Ήταν το δείλι του εσπερινού...Μπήκε στο λιοτριβιό το Βατοπεδινό...
Σαν τα έγκατα μιας φυλακής, βασίλευε σκοτάδι...
Κάτι λάμπες του εφέγγανε στο βάθος...
Μπήκε, και γιόμισε η ψυχή του ποιότητα...
Τότε κατάλαβε τι θείος καρπός είν' η ελιά!
Στου αχτινοβολητού το θείο φως αντίκρυσε ένα παιδί.
Ως με δεκατεσσάρων χρονώ θα ήτο, του λιοτριβιού το παιδί θα ήτο...
Σαν χάδι χνουδωτό, πώς ήρθε στην ψυχή και στο σώμα του ένας έρωτας άσαρκος!
Σαν μια καντήλα αχτινοβόλησε στη νύχτα η μοναξιά του!
Πώς μοσχοβόλαγαν οι ελιές οι πατημένες...
Με τι συμπάθεια κοιταχτήκανε!
Πώς μαρμαρώσανε κι οι δυο και πώς κερώσανε σε κείνων των λαδιών τα ιάματα!
Το μύρο, το ευχέλαιο, στη μέση ο έρωτάς τους...
Μονάχα κείνη τη στιγμή κατάλαβε εκείνους που σιγοψιθυρίζανε τους έρωτες τους καλογερικούς!
Τους λένε άνομους κι αφύσικους...
Μα κείνος τους έβρισκε φτερωτούς κι αρχαγγελικούς, έξω από μολυσμό σαρκός...
9 σχόλια:
Μην ξεχνάς την προειδοποίησή μου:
"Εκεί δεν σκύβουμε ούτε για να πιάσουμε το σαπούνι..."
τι σου κάνει το Άγιο Όρος :)
Μη χέσω..
είδες με έναν λυρισμό πώς μεταφέρεται η αίσθηση της πεθυμιάς;
κάντο αλλιώς και θα δεις πώς θα φανεί. αλλά τα ξέρεις. τι να στα λέω...
:))
φιλιά βρόχινα μωρό μου...
Τα ήτο σου με πέθαναν...
E ρε μια Ντόρα που σου χρειάζεται..
αντε, στην καλύτερη περίπτωση μια Λούκα....
να δεις πως το δένανε το ατσάλι...
ε, συγνώμη πως βγάζανε το λάδι ήθελα να πω....
ΥΓ Ο λυρισμός της ΑΛΗΤΙΣΣΑΣ είναι αξιοσημείωτος...με γεύση και μυρωδιά Αθωνίτικου βράχου με αρμύρα ποτισμένου....
Eκπέμπει τόση γλύκα κι ερωτισμό το γραπτό, που ξεχνάς που αναφέρεται.
Αλλωστε υπάρχουν αισθήσεις παραπάνω απο την σάρκα Ναι?
Ουτως η αλλος ο αληθινος ερωτας δεν ειναι σαρκικος...οταν τα κορμια γινονται ενα, η ψυχη απλα παραχωρει για λιγο μονο στη σαρκα το δικαιωμα να γευτει, να αισθανθει το μεγαλειο αυτου που εκεινη γευεται διαρκως. Γι' αυτο και το κορμι, συνεπαρμενο απο τη δυναμη αυτης της αισθησης, γινεται απληστο, αχορταγο, διεκδικει συνεχως να νιωθει, να ταξιδευει...Γι' αυτο και αν η διψα του ικανοποιειται, ειναι για λιγο μονο, μετα επανερχεται πιο διψασμενο απο ποτε, ζητωντας κι αλλο, κι αλλο...
Οσο διαρκει ο ερωτας στην ψυχη, τοσο και μονο μπορει να λαμπει ο ερωτας στο σωμα...
Κι αν σεβεσαι την ψυχη και θες ο ερωτας να κατοικει εκει παντα, πρεπει να μην τον ξεφτιλιζεις, να μην το παρακανεις, να μην τον αφηνεις να ξεδιψασει τελειως, να μην ερθει ο κορεσμος...
Συνηθως, οι πλατωνικοι ερωτες, αυτοι που μειναν μονο στην ψυχη και δεν εφτασαν στη σαρκα, στεκονται πανω απο το χρονο, ανεγγιχτοι, αιωνιοι...
Υπεροχο κειμενο!
Αχ αυτοπί οι έρετες κι οι ιστορίες του Άσκαρ. Τελικά μάλλον κάτι έχεις με τους παπάδες.
Δημοσίευση σχολίου