Αυτοψυχανάλυση ΣΤ’ («Σούπερ-μάρκετ αντρισμού»)

Υπήρχαν ανησυχητικά μεγάλα διαστήματα της ζωής μου που ένιωθα άνθρωπος μειωμένης νοημοσύνης.
Στην πραγματικότητα, ποτέ δεν βίωσα τις συγκλονιστικές εκείνες εμπειρίες που υποτίθεται πως αλλάζουν τη ζωή σου: το πρώτο φιλί, την απώλεια της παρθενιάς, τον πρώτο καυγά, το πρώτο μεθύσι, τα πρώτα ναρκωτικά, την πρώτη νύχτα στο κρατητήριο...
Όλ’ αυτά σε μένα απλώς έμοιαζαν να έχουν συμβεί.
Δεν υπήρξε καμιά ουσιαστική εκ μέρους μου συμμετοχή. Καμιά διαδικασία επώδυνης απόφασης.
Όλες τις σχετικές αποφάσεις τις πήραν για λογαριασμό μου η πίεση των συνομηλίκων, ο κακός μου χαρακτήρας, η σεξουαλικά ωριμότερη συμμαθήτριά μου...
Το ποδόσφαιρο ήταν η παρηγοριά των παιδικών μου χρόνων. Η κουβέρτα που με προστάτευε τις νύχτες. Ένας τρόπος ν’ αντιμετωπίζω τα προβλήματα της ζωής μου...
Το Καραΐσκάκη ήταν το σούπερ-μάρκετ του αντρισμού μου, που πήγαινα κάθε δεύτερη Κυριακή να γεμίσω το άδειο μου καροτσάκι...
Μου άρεσε που μπορούσα να τρομάζω τους επιβάτες του ηλεκτρικού. Που στις επαρχιακές πόλεις, μόλις μας έβλεπαν οι καταστηματάρχες κατέβαζαν τα ρολά.
Η τελετουργία της βίας τηρούνταν με ιερή ευλάβεια: την πέφτουμε στον εχθρό, αυτός το βάζει στα πόδια, η αστυνομία επεμβαίνει...
Το «μ’ αρέσει το ποδόσφαιρο» για μένα ήταν ταυτόσημο με το «γουστάρω να πίνω μπύρες, να ρίχνω μπουνιές, να χουφτώνω βυζιά»
Βέβαια, δεν αγνοούσα και την πραγματικότητα: δεν υπήρχε περίπτωση να πεις σε καλλιεργημένη γυναίκα πως σου αρέσει το γήπεδο, και να μην εισπράξεις το πιο απαξιωτικό βλέμμα της ζωής σου!
Όμως το γήπεδο ήταν η καλύτερη λύση όταν τα σχολικά βιβλία άρχιζαν να ζορίζουν, και τα κορίτσια δεν αποτελούσαν ακόμα το σημείο αναφοράς της χαμοζωής μας...
Η ζωή μου άλλαξε όταν γνώρισα την Δ. Οι διαφορές μας ήταν τεράστιες, και τότε τις απέδιδα κυρίως στο φύλο μας.
Δέχθηκε να πάμε μια Κυριακή στο γήπεδο.
Όταν βάλαμε γκολ όλη η εξέδρα πετάχτηκε στον αέρα. Κοίταξα δίπλα μου και την είδα να κάθεται πίσω από ένα τείχος αντρικών οπισθίων σκασμένη στα γέλια!
Ποτέ ως τότε δεν μου είχε περάσει απ’ το μυαλό πως το ποδόσφαιρο μπορεί να είναι μια αστεία υπόθεση...
Παρατηρώντας τη Δ. διαπίστωσα πως οι γυναίκες είχαν προσωπικότητα!
Ήταν μια πληροφορία που με συγκλόνισε!
Εγώ ήμουν τόσο άχρωμος, σα γάργαρο νεράκι.
Τ΄αγόρια δεν είχαμε προσωπικότητα. Μόνο πάθη. Πάθη προβλέψιμα κι αδιάφορα...
Εκείνη τη στιγμή ένιωσα πως η παιδική μου ηλικία τελείωσε!
Και μαζί της ό,τι είχε να κάνει με το σκηνικό στο Καραΐσκάκη.
Ίσως κάποια μέρα να ξαναγύριζα, αλλά μόνο κρατώντας απ’ το χέρι το γιο μου...
Βέβαια, οι φανατικοί γαύροι κάπου κάποτε θα ξανανταμώσουν.
Τράκαρα τον «Λεχρίτη» σε μια τουαλέτα στην Εθνική Οδό.
Με είδε στα κυριλίκια μου, μάλλον ένιωσε αηδία, μου γύρισε την πλάτη κι άρχισε να κατουράει στον τοίχο δίπλα στην τουαλέτα...