Ζουζού: η πρώτη και τελευταία μου αγάπη!

Ε, λοιπόν, όχι! Δεν αγάπησα ποτέ! Ποτέ!
Πώς έγινε αυτό; Δεν ξέρω...
Είμαι ανίκανος για το ξεμυάλισμα, και επαναστατώ στην παράλογη γοητεία!
Ωστόσο, κάποτε νόμισα πως αγάπησα. Για μια μέρα... έστω, για μια ώρα!
Ένα βράδυ γνώρισα μια νεαρή ενθουσιώδη ύπαρξη που επιθυμούσε, εξαιτίας κάποιων ποιητικών της φαντασιώσεων, να περάσει μια νύχτα μαζί μου, πάνω σε μια βάρκα στο ποτάμι. Ήταν η Ζουζού!
Προσωπικά θα προτιμούσα μια κάμαρα κι ένα κρεβάτι. Δέχτηκα, ωστόσο, και τη βάρκα και το ποτάμι...
Ιούνιος μήνας, η νύχτα είχε πανσέληνο, δειπνήσαμε σ' ένα πανδοχείο στις όχθες του ποταμού κι ύστερα μπήκαμε στη βάρκα. Κάθισα απέναντί της κι έπιασα αμέσως τα κουπιά.
Δεν το αρνούμαι, ήταν όμορφα και ρομαντικά. Από πάνω μας τα όρνια έβγαζαν τις ανατριχιαστικές κραυγές τους και παραδίπλα τα βατράχια κόαζαν δημιουργώντας ένα αίσθημα απόκοσμου τρόμου.
"Καθίστε κοντά μου", είπε εκείνη, "απαγγείλτε μου κάποιους στίχους σας"...
Δεν το πολυσκέφτηκα...
"... οι ωχρές λιγνές μητέρες έχουν χαθεί
οι καλτσοδέτες στο μπούτι σέρνονται σαν τα ποντίκια
η γοητεία των 18 έγινε 80!
Και τα φιλιά
-αυτά τα φίδια που ξερνούν ασήμι-
έχουν πάψει.
Κανένας δεν ζει
τη μαγεία για πολύ..."
Περίμενα να με κατακρίνει. Κάθε άλλο. Ψιθύρισε "πόσο αληθινό!". 'Εμεινα έκπληκτος. Είχε καταλάβει;
Αγκάλιασα τη μέση της και πλησίασα τα χείλη μου στο λαιμό της. Αλλά εκείνη μ' απώθησε με μια απότομη και οργισμένη κίνηση. "Σταματήστε επιτέλους! Τι χυδαιότης!".
Έκρινα φρόνιμο να σταματήσω τις εφόδους μου. Εκείνη συνέχισε: "Αν το ξανατολμήσετε θα σας ρίξω στο νερό, θα ανατρέψω τη βάρκα. Ονειροπολώ! Είναι τόσο ωραία... Λησμονήσατε κι όλας τους στίχους που απαγγείλατε;".
Είχε δίκιο. Σώπασα...
Βάλθηκα και πάλι να κωπηλατώ. Άρχισα να βρίσκω τη νύχτα ατέλειωτη και τη συμπεριφορά μου γελοία.
Οι απαλές κινήσεις τη νανούριζαν. Σαν σε όνειρο είπε... "Πού είμαστε, πού πηγαίνουμε; Εγκαταλείπουμε τη γη θαρρώ. Τι όμορφα που είναι; Ω, αν μ' αγαπούσατε λιγάκι"...
Η καρδιά μου βάλθηκε να χτυπά δυνατά. Δεν ένιωθα πια κανέναν δυνατό πόθο. Αισθανόμουν καλά έτσι, δίπλα της, κι αυτό μου αρκούσε.
Η μέρα πήρε να χαράζει. Η βάρκα χτύπησε πάνω σε κάτι. Ξυπνήσαμε. Καθώς η αυγή έφεγγε στο πρόσωπό της ένιωσα μαγεμένος, εκστατικός.
Εκείνη τη στιγμή ήμουν έτοιμος να κάνω τα πάντα για κείνη.
Έσκυψα πάνω της να της εξομολογηθώ των έρωτά μου.
Αλλά εκείνη έσκουξε δυνατά "έχετε μια κάμπια στα μαλλιά σας!"!
Αυτό ήταν! Όλα γκρεμίστηκαν.
Κι από τότε δεν ξαναγάπησα γυναίκα...