Προσωρινά κλειστό λόγω ιεραποδημίας...

Η μυθική εικόνα του αυστηρού ασκητισμού της Αθωνικής Πολιτείας ανήκει στο παρελθόν.
Απ' το 1925 μέχρι το 1970 τα μοναστήρια του Άθωνα μαράζωναν, μετατρέπονταν σιγά αλλά σταθερά σε γηροκομεία.
Απ' το '70 και μετά, τα πράγματα αλλάζουν. Εκατοντάδες νέοι άνθρωποι, οι περισσότεροι προερχόμενοι από εκκλησιαστικές οργανώσεις, με πτυχία και ντοκτορά, έδωσαν νέα πνοή και δύναμη στ' Αγιονόρος.
Δισεκατομμύρια κρατικών και κοινοτικών επιδοτήσεων σπαταλήθηκαν για να συντηρηθούν και αναπαλαιωθούν ετοιμόρροπα κτίρια. Αρκετά απ' τα χρήματα ακολούθησαν και ύποπτες διαδρομές μέσω εικονικών τιμολογίων...
Παντού άνοιξαν δρόμοι, κυκλοφορούν πλέον εκατοντάδες αυτοκίνητα, τα περισσότερα μεγάλου κυβισμού, δρομολογήθηκαν σκάφη μεγάλα και πολυτελή, χιλιάδες επισκέπτες καταφθάνουν κάθε χρόνο.
Η φυσιογνωμία του Όρους αλλοιώνεται.
Συχνά βλέπεις τα πλήθη των επισκεπτών σε μιαν αγιονορείτικη αγρυπνία να περνούν την ώρα τους κουτσομπολεύοντας, φωτογραφίζοντας και συζητώντας για το πού θ' αναπαυθούν και τι θα γευματίσουν...
Κι η νέα ελίτ των πτυχιούχων μοναχών, που κρατά σήμερα τα ηνία του Όρους, δεν φαίνεται ν' αφομοιώνεται στ' αγινορείτικο πνεύμα.
Οι παλιοί μοναχοί έφταναν στον Άθωνα σε μικρή ηλικία. Εδώ διαμορφώνονταν, εδώ αποκτούσαν μια φιλοσοφία με κυρίαρχα στοιχεία την ταπεινοφροσύνη και τον σεβασμό της προσωπικότητας.
Οι νέοι "ντοκτοράδες" μπορεί να έχουν γνώσεις, καλές προθέσεις και θεοσέβεια, αλλά δύσκολα θα φτάσουν στα ύψη της απλότητας και ταπεινότητας των παλαιών.
Πού να βρεις σήμερα έναν Θεόδωρο, που στα εβδομήντα του, μόλις ξέσπασε μπόρα μάς έδωσε την ομπρέλα του να προστατευτούμε. Κι όταν εμείς αρνηθήκαμε, την έκλεισε και την πέταξε στον γκρεμό!
"Ή όλοι στεγνοί ή κανένας"...