Οι τεκέδες του Περαία...

Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '30, απ' το Χατζηκυριάκειο μέχρι τα Ταμπούρια λειτουργούσαν τουλάχιστον τριάντα τεκέδες, δηλαδή χασισοποτεία.
Το πολυτελέστερο ήταν του Τζοάνου, μιας μεγάλης μούρης του υπόκοσμου. Λειτουργούσε και σαν καφενείο-ουζερί, με δροσερές και ελαφροντυμένες γκαρσόνες, έτοιμες να ικανοποιήσουν και τους απαιτητικότερους πελάτες.
Κάποιο βράδυ, ένας δόκιμος της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων, μπήκε στου Τζαοάνου με την επίσημη στολή εξόδου. Ο Τζοάνος είτε για να τον περιποιηθεί είτε για να τον ξεφτιλίσει, του έβαλε πάνω στο κάρβουνο τουμπεκί, που είναι βαρύτερο απ' το χασίς.
Ο νεαρός δόκιμος, αμάθητος στο ναρκωτικό, ζαλίστηκε κι αποφάσισε να φύγει γρήγορα. Παραπατούσε, όμως, και κατά λάθος έσπασε με τη χλαίνη του τον αργιλέ. Τότε οι μάγκες του σκάρωσαν ένα τετράστιχο, που έγινε σουξεδάκι στις φυλακές:
Μας έσπασες τον αργιλέ
κυρ λοχαγέ, κυρ λοχαγέ.
Τον πήρε η μανδύα σου
γαμώ την Παναγία σου!
Ξακουστός τεκές ήταν κι η "παράγκα του Σερενάκη", στα Δημοτικά Σφαγεία στα Λιπάσματα της Δραπετσώνας. Εκεί μαζευόταν η σάρα και η μάρα. Οι χειρότεροι μαχαιροβγάλτες του Περαία. Σε καθάριζαν "δια ασήμαντον αφορμή"...
Κοντά στον Άι-Διονύση, σε μια πάροδο της Κανελλοπούλου, ήταν ο τεκές της κυρα-Ρήνης της Μπουρδούσαινας. Ήταν γκομενάρα και πολλά αλάνια την καψουρεύτηκαν...
Στην περιοχή των Βούρλων λειτουργούσε και ο "περιοδεύων" τεκές του Σάλωνα. Κάθε τρεις και λίγο άλλαζε στέκι για να μην τον εντοπίζουν οι μπασκίνες. Σ' αυτόν πάγαιναν οι χασικλήδες γιατί είχε το "Μπρούσσο φίνο". Εξ ου και το τετράστιχο:
Θα πάω να μαστουρωθώ
και τη χαρά μου να 'βρω
μες στον τεκέ του Σάλωνα
πού 'χει το φίνο μαύρο.
Κλασικό στέκι του πειραιώτικου υπόκοσμου ήταν η πλατεία Καραϊσκάκη. Απέναντι και λίγο νοτιότερα απ' τον ηλεκτρικό σταθμό. Δυο-τρία στενά παρακάτω.
Στο πάνω μέρος της πλατείας ήταν τα περιβόητα "Λεμονάδικα". Εκεί είχε το καφενείο του ο γνωστός ρεμπέτης Μπάτης. Εκεί σύχναζαν πολλοί γνωστοί ρεμπέτες όπως ο Βαμβακάρης, ο Γενίσταρης, ο Δελιάς, ο Μάθεσης, ο Γιοβάν Τσαούς κι ο Παγιουμτζής.
Ένα χώρισμα μοίραζε το μαγαζί σε δυο μικρότερους χώρους. Ο ένας λειτουργούσε ως κανονικό καφενείο, ενώ το άλλο ως χασισοποτείο. Το μαρκούτσι του αργιλέ έβγανε από μια τρύπα στο ξύλινο χώρισμα απ' τον τεκέ προς το καφενείο. Κι έτσι ήταν όλα "νόμιμα"...
Ο Μεταξάς το κυνήγησε πολύ το μπουζούκι, το ρεμπέτικο και το μαρκούτσι! Το 1937 βγήκε νόμος που απαγόρευε τους αμανέδες, τους τεκέδες, τους μπαγλαμάδες και τους λουλάδες.
Εντάξει, δεν λέω, ο μπαρμπα-Γιάννης προετοίμαζε την Ελλάδα για τον πόλεμο. Και πόλεμος δεν γίνεται με "καλάμια", "ωχ αμάν", "ξαμωλημένα ζωνάρια" και "στενόχωρα πατούμενα"!
Αλλά σιγά τώρα μην του χαλούσαν τη φτιάση οι ρεμπέτες του Περαία. Δονκιχωτισμός του μεταξικού καθεστώτος μου φαίνεται...
Πάντως, "όλως τυχαίως", το 1937 πυρκαγιά κατέστρεψε την πλατεία Καραϊσκάκη και τα Λεμονάδικα, κι οι μάγκες ξεσπιτώθηκαν...