Μια νύχτα στο Μανάο... (ναυτικές ιστορίες)

Υπάρχουν κάποιες φάσεις στη ζωή σου που το μυαλό σου έχει γεμίσει μουνιά!
Δεν υπάρχει θέση για τίποτ' άλλο εκεί μέσα...
Μόλις μπήκε στο μπαράκι, εκείνη τον κάρφωσε στα μάτια.
Σ' αυτά τα μέρη, οι πουτάνες πάνω απ' τα 30 θεωρούνται "παροπλισμένες".
Αλλά εκείνη δεν έπαθε κατάθλιψη. Απλά, το πήρε οριστικά απόφαση, κι αποχαιρέτησε τον άλλοτε υπέροχο κώλο της.
Μα και τώρα, δεν ήταν του πεταματού. Ούτε απολειφάδι ούτε και καμιά κωλάθρα. Με εννοείς...
Τον κάλεσε να κάτσει δίπλα της, στο "θρόνο της μοναξιάς". Έτσι έλεγε τα ψηλά σκαμπό των μπαρς.
Οι ρόγες της διαγράφονταν μέσα απ' την μπλούζα της. Αυτές κοίταζαν όλοι. Μικροί μεγάλοι, άντρες γυναίκες, μαύροι άσπροι. Κανείς δεν έβλεπε τα πολυφορεμένα εσώρουχά της, τη μυκητίαση των νυχιών στα πόδια της...
Οτιδήποτε πάνω της ήταν ερωτογόνα ζώνη. Τα πάντα. Το μεγάλο δάχτυλο του δεξιού ποδιού της. Τα σημεία πίσω απ' τα γόνατά της. Ακόμα κι οι φρονιμίτες της...
Μετά από λίγο τον ακολούθησε στην τουαλέτα.
Τον έσπρωξε με αντρικό τρόπο στον τοίχο.
Άνοιξε τα πόδια του με το γόνατό της.
Με σβέλτες κινήσεις τον πήρε στο στόμα της.
Στο τέλος, δεν το κατάπιε, ούτε το έφτυσε.
Το επέστρεψε απαλά στην κοιλιά του, λίγο κάτω απ' τον αφαλό...