Λουκουμάκι και νηστίσιμο φαγάκι για τη ... Σουργελίτσα!

Αισθήσεις αναστατωμένες...

Σε τούτο το βουνό θυμάσαι τα στερημένα παιδικά σου χρόνια, τότε που το περιφρονημένο σήμερα λουκουμάκι, που κανένας δεν το καταδέχεται, γινόταν αντικείμενο λατρείας και τρέχαν τα σάλια μας μόλις το αντικρίζαμε...
Το ίδιο και τώρα! Καθισμένοι αναπαυτικά στο φιλόξενο αρχονταρίκι, λιγουρευόμαστε τα λουκουμάκια που 'ναι σερβιρισμένα στο τραπέζι. Κι ακολουθεί ο καφές που ανασταίνει τις αισθήσεις, και το τσιπουράκι που φέρνει το κέφι και φτιάχνει την όρεξη...
Ο άνθρωπος περνάει και με τα πολλά και με τα λίγα. Κι όλοι ξέρουμε πως οι περισσότερες ανάγκες μας είναι τεχνητές, ανάλογα με τις βαθμίδες του πολιτισμού που βρισκόμαστε. Κι όσο ανεβαίνει ο πολιτισμός τόσο η ζωή μας γίνεται πιο πολύπλοκη και βασανιστική. Αντίθετα, όσο πλησιάζουμε στη φύση τόσο λιγότερα ζητάμε και χρειαζόμαστε. Ένα ακόμη δίδαγμα από τούτο το βουνό...
Έξω απ' τις Καρυές η φύση ξεδιπλώνει τις σπάνιες ομορφιές κι όλο της το μεγαλείο. Ο επισκέπτης, με τις αισθήσεις του αναστατωμένες, μένει άφωνος και συνεπαρμένος. Εδώ, οι εποχές συναγωνίζονται σε θέλγητρα κι ομορφιές, χωρίς να ζηλεύει η μία την άλλη. Κάθε μια έχει το χρώμα και τη χάρη της...

"Στον ΕΛΑΣ έμαθα την καλογερική"!

Ο μοναχός δεν έχει τίποτε να κάμει, τίποτε να προσφέρει στον εαυτό του.
Δεν έχει υλικά ενδιαφέροντα, κι ό,τι του λείπει το ζητάει απ' το Θεό και μόνο για το σήμερα! Για το αύριο, πάλι ο Θεός θα μεριμνήσει. Κι αν κάτι του στερήσει, δεν θα του κλαφτεί, ούτε θα πάψει να δοξάζει τ' όνομά Του...
Αλήθεια, πού στηρίζεται ο μοναχός; Στην τρέλα!
Και τι είναι τάχα η λογική; Τόσες και τόσες αδικίες δεν γίνονται στο όνομά της; Μήπως δεν έχει και το συμφέρον τη "λογική" του; Σε τελική ανάλυση, η λογική καταντά σαν την πόρνη: όλοι τη χρησιμοποιούν και σε κανέναν δεν αντιστέκεται...
Ο γερο-Τ. θυμάται πως κατατάχθηκε στον ΕΛΑΣ απ' το 1943 μέχρι την παράδοση των όπλων. Στην Κατοχή το ΕΑΜ εξίσωσε τη γυναίκα με τον άντρα. Όμως στον τομέα των σεξουαλικών σχέσεων τα ήθη όχι μόνο παρέμεναν όπως ήταν πριν το 1940 αλλά έγιναν απείρως αυστηρότερα. Η γυναίκα ήταν "συναγωνίστρια" και τίποτ' άλλο! Αυτό αποτελούσε καθολική πίστη κι αρχή...
Ειδικά, οι Μαυροσκούφηδες του Άρη είχαν διαποτιστεί με την παλιά αντίληψη των πολεμιστών: "όποιος πάει με γυναίκα, τον βρίσκει το βόλι"! Εξοργίζονταν και μόνο που άκουγαν "αισχρά καλαμπούρια"! Η συμπεριφορά τους ήταν αυτή ειλικρινών μοναχών...

Ένα μπάρκο που το λένε 'Αθω...

