Γνώρισε πολλές γυναίκες... Κάποιες δεκατεσσάρων, από κείνες που θα γίνουν κατόπι οι χειρότερες πόρνες, που θα κυλιστούν σε βρώμικα σεντόνια, στους δρόμους, στα πάρκα, κάτω από γέφυρες, στα όρθια πορνεία ...Γνώρισε κι άλλες, που δεν κυλίστηκαν, που δεν είναι πια δεκατεσσάρων, που δεν θα σκεφτούν τη μοιχεία, το δόλο, την προδοσία, που δε θα λερωθούν ποτέ τους ...
Κι αυτές κι οι άλλες είναι όλες τους ευλογημένες, αγίες ...
Πλησιάζουν στη Μαρσίλια κι ονειρεύεται ... Να 'τανε, λέει, μια γυναίκα βαφτισμένη στο ψαρόλαδο. Καλαφατισμένη με πίσσα. Το σάλιο της αλμυρό, τα μαλλιά της φύκια, πλοκάμια τα χέρια της, νερένια τα μάτια της, τα ποδάρια της ... όχι να μην έχει! Έτσι, σαν εκείνη πού 'χει "χτυπήσει" στο μπράτσο του ...
Υπάρχουν καράβια πού 'χουν ρσενικό όνομα κι είναι θηλυκά, και τ' ανάποδο! Είναι κάτι άλλα που σε μισούν απ' την πρώτη στιγμή που πατάς το ποδάρι σου πάνω τους. Σε διώχνουν, σε σπρώχνουν, σκοντάφτεις στα λούκια τους!
Κι άλλα που σε θέλουνε, σε κάνουν βίδα τους και καρφί τους ...
Λες να βάλεις καμιά δεκάρα στην μπάντα και να τα μουτζώσεις για πάντα, να μην ξανακατέβεις στο γυαλό, να μην τα θυμάσαι!
Όμως, ποιος είδε πιο ανοιχτές πληγές απ' αυτές της σκουριάς στα πλευρά τους;
Ποιος άκουσε πιο γλυκό κλάμα από κείνο της τσιμινιέρας που μαρκαλίζει την ομίχλη;
Ξανακοίταξε το μπράτσο του. Βλέπει τα δυο της μάτια. Το 'να πράσινο, τ' άλλο σμαραγδί. Μοιάζουν με τα πλευρικά!
Τα καράβια δεν τα πάμε! Μας πάνε ...
17 σχόλια:
Στο επόμενο ποστάκι αποκλειστικές φωτογραφίες από μία σύντομη απόδραση στο Αγκίστρι!
Βλέπετε, ο "θαλασσόλυκος" ξέπεσε και κόβει βολτούλες στον Αργοσαρωνικό! χεχε
Γερόλυκε περιμένω τοπία...και τοπία
Με το μάτι πάντα του ιδικού!!!!!!
Αν έμπαινα πρώτη φορά στο blog...θα
νόμιζα πως είσαι ναυτικός
τσίου!!!!!!!
Ο...Ασκαραμυκτίας.... κατά το Καββαδίας....
Σου πάνε πολύ οι ναυτικές ιστορίες, τις έχεις στο αίμα σου, τις παίζεις στο ένα δάχτυλο...
Βρε...δε γράφεις ένα βιβλίο...
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
!!! Καταπληκτικες σκεψεις ...Σαν να ακουω τους ξεμπαρκους που φαγαν την θαλασσα και το μπαρκο με το κουταλι!!!
Θα σου στέλνω χαιρετίσματα με το κύμα και την αύρα τη θαλασσινή από την Αίγινα, απέναντι!!
Πολύ ποιητικό και βαθειά φιλοσοφημένο το κειμενάκι σου αυτό!
Έχεις δίκιο! Τα καράβια δεν μας πάνε, τα πάμε!!
....
Ωραίο κειμενάκι το ποστ σου...
θυμίζει Καββαδία.
μάστα...
τελικά πολυπράγμων...
καλά να παερνάς
~