Μήνες τώρα κυκλοφοράει σα χαμένο κορμί του μπαρ και του πιοτού! Συντροφιά μ' άλλους ανθρώπους, βασανισμένους και σκεφτικούς, πεινασμένους για λίγη κατανόηση κι έναν καλό λόγο. Ο καθένας φτιάχνει το δικό του ψέμα, να συντηρεί και να δικαιολογεί την ύπαρξή του...Μόλις ανεβαίνει το θερμόμετρο του αλκοόλ, φαντάζονται τους εαυτούς τους μεγάλους και τρανούς, ιππότες, τρομερούς μαχητές της τιμής και του δίκιου, έτοιμους να τα βάλουν μ' όλον τον κόσμο, να μακελέψουν δράκους κι άγρια θεριά! Μέχρι την ώρα που νιώθουν τ' όνειρο αβάσταχτο και παίρνουν τρεκλίζοντας το δρόμο της ερημιάς για τη φωλιά τους...
Πουλιά χαμένα στην απεραντοσύνη του μπαρ. Αφήνονται ασυνείδητα να παρασυρθούν κατά πως φυσάει, χωρίς σκοπό, χωρίς προοπτική. Τους φτάνει η ψευδαίσθηση πως εκεί, στο βάθος του ωκεανού των ψευδαισθήσεων, θα 'ρθει η μέρα που θ' ανοίξουν χιλιάδες αγκαλιές να τους καλοδεχτούν...
Κι η ώρα όλο και να φεύγει, να περνά, κι αυτοί να βυθίζονται στη μοναξιά, μοναχικοί περιπατητές, σκιές κι οπτασίες της νύχτας...
5 σχόλια:
Υπεροχο ειναι αυτο...και το τραγουδι και το κειμενο...η μοναξια μεσα στο πληθος και η μελαγχολια μεσα στα φωτα και τη βουη του μπαρ...
Το μπαρ...τοπος γνωριμιας και απομονωσης, εφαλτηριο μα και λιμανι...καπου να αραξεις τις σκεψεις σου...καπου να βυθισεις το βλεμμα σου...καπου να εξαϋλωθεις μεσα στον καπνο...
Έχεις δίκιο ...
Αγοράζουν εκεί στο μπαρ
μια τζούρα τζούρα όνειρο να τους συντροφεύει
στις ασέληνες νύχτες της μοναξιάς τους !!!
Καλό σου απόγευμα ...
Χριστινούλα, μου φαίνεται πως θα κάνω το σχολιάκι σου ποστ, και το ποστάκι μου σχόλιο! χεχε
Side, χαιρετίσματα στη Μπάρμπαρα!
Μ' αρέσεις. Επαναλαμβάνομαι.
φιλιά
Σνουπίτσα, δεν νομίζεις πως έλειπε το "αλατοπίπερο";
Δημοσίευση σχολίου