Πρωινή κουβεντούλα στο άλσος Ιλισίων...

- Συγνώμη, κοπελιά, τι είναι αυτό;
-Ποιο, κύριε;
- Αυτό που κρατάτε.
- Δεν το βλέπετε; Σκυλί!
- Σκυλί; Καλά σκυλί γεννήσατε σεις;
- Τι λέτε, κύριε, είστε με τα καλά σας; Σκυλί θα γεννούσα;
- Γιατί; Γυναίκα δεν είστε; Θηλυκό δεν είστε; Κάτι θα... πρεπε να γεννήσετε.
- Και θα γεννούσα σκυλί;
- Αλλά;
- Ααα, εσείς θα με τρελάνετε! Φυσικά άνθρωπο θα γεννούσα.
- Και γιατί δεν το γεννήσατε;
- Τόσο εύκολο το θεωρείτε εσείς;
- Και πού είναι η δυσκολία;
- Πού είναι; Πρώτα-πρώτα χρειάζεται και άντρας.
- Δεν έχετε;
- Όχι.
- Γιατί;
- Γιατί δε βρήκα.
- Δε βρήκατε; Τόσοι άντρες κυκλοφορούν.
- Κυκλοφορούν αλλά περνούν δίπλα μου και φεύγουν... Εξάλλου, πόσοι απ’ αυτούς....
- Κρίμα, κι είστε τόσο όμορφη...
- Φαίνεται όμως πως αυτό δεν αρκεί...
- Έχεις δίκιο. Χρειάζεται να κουνήσεις και λίγο την ουρά σου...
- Την κουνάω, αλλά είναι τόσο μικρή που κανένας δεν την προσέχει!
- Τότε βάλε σ’ ενέργεια και τον ποπό σου.
- Ποιον ποπό, κύριε; Δε βλέπετε πούναι μια σταλιά κι αυτός; Έβαλε τα γέλια
- Λες αυτό να φταίει;
- Σεις πού το αποδίδετε, κύριε;
- Μια υπόθεση κάνω.
- Σαν τι;
- Να, σαν σε βλέπουν να σέρνεις με τόση τρυφερότητα το σκυλί σκέπτονται:
Αστην αυτή, έλυσε το πρόβλημά της. Παιδιά δεν είναι άξια να μεγαλώσει και ν’ αναθρέψει... Άντρας μάλλον δεν της χρειάζεται...
- Λέτε, κύριε;
- Δεν είμαι σίγουρος, αλλά μην το αποκλείετε.
Το σκυλί σαν κάτι να ψιλιάστηκε κι άρχισε ν’ αγανακτεί μαζί μου. Μου ριξε μερικά πανωτά γαυγίσματα. Μου δειξε και τα βουρτσισμένα δόντια του...
- ΄Ησυχα, Στίγκ, τον μάλωσε η δεσποινίς.
- Στίγκ; Γιατί Στίγκ;
- Σας ενοχλεί κι αυτό;
- Κάτι ελληνικότερο δεν υπήρχε;
- Μου ‘ναι αδιάφορο....
- Δηλ. αν είχατε παιδί μπορεί να το λέγατε και Στρόγκ;
- ............
Ηταν φανερό πως εκτός από το Στίγκ άρχισε και η κοπελιά να χάνει την υπομονή της. «Ας μην το παρατραβήξω», σκέφτηκα. Προχώρησα. Πριν απομακρυνθώ ...
- Κύριε, κύριε, μια στιγμή.
Γύρισα και είδα τη νεαρή να μου κάνει νόημα να σταματήσω.
- Μια στιγμή παρακαλώ.
Τάχυνε το βήμα της (το ίδιο έκαμε και το σκυλί της) και με πλησίασε.
- Εσείς, εσείς (κόμπιαζε)....
- Τι εγώ;
- Λέω, εσείς γιατί δε μου προτείνατε να γίνω γυναίκα σας;
- Και 'γω άντρας σας;
- Ο.., όχι ακριβώς! .....
- Τότε;
- Να, εγώ θα σας απέρριπτα μετ’ επαίνων....
- Δηλ. σκοπός σας είναι να με απορρίψετε;
- Ναι, κύριε!
- Και γιατί αυτό;
- Για να 'χω να λέω πως επιτέλους κι εγώ απέρριψα έναν άντρα! Πώς να σας το πω, να το 'χω για παρηγοριά....
- Έστω και μένα;
- Έστω και σας......
- Αν είναι για ψυχικό, ας γίνει εδώ και τώρα, είπα.
Έδειξε διστακτική. Κι εγώ ανακουφισμένος. Καθώς απομακρυνόμουν σαν κάτι να θυμήθηκα
- Και πού 'στε, δεσποινιιιίς...
- Τ’ είναι πάλι...
- Κοιτάξτε κάτι να κάμετε και με τον....ποπό σας...
Την είδα να κουνάει το κεφάλι μάλλον αηδιασμένη. Τα χείλη της πετάρισαν βαριεστημένα εναντίον μου. Μετά ξαναγύρισε με τρυφερότητα στο μονάκριβό
της.....