είπε...

Ασκαρδαμούλη, αυτοί στην Αφρική είναι μαθημένοι να περπατάνε πολλά χιλιόμετρα κάθε μέρα.

Χρόνια σε περιμένω είπε...

Οπότε, συνεχίζεις να είσαι ο πιο πιστός Αθηναίος.

zoyzoy είπε...

Εσύ Κριάρι και να σταματήσεις να κοκορεύεσαι δύσκολο το κόβω!
Και'γω έχω σαν το Τάκη μεγάλη αγωνία τι θρησκευτικά θέματα αναλύσατε??

Αν αναλύατε σεξουαλικά η αλήθεια είναι ότι θα τα'βγαζες όλα φόρα παρτίδα έχεις δίκιο σε πιστεύω:))

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Κώστα, ειλικρινά, δεν παίζει τίποτα σαρκικό με το «μαυράκι».
Αν θέλει, πολύ θα ήθελα να διατηρήσουμε μια πνευματική σχέση.
Φίλε, εδώ και χρόνια ψάχνω στο βρόντο για να βρω έναν πνευματικό σύντροφο...

Υπάγετε οπίσω μου διαβολοσπόρια!

Ζουζού, όσο ωριμάζουμε μειώνονται τα πάθη, όπως αυτό του «κοκορέματος».
Αλλά για τα σεξουαλικά κουτσομπολιά πετάω ακόμα τη σκούφια μου...

Ανώνυμος είπε...

Ασκαρδαμυκτί, ξέρω μια κοπέλα απ’ την Αιθιοπία που δουλεύει στο Φάληρο.
Και τη λένε Θαλίθ.
Αν είναι η ίδια, μάλλον δεν έκουσες καλά τ’ όνομά της.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Ελπίζω τώρα πια σοβαρεύτηκες και να σταματήσεις τις αμαρτίες...

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Δείμε, μπριτσ!

Ανώνυμε, στείλε μου λέιλ και τηλέφωνό σου.

Summertime Blues είπε...

θ αρχίσω να εκκλησιάζομαι!
ενδιαφέροντα πράγματα συμβαίνουν εκεί κι εγώ κοιμάμαι;
την επόμενη Κυριακή πρώτο στασίδι.
καλό βράδυ Ασκαρ.
εσύ πήρες μάθημα μετριοφροσύνης αλλά μου έδωσες και μια ωραία ιδέα!

Ανώνυμος είπε...

Ηθελες τοσο πολύ να βρεις έναν πνευματικό σύντροφο... και πιστεύω οτι εισακούστηκε το θέλημά σου. Οσο για το οτι υπερηφανεύτηκες πάντα μας βάζει ο διάολος λογισμους κακούς...
ρενα

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Σάμμυ, στο τελευταίο στασίδι να κάτσεις, για να ελέγχεις πλήρως το χώρο!

Ναι, Ρένα μου, ο διάολος φταίει...

Summertime Blues είπε...

όπως στις δημοπρασίες έργων Τέχνης.
Οι μυημένοι κάθονται πίσω πίσω...

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Εγώ πάντα στο τέλος κάθομαι Σάμμυ μου.
Τελευταίο θρανείο στο σχολείο, στη γαλαρία στα λεωφορεία, τελευταίο στασίδι στην εκκλησία, και τελευταία σειρά στις στρατιωτικές παρελάσεις (εκεί λόγω ύψους...)