Η γνωριμιά με τ' Αγιονόρος αφήνει μιαν αύρα που κολλά και γίνεται ρούχο πάνω σου και μικρόβιο μέσα σου...
Εδώ αναπτύσσεις μιαν ιδιαίτερη σχέση με τ' ανήμερο στοιχειό του Χρόνου, που, όπως πάντα, τρέχει ασταμάτητα και στο πέρασμά του σωριάζει ερείπια κι αφήνει πίσω του ερημιές. Στο διάβα του αλλάζουν οι καιροί, αλλάζουν οι ανθρώποι, δοκιμάζεται κι αυτή ακόμα η πίστη που χτίζει και γκρεμίζει, υπακούοντας συχνά σε συμφέροντα, ανταγωνισμούς κι άνομες επιδιώξεις...
Τι να την κάνεις την αποχή απ' το κρέας όταν κατασπαράζεις τον αδελφό σου;
Η βουνοπλαγιά σκύβει νάρκισσα και καθρεφτίζεται φιλάρεσκα στα γαλανά νερά της θαλάσσης. Στα ριζά της ο γερο-βράχος στήνει αμάχη με τ' άγρια κύματα που σαν κακομαθημένα παιδιά μαλλιοτραβιούνται, πέφτουν, κυλιούνται και ξανασηκώνονται. Και δεν λέει να τους περάσει η μανία μέχρι να κουραστούν και ν' αποκάμουν...
Οι παλιοί ναυτικοί λέγαν πως τα κύματα είναι τα πάθια της θάλασσας! Εκείνοι ξέραν καλύτερα το παιχνίδι του νερού με τους βράχους, μα πιότερο με τις λαμαρίνες των σκαριών. Φιλιά και δαγκώματα, γλειψίματα, χτυπήματα και καλοπιάσματα...
Μπόδιο και φραγμός το καράβι κι ο βράχος στην απεραντοσύνη του πελάγου. Και πρέπει να παραμεριστεί! Αγώνας ασίγαστος κι ανελέητος... Θεός να σε φυλάει να μη σταθείς μάρτυρας την ώρα που κορυφώνεται. Μαυρίζει ο τόπος σαν αγριεύει η θάλασσα και το μουγκρητό της φέρνει σύγκρυο σ' όλο σου το κορμί...
Τα καλογέρια κι οι ναυτικοί μαθητεύουν καθημερινά στη σοφία των βράχων και των σκαριών που στέκουν ολομόναχα στην απεραντοσύνη της θάλασσας. Γι' αυτό και δεν παραπονιούνται για τη μοναξιά και την ερημιά τους. Εκτός κι αν τη σέρνουν μέσα τους...

Απ' τα "καλντερίμια" του κόσμου στ' Αθωνικά μονοπάτια...

