Πέμπτη, Οκτωβρίου 14

Οι τεκέδες του Περαία...

Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '30, απ' το Χατζηκυριάκειο μέχρι τα Ταμπούρια λειτουργούσαν τουλάχιστον τριάντα τεκέδες, δηλαδή χασισοποτεία.
Το πολυτελέστερο ήταν του Τζοάνου, μιας μεγάλης μούρης του υπόκοσμου. Λειτουργούσε και σαν καφενείο-ουζερί, με δροσερές και ελαφροντυμένες γκαρσόνες, έτοιμες να ικανοποιήσουν και τους απαιτητικότερους πελάτες.
Κάποιο βράδυ, ένας δόκιμος της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων, μπήκε στου Τζαοάνου με την επίσημη στολή εξόδου. Ο Τζοάνος είτε για να τον περιποιηθεί είτε για να τον ξεφτιλίσει, του έβαλε πάνω στο κάρβουνο τουμπεκί, που είναι βαρύτερο απ' το χασίς.
Ο νεαρός δόκιμος, αμάθητος στο ναρκωτικό, ζαλίστηκε κι αποφάσισε να φύγει γρήγορα. Παραπατούσε, όμως, και κατά λάθος έσπασε με τη χλαίνη του τον αργιλέ. Τότε οι μάγκες του σκάρωσαν ένα τετράστιχο, που έγινε σουξεδάκι στις φυλακές:
Μας έσπασες τον αργιλέ
κυρ λοχαγέ, κυρ λοχαγέ.
Τον πήρε η μανδύα σου
γαμώ την Παναγία σου!
Ξακουστός τεκές ήταν κι η "παράγκα του Σερενάκη", στα Δημοτικά Σφαγεία στα Λιπάσματα της Δραπετσώνας. Εκεί μαζευόταν η σάρα και η μάρα. Οι χειρότεροι μαχαιροβγάλτες του Περαία. Σε καθάριζαν "δια ασήμαντον αφορμή"...
Κοντά στον Άι-Διονύση, σε μια πάροδο της Κανελλοπούλου, ήταν ο τεκές της κυρα-Ρήνης της Μπουρδούσαινας. Ήταν γκομενάρα και πολλά αλάνια την καψουρεύτηκαν...
Στην περιοχή των Βούρλων λειτουργούσε και ο "περιοδεύων" τεκές του Σάλωνα. Κάθε τρεις και λίγο άλλαζε στέκι για να μην τον εντοπίζουν οι μπασκίνες. Σ' αυτόν πάγαιναν οι χασικλήδες γιατί είχε το "Μπρούσσο φίνο". Εξ ου και το τετράστιχο:
Θα πάω να μαστουρωθώ
και τη χαρά μου να 'βρω
μες στον τεκέ του Σάλωνα
πού 'χει το φίνο μαύρο.
Κλασικό στέκι του πειραιώτικου υπόκοσμου ήταν η πλατεία Καραϊσκάκη. Απέναντι και λίγο νοτιότερα απ' τον ηλεκτρικό σταθμό. Δυο-τρία στενά παρακάτω.
Στο πάνω μέρος της πλατείας ήταν τα περιβόητα "Λεμονάδικα". Εκεί είχε το καφενείο του ο γνωστός ρεμπέτης Μπάτης. Εκεί σύχναζαν πολλοί γνωστοί ρεμπέτες όπως ο Βαμβακάρης, ο Γενίσταρης, ο Δελιάς, ο Μάθεσης, ο Γιοβάν Τσαούς κι ο Παγιουμτζής.
Ένα χώρισμα μοίραζε το μαγαζί σε δυο μικρότερους χώρους. Ο ένας λειτουργούσε ως κανονικό καφενείο, ενώ το άλλο ως χασισοποτείο. Το μαρκούτσι του αργιλέ έβγανε από μια τρύπα στο ξύλινο χώρισμα απ' τον τεκέ προς το καφενείο. Κι έτσι ήταν όλα "νόμιμα"...
Ο Μεταξάς το κυνήγησε πολύ το μπουζούκι, το ρεμπέτικο και το μαρκούτσι! Το 1937 βγήκε νόμος που απαγόρευε τους αμανέδες, τους τεκέδες, τους μπαγλαμάδες και τους λουλάδες.
Εντάξει, δεν λέω, ο μπαρμπα-Γιάννης προετοίμαζε την Ελλάδα για τον πόλεμο. Και πόλεμος δεν γίνεται με "καλάμια", "ωχ αμάν", "ξαμωλημένα ζωνάρια" και "στενόχωρα πατούμενα"!
Αλλά σιγά τώρα μην του χαλούσαν τη φτιάση οι ρεμπέτες του Περαία. Δονκιχωτισμός του μεταξικού καθεστώτος μου φαίνεται...
Πάντως, "όλως τυχαίως", το 1937 πυρκαγιά κατέστρεψε την πλατεία Καραϊσκάκη και τα Λεμονάδικα, κι οι μάγκες ξεσπιτώθηκαν...

14 σχόλια:

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Η φώτο είναι απ' τα "Λεμονάδικα" πριν την πυρκαγιά του 1937...

Gee Pontius είπε...

Κατ' αρχάς μέχρι τον Μεταξά το χασίς δεν εδιώκετο, άρα μιλάς από Αύγουστο 36 και μετά όταν και ανακάλυψαν ότι οι χασισοπότες είναι "άρρωστοι" και άρα μπορούσαν να τους εκμεταλλευθούν οικονομικά, μέχρι τότε το χασίσι ήτανε πάμφθηνο και κανένας δεν ασχολιότανε με την φάρα τους.
Επαναλαμβάνω ότι ναργιλέδες στα καφενεία σε κοινή θέα υπήρχαν στα κεντρικά καφενεία των Αθηνών μέχρι περίπου το 70, δεν ήταν απαγορευμένοι οι ναργιλέδες, το θέμα ήταν το καύσιμο...
Το να περνάει το μαρκούτσι από τρύπες για να μην φαίνεται ο λουλάς τόχει αναπτύξει ο Τσιφόρος στην τρούπα νο 4 του Σουρούτη, στα παιδιά της πιάτσας.

Mana είπε...

Για να δω αν κατάλαβα καλά, μέχρι σε κάποια εποχή είτε 1936 είτε δεκαετία του 1970 η γειτονιά που λες θύμιζε Άμστερνταμ; και γιατί δεν αξιοποιήθηκε να πάρει τους τουρίστες παρά έκλεισε;

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Eξηντάρη, χωρίς να έχω ψάξει τα νομικά κιτάπια, από πληροφορίες παππούδων, το χασίς, το μπουζούκι κι οι αμανέδες δεν απαγορεύτηκαν αμέσως μετά τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου, αλλά τον επόμενο χρόνο, δηλ. το 1937.
Από την άλλη, έχουμε και το τραγούδι του Γενίτσαρη "με πιάσαν επί Μεταξά" που γράφτηκε το 1936, αλλά μάλλον η σύλληψη του ρεμπέτη δεν ήταν για χασισοποτία αλλά για κάποιο μαχαίρωμα.
Οπότε, μέχρι νεωτέρας, θεωρώ πως η απαγόρευση έγινε το 1937.

Μανούλα, μέχρι το 1940 η πιο κακόφημη συνοικία του Πειραιά ήταν τα Βούρλα, η περιοχή πίσω απ' τον Άι-Διονύση προς Δραπετσώνα. Τότε ήταν σχεδόν ακατοίκητη.
Από την Κατοχή και μετά άνθισε η Τρούμπα.
Αλλά για την Τρούμπα θα τα πούμε σε άλλο ποστάκι.

Καλημέρα σας...

------ είπε...

καλα Πανεπιστήμιο σκέτο το askadamikti.blogspot.com
:-))))))))
καλημερα Ασκαρούλη

Maria Tzirita είπε...

Πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση και δε μπορώ παρά να αναρωτηθώ: πού τα ξέρεις όλα αυτά; Όπως και να έχει, χαίρομαι που τα ξέρεις και τα μαθαίνουμε κι εμείς! Να'σαι καλά, φιλιά πολλά!

takis είπε...

Ντουμάνιασε..ανοίξτε κανένα παράθυρο...

ΥΓ Μου άρεσε το σχόλιο της Mana για την παρομοίωση με Αμστερνταμ...
ναι, μόνο τα κανάλια λείπουν..

Nα μια ιδέα για τον καινούργιο δήμαρχο!
Επαναφορά σκηνικού Τρούμπας συν 2-3κανάλια ..και μια γόνδολα, να θυμίζει λίγο Βενετία ...

Νερένια είπε...

όλως τυχαίως ..... σωστά ... στην ελλάδα ζούμε.... όλα συμβαίνουν στην τύχη....


Περιμενω με αγωνία .... εγκυκλοπαίδεια είσαι!!!!!!!

Φιλί!

zoyzoy είπε...

Που τις μάζεψες όλες αυτές τις πληροφορίες??

Στις μέρες μας ένα αργιλές μας σώνει να ξεχνάμε το χάλι μας μου φαίνεται!

Μήπως να ξαναγύριζαν :)

Βάσσια είπε...

Τι μαθαίνουμε!

Μόνο τα Λεμονάδικα είχα ακουστά.
Δηλαδή το "τουμπεκί" που λέμε σήμερα, "κάνε τουμπεκί" ήταν χασίσι κι από εκεί προήλθε;

Φοβερό Ασκαρ
Φιλιά
Καλό βράδυ
:-)

Ερατώ είπε...

Πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση!

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Νανούλα, Πανεπιστήμιο "η οδός απελπισίας"!
Έτσι λεγόταν ο καφενές του Μπάτη στα Λεμονάδικα!

Μαρία, αν ακούς και διαβάζεις πολύ, μαθαίνεις αρκετά!
Αλλά καμιά φορά μου βγαίνει σε κακό.
Να, σαν σήμερα το μεσημέρι, ας πούμε.
Πίναμε καφέ στο στέκι μας, κι ένας τυπάς μου χύμηξε γιατί "το παίζω ξερόλας"!
Μη φανταστείς τίποτα μπουνίδια. "Αγκαλιαστήκαμε" για λίγο και πήραμε σβάρνα τρία-τέσσερα τραπέζια...
Είδες που υπάρχουν και σήμερα τύποι που αμολάν το ζωνάρι τους για καυγά;

Τάκη, κανόνισε ρε παλιο-δοτή να μας καρφώσεις στον Μανιαδάκη!
Και μια και τό 'φερε η κουβέντα, φαντάζομαι πως ξέρεις πως ο Μανιαδάκης ήταν βουλευτής Κορινθίας της ΕΡΕ του "εθνάρχη σου"...

Νερένια, μια και είσαι φιλομαθές κορίτσι, θα σου πω και τούτο: το μπουρδέλο των Βούρλων έγινε απ' το 1940 και μετά φυλακή. Απ' το 1950 και μετά σε μια απ' τις τρεις πτέρυγες, κρατούνταν οι "πολιτικοί". Δηλαδή τα κομμούνια. Αλλά τον Μάη του 1955 δραπέτευσαν 27 μέσα από ένα υπόγειο τούνελ που ένοιξαν απ' το κελί 13, περνούσε κάτω απ' την οδό Δογάνης και έβγαινε στα λουτρά του εργοστασίου ΝΕΣΤΡΕ!

Ρε Ζουζού, το 1937 βγήκε στην παρανομία ο ναργιλές και το 2010 το καημένο το τσιγαράκι!
Αν συνεχιστεί αυτό, τότε, όπως τραγουδούσαν κι οι παλιοί ρεμπέτες:
"Θα σβήσει το κορμάκι μας
προτού να κλείσει χρόνος"...

Βασσούλα, έτσι μιλάς βρε στον αντρούλη σου;
Όλο "κάνε τουμπεκί" του λές;

Ερατούλα, πού χάθηκες ρε ψυχή;

Ερατώ είπε...

Εδώ γύρω είμαι!
Καλό Σαββατοκύριακο!

Βάσσια είπε...

Και το "τουμπεκί ψιλοκομμένο" τώρα αποκτά νόημα ;-)