Τα γκομενικά ζόρια μιας ώριμης γυναίκας! Δ' (Απ' το κρυφό ημερολόγιο της Αλήτισσας - Ο καριόλης)

Για ένα πράμα είμαι περήφανη: σ’ αυτά τα σαράντα χρόνια ξάπλωσα σ’ αναρίθμητα κρεβάτια, γονάτισα σ’ αναρίθμητες τουαλέτες, βρόντηξα τις πόρτες σ’ αναρίθμητα αυτοκίνητα!
Σχεδόν παντού άφησα τα ίχνη μου: καλτσόν, νεσεσέρ, κιλότες, σουτιέν, κινητά...
Μπορεί να μην ήμουν η πιο ψηλή, η πιο ξανθιά, η πιο έξυπνη, η πιο βυζαρού γκόμενα, αλλά σίγουρα κανένας καριόλης δεν μπορεί να με ξεχάσει...
Λιαζόμουν γυμνόστηθη στην Αμμουδάρα.
Είχα κλείσει τα μάτια, και προσπαθούσα να μην σκέφτομαι τον τελευταίο καριόλη που με είχε χωρίσει!
Ο καινούργιος καριόλης, στέκεται δίπλα μου στην ξαπλώστρα και μου απευθύνει το λόγο με τη σιχαμερή οικειότητα του καριόλη που έχει πρόσβαση στα βυζιά σου πριν μάθει τ’ όνομά σου!
Κι έχω κι αυτή την καριόλα την αλλεργία, που έχει τουμπανιάσει τη γαλλική μου μύτη, και την έκανε να μοιάζει με μελιτζάνα...
«Γεια σου Μουκόβσκι», μου λέει ο καριόλης.
Δεν θ’ άνοιγα τα μάτια μου αν η φωνή δεν ακουγόταν τόσο κοντά.
Έχω πάντα μια χριστοπαναγία πρόχειρη για τους καριόληδες, αλλά δεν την ξοδεύω προτού εξετάσω το εμπόρευμα.
Ο καριόλης φαινόταν αξιοπρόσεκτος. Γελοίος, αναμφίβολα, αλλά το βρεγμένο ανάγλυφο μαγιό του διευκόλυνε την αξιολόγησή μου!
«Δεν με λένε Μπουκόβσκι», του είπα ψυχρά.
«Κανένα κορίτσι δεν το λένε Μπουκόβσκι», είπε.
Εντάξει, είχε χάσει τα είκοσι δευτερόλεπτα!
Σε κανέναν καριόλη δεν δίνω μεγαλύτερο περιθώριο ευκαιρίας. Άντε, λόγω προσόντων, να τα κάνω τριάντα...
Έβγαλε απ’ την μικρή τσιαντούλα του ένα μικρό βιβλίο.
Εντάξει, ήμουν περπατημένη γκόμενα, με είχαν φλερτάρει με πολλούς τρόπους, είχαν εκθειάσει τα μάτια μου, τα μαλλιά μου, τα μπούτια μου, τον κώλο μου, τα βυζιά μου, αλλά με βιβλίο δεν μου’ τυχε να μου την πέσουν.
Μου έδειξε το εξώφυλλο: στην κορυφή το όνομα του συγγραφέα, «Τσαρλς Μπουκόβσκι». Στη συνέχεια ο τίτλος του βιβλίου «Το μόνο που με νοιάζει είναι να ξύνομαι στη μασχάλη». Κι αμέσως πιο κάτω η σκατόφατσά του. Μάτια μισόκλειστα, σαν του ζώου που καραδοκεί. Και με τη τουμπανιασμένη μύτη του πότη! Σαν τη δικία μου της αλλεργίας...
«Είσαι φτυστή ο Μπουκόβσκι», μου είπε.
Εδώ είναι το κρίσιμο σημείο.
Πώς λες του καριόλη να στρίψει;
Πώς του λες να μείνει;
Εσύ που εύχεσαι ο καινούργιος καριόλης να μην είναι χειρότερος απ’ τον προηγούμενο...
Για να μην σας τα πολυλογώ, εκείνος ο καριόλης έφυγε μαζί μου απ’ την παραλία!
Εγώ ξέχασα να πάρω μαζί μου το αντηλιακό, τα γυαλιά μου και τα χαμένα μου μυαλά.
Κι εκείνος ξέχασε το βιβλίο...
Ο αέρας γύριζε τις σελίδες του σαν τρελές.
Κι όταν κόπασε, το βιβλιαράκι έμεινε ορθάνοιχτο στη σελίδα 23. Με υπογραμμισμένες δυο-τρεις φρασούλες...
«Οι γυναίκες δεν θα μας αφήσουν ποτέ να κοιμηθούμε, μέχρι να πεθάνουμε... Μην εμπιστεύεσαι ποτέ τις γυναίκες που κλαίνε και πηδιούνται... Έχωσα τη ρόγα της στο στόμα μου, είχε γεύση θλίψης, ελαστικού, αγωνίας και πηγμένου γάλακτος»...