Σα φτάσεις στο λιμανάκι της Δάφνης πρέπει να συμμαζέψεις το μυαλό σου. Να παραβλέψεις τις αταξίες, την πολυκοσμία, τα αυτοκίνητα, τα εμπορεύματα, κι εκείνη την παράξενη κι αταίριαστη με το περιβάλλον βιασύνη...
Τα τροχοφόρα αυξήθηκαν, δρόμοι άνοιξαν παντού κι οδηγούν γρήγορα κι άκοπα σε σκήτες και μοναστήρια. Δε θέλει και πολύ να μπεις στη λογική του "να δούμε το ένα, να προλάβουμε και το άλλο". Όμως εδώ βρισκόμαστε όχι για "περιήγηση", "θρησκευτικό τουρισμό" ή ψυχαγωγία. Ήρθαμε για να συναντήσουμε κατάνυξη, χαρισματική ευγένεια και καλοσύνη που δεν βρίσκεις στον κόσμο...
Όσο το επιτρέπουν οι δυνάμεις μας ας μην αποφεύγουμε τη χαρά να περπατήσουμε στα παλιά κι ευλογημένα δρομάκια και μονοπάτια του Όρους. Οι πέτρες στα πανάρχαια αυτά καλντερίμια γυαλοκοπούν απ' τα βαδίσματα των παλιών γερόντων, σφραγίστηκαν με τα χωνεμένα δάκρυα των προσευχών, τους ιδρώτες υπακοής και τους ασκητικούς τους αγώνες ...
Στα λιθάρια που στέκονται δω κι εκεί στις άκρες των δρόμων, ξαπώστασαν τόσοι και τόσοι ασκητές. Ίσως ποτέ στη ζωή τους να μην αντίκρισαν τις φλογερά ερωτευμένες ματιές γυναικών αλλά απ' τα χείλη τους ανέβαιναν στον ουρανό σύννεφα νοητού θυμιάματος προς την κυρά-Θεοτόκο και τους αγίους...
Η οδοιπορία στο Όρος είναι αποτοξινωτική ευεργεσία, εισοδικό σε κόσμο ησυχίας και ειρήνης, νιώθεις να σε συνοδεύουν οι ανάσες του Γρηγόριου του Παλαμά και του Νικόδημου του Αγιορείτη, ανοίγετε κουβέντα και καταλήγετε πάντα στο ίδιο συμπέρασμα ... "φώτισόν μας το σκότος"!
Λίγο πιο κάτω θ' ανταμώσεις κι εκείνα τα ερειπωμένα ή άδεια κελλάκια, ίσκιους καθαγιασμένους από το χρόνο και την προσευχή. Περνάς το κατώφλι τους και παρατηρείς... Έχει απομείνει κάποιο ποτήρι, ένα τριμμένο στρωσίδι, μια μαυρισμένη απ' τη φωτιά κατσαρόλα. Αν είσαι λίγο τυχερός μπορεί να βρεις και κάποια εικόνα του Χριστού. Άλλοτε πιο αυστηρός άλλοτε πιο φιλάνθρωπος. Αλλά πάντα σε προσκαλεί να συνέλθεις, να ξαναρχίσεις απ' την αρχή, όσο κι αν έχεις ξεφύγει...

Στη Μαριλίτσα ...

Σήμερα πέρασες τη μέρα σου στον κήπο.
Μάζευες τα χαμόγελα των λουλουδιών.
Και ήταν πολλά...
Όσο τα μάζευες τόσο αύξαναν.
Όταν έφυγες
ο κήπος ήταν ακόμα ολογέλαστος!
Το πρωί θα ξαναπάς και θα μαζέψεις κι άλλα.
Εκτός από κείνα που θα μαζέψεις
απόψε στον ύπνο σου...

Στον Μόρταλ ...

Σου είπαν πως τα νιάτα έφυγαν.
Για επιβεβαίωση σου έδωσαν και σύνταξη γήρατος
που την παίρνεις κάθε μήνα...
Γελάς από μέσα σου για το λάθος τους,
αφού ξέρεις πως η νιότη σου είν' εδώ.
Είναι μαζί σου
κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή!
Μόνο μια φορά κάθε μήνα
-όταν πας για τη σύνταξη-
μένει έξω απ' την τράπεζα και σε περιμένει,
για να μην τη δουν και καταλάβουν το λάθος τους.
Μετά, την παίρνεις αγκαζέ
και φεύγετε μαζί...

Λέτε να τα πληρώσουν οι παραλίες, οι αποχές και οι Οικολόγοι;

Πώς τον λεν τον ποταμό;

Gay Pride και η αληθινή παραβολή "των ζιζανίων"!

Ο καλός Θεούλης είχε ένα χωραφάκι. Όχι πολύ μεγάλο ... ίσο με τη γη ένα πράμα.
Κάποια στιγμή αποφάσισε να το καλλιεργήσει. Πήρε απ' τον εκλεκτότερο σπόρο κι έσπυρε το χωραφάκι του.
Όμως, ανάμεσα στα στάρια φύτρωσαν και κάτι ζιζάνια. Άλλοι τα υπολόγιζαν στο 3, άλλοι στο 7 κι άλλοι στο 10%. Τα είδαν οι εργάτες του Θεούλη και σκανδαλίστηκαν:
"Θεέ μας, είσαι απρόσεκτος, δεν φρόντισες το χωράφι σου κι ο σπόρος που έριξες ήταν τζούφιος! Γεμίσαμε ζιζάνια. Ψέκασέ τα με δηλητήριο να ψοφήσουν!"...
"Όχι", τους λέει ο Θεούλης, "αν ψεκάσω θα μαραζώσουν και τα στάχυα".
"Καλά", είπαν οι εργάτες, "τότε, αφού εσύ δεν θέλεις ή δεν μπορείς, δώσε την άδεια να ξεπατώσουμε εμείς τα ζιζάνια και να καθαρίσουμε το χωραφάκι σου"!
"Όχι", είπε πάλι ο Θεούλης, "αφήστε ήσυχα τα ζιζανιάκια μου. Αυτά, μόλις ωριμάσουν, θα δώσουν καρπό καλύτερο κι απ' τα στάχυα"!

Στον Άθεο... (αλήθεια, είναι η αθεϊα αρετή;)

Είχε εγκληματικά ένστικτα.
Ήθελε πολύ να σκοτώσει,
αλλά φοβόταν τις συνέπειες του νόμου.
Τελικά βρήκε τη λύση:
αποφάσισε να σκοτώσει το Θεό!
Ήταν ο μόνος φόνος που μπορούσε να κάνει
χωρίς συνέπειες.
Έτσι πίστευε και προχώρησε.
Σκότωσε το Θεό!
Στην αρχή το έκανε φραστικά.
Ύστερα με γραπτά κείμενά του,
που οι ειδικοί τα βρήκαν "σπουδαία"!
Τελικά, προχώρησε πιο πέρα...
σκότωσε τον Θεό και μέσα του.
Και τότε βρέθηκε μπροστά στην τιμωρία
που δεν είχε λογαριάσει:
στο κενό της απουσίας του Θεού!
Εκεί κατέρρευσε...

Στο Σπίθα ... Β' (το "σύνδρομο Αλέφαντος")

Είναι και σήμερα κατηγορούμενος.
Δικάζεται από το "Δικαστήριο της Ζωής"!
Τον έφεραν με "βίαιη προσαγωγή"
κι ας μην είχε πάρει κλήση.
Οι δικαστές στις θέσεις τους.
Βλοσυροί, όπως όλοι οι δικαστές,
για να φαίνονται σοβαροί.
Τους δίδαξαν πως μόνο έτσι
αποδίδεται σωστά δικαιοσύνη.
Κι αυτός στο εδώλιο, χωρίς κλήση.
Του ζητάν ν' απολογηθεί
και δεν ξέρει γιατί...
Υποθέτει πως θέλουν ν' απολογηθεί
για λογαριασμό τους,
επειδή νιώθουν ένοχοι
αλλά δεν μπορούν ν' απολογηθούν οι ίδιοι.
Δεν το επιτρέπει η θέση τους.
Οι δικαστές δεν απολογούνται ποτέ!

Ο Σπίθας και το δοξάρι του...

Νόμιζε πως έπαιζε βιολί
και ανεβοκατέβαζε συνέχεια το δοξάρι
μπροστά στο λαιμό του.
Τον συνέπαιρνε η μουσική
που άκουγε μέσα του
και δεν μπορούσε ν' ακούσει εκείνους
που του φώναζαν να σταματήσει.
Που του εξηγούσαν
πως αυτό που ανεβοκατέβαζε
δεν ήταν δοξάρι αλλά λάμα
που πριόνιζε το λαιμό του!
Εκείνος συνέχιζε
μέχρι που ακούστηκε ένα γδούπος
σαν ήχος ταμπούρλου
που σήμανε το τέλος της μουσικής.
Ήταν ο θόρυβος απ' το κομμένο κεφάλι του
όταν έπεσε στο πάτωμα...

Στην Αστερόεσσα... (Β') Τα μάτια σου...

Γυμνόστηθες οάσεις στην ομίχλη

δροσάτα αναβλύσματα στο θάμπος της ερήμου
τα μάτια σου...
Λυχνάρια στο τραπέζι της σιωπής
και σπίθες στην αχλή των οριζόντων
τα μάτια σου...
Κυψελίδες άγριου μελισσιού
απόσκια καυτού μεσημεριού
που μέσα τους βουτούν
και ξεδιψούν
οι καμηλιέρηδες!
Και ξεδιψάει κι ένας μοναχός,
ο πλάνητας,
ο στρατοκόπος...

Στην Αστερόεσσα... Α' (χούντα είναι θα περάσει!)

Πνιγόταν στο πέλαγος της ζωής.
Σήκωνε τα χέρια ψηλά
ζητώντας βοήθεια.
Οι πολλοί αδιαφόρησαν...
Κάποιος της πέταξε ένα σωσίβιο.
Το άρπαξε με λαχτάρα.
Λίγες μέρες αργότερα
την βρήκαν πνιγμένη στην ακτή!
Η νεκροψία έδειξε
πως την είχε πνίξει το σωσίβιο.
Δεν ήξερε να το φορέσει...

Δεν μπορούμε να πανηγυρίζουμε πάνω στα συντρίμια της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας!

Η κυβέρνηση Καραμανλή έκανε τεράστια ζημιά στη χώρα:
Ξευτέλισε τη Βουλή και τους δημοκρατικούς θεσμούς...
Γιγάντωσε τη διαφθορά και έκανε καθεστώς την ατιμωρησία, τη συγκάλυψη, το κουκούλωμα...
Μετέτρεψε τη δικαιοσύνη σε κομματικό της φέουδο..
Αντιμετώπισε τους πολίτες που την εμπιστεύτηκαν με απύθμενο θράσος και αλαζονεία, τους κορόιδεψε απροκάλυπτα, πρόσβαλε τη νοημοσύνη τους...
Καταρράκωσε κάθε έννοια αξιοκρατίας, σοβαρότητας, χρηστής και αποτελεσματικής διοίκησης...
Και το χειρότερο, προσπάθησε να κρύψει την κατάρρευση της οικονομίας με τον ανεξέλεγκτο εξωτερικό δανεισμό και τη γιγάντωση των ελλειμμάτων, που υποθηκεύουν το μέλλον μας για αρκετές δεκαετίες...

Η κατάστασή μας είναι πολύ χειρότερη απ' την αντίστοιχη του 1994!
Η λύση είναι μονόδρομος: άμεση κυβερνητική αλλαγή, αυτοδύναμη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, κινητοποίηση όλων των εθνικών και κοινωνικών δυνάμεων για την ανοικοδόμηση της χώρας μας!
Να προλάβουμε να σώσουμε ό,τι σώζεται...

Ψηφάμε ... κερδάμε ... καβαλάμε!

Θέλετε όλοι αυτοί να πανηγυρίζουν Κυριακή βράδυ;

Το "καραμανλικό δόγμα":
- ανεξέλεγκτος εξωτερικός δανεισμός με τους πιο δυσβάσταχτους όρους!
- άγρια φορομπηξία στους χαμηλοεισοδηματίες!
- λεηλασία των δημόσιων ταμείων!
- κουκούλωμα των πάντων!

Ε ναι, κ. Καραμανλή, θα ψηφίσουμε με υπευθυνότητα!

Το γράφουν σήμερα όλες, ανεξαιρέτως, οι εφημερίδες:
"Εκτινάχθηκε ο δανεισμός του Δημοσίου. Ξεπέρασε στο εξάμηνο κατά 13 δις τον στόχο για ολόκληρο το 2009"!
Όταν "καίγεται το σπίτι μας", επιτρέπεται να ... σφυρίζουμε οικολογικά;

"Τα βρήκαν" οι δυο "αρχιερείς της διαφθοράς"!

Ο Καραμανλής ζήτησε δημοσίως ταπεινά συγγνώμη απ' τον Σημίτη!
Η Διαπλοκή αποφάσισε:
- Σημίτης στην Προεδρεία της Δημοκρατίας
- Καραμανλής-Σουφλιάς στην πρωθυπουργία
- Γιώργος στο ράφι

Η προσευχή της Αλέκας...

Θεέ μου, φύλαξέ με από την κριτική,
γιατί απ' την αυτοκριτική φυλάγομαι μόνη μου!