Αλεξάνδρεια: η πρωτεύουσα της Μνήμης!

Τούτη την πόλη την ίδρυσε ένας Έλληνας. Και το ελληνικό στοιχείο κυριαρχούσε μέχρι τη δεκαετία του '50. Τότε που ο Νάσερ εθνικοποίησε τις τράπεζες και τις επιχειρήσεις τους...
Η σημερινή Αλεξάνδρεια είναι για πρώτη φορά στην ιστορία της μια καθαρά αιγυπτιακή πόλη. Στρέφει το βλέμμα της περισσότερο στις ερήμους του νότου παρά στον ανοιχτό κόσμο της Μεσογείου.
Χάθηκαν οι λαμπερές φιγούρες της δεκαετίας του '30. Στους δρόμους δεν θα δεις πια όμορφες Εβραίες με σκούρα γάντια και στενά απογευματινά φορέματα. Ούτε Αρμένιους εμπόρους να μηχανορραφούν.
Η πόλη γέμισε με Άραβες επαρχιώτες. Με τις κελεμπίες και τα τουρμπάνια τους κάθονται οκλαδόν στον παραλιακό δρόμο, αξύριστοι και τσιμπολογάν ξηρούς καρπούς...
Όπως συμβαίνει με όλον τον παλαιό οθωμανικό κόσμο, το πολυεθνικό έδωσε τη θέση του στο μονολιθικό, το κοσμοπολίτικο στο αυστηρά εθνικό. Όταν ο Νάσερ πέταξε έξω τους Ευρωπαίους, όλα σταμάτησαν: η ιταλική όπερα, το θέατρο, οι συναυλίες με γαλλική μουσική...
Η Αλεξάνδρεια ήταν το "Παρίσι της Ανατολής"! Η πιο δημιουργική πόλη, γεμάτη διαφορετικές κουλτούρες, συνέδρια, γκαλερί... τα πάντα συνεργάζονταν κι επηρέαζε το ένα το άλλο.
Ο Καβάφης έμενε στη συνοικία του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου. Ήταν ο μικρότερος απ' τα 8 αδέλφια του, όλα αγόρια! Η μάνα του ήθελε πολύ ένα κορίτσι. Γι' αυτό τον έντυνε σαν κοριτσάκι, με φορεματάκια και συνέχεια τον χαϊδολογούσε και τον κανάκευε.
Ο Καβάφης έγραψε πολλά ομοφυλόφιλα ποιήματα, που εκθείαζαν τα σώματα των νεαρών αγοριών. Αλλά δεν τολμούσε να τα εκδώσει, έτρεμε τη μάνα του!
Κάτω ακριβώς απ' το σπίτι του λειτουργούσε ένα πορνείο. Το όνομα του δρόμου ήταν Lepsius. Οι Εγγλέζοι την έλεγαν ειρωνικά Clapsius, απ' το clap, που σημαίνει βλεννόρροια!