Πέταγαν σε σχήμα V πάνω απ' το πλώριο το κατάρτι οι γερανοί... (ναυτικές ιστορίες - στην πουτάνα της ζωής μου)

"Θα φύγω", έλεγα.
Έμενα, όμως, έμενα...

(Θα βρέξει,
μετέωρες οι άκρες της Αίγινας
κι έκλεινε τον κύκλο δυτικά
άχρωμη η Σαλαμίνα)

Μακριά αυτοκτονούσαν αστραπές
κι οι καρέκλες ορφάνεψαν στην πλατεία...

Τα μπράτσα μου αμάλαγα
απ' το χάδι του έρωτα
σκουριασμένοι νοσταλγοί
των πελαγίσιων νόστων.

Θα ΄θελα να ΄μουν
άχρηστο αντικείμενο
στο χέρι σου,
ένα φιλαράκι στα μαλλιά σου,
μια σταγόνα σάλιο αποσπερίτικο
στα χείλη σου...

Φιλοσοφούσα με την όστρια
αλλά μου γλύστραγε η μέρα.
Τα νερά κλέβουν κάτι
απ' την ποίηση...

Βολτάριζαν οι σκέψεις μου
σε διονυσιακούς λειμώνες,
στα ιδρωμένα χέρια μου
λιώναν τα μεσημέρια...

(Ε, καπετάνιε,
θα τον μπαλώσουμε
και πάλι απόψε στο μόλο
το ρημαγμένο εαυτό μας;)

Απολογιόμουν για τα μέλλοντα
απορούσα για τα τωρινά
κατατρεχόμουν απ' τα περασμένα...
Κοίταγα μακριά μου
και δεν έβλεπα,
κι ας μου 'στελνε
σήμα κινδύνου ο φάρος
απ' τα νησιά Λοφούτεν
του Βορρά...

Τα μάτια της θάλασσας
δεν είναι δυο
ούτε και δεκατέσσερα,
δεν μάθανε να κλαίνε,
να μιλούν
ή να ΄χουν απορίες...

Σταγόνες φεγγαριού
στη θάλασσα π' αναριγά,
τα βλέφαρα στο μεταίχμιο
μιας αφορμής για φως...

(Ποια τραμουντάνα
ποιος γαρμπής
και ποιος γραιγολεβάντες
θα 'χει κουράγιο να ορθωθεί
στα ξέπλεκα μαλλιά σου;)

Σαν κομποσχοίνι
μέτραγα τα κύματα,
ποστάλια ή γκαζάδικα οι μέρες μου
έπλεαν κατά Νοτιά
αναγνωρίσιμα σήματα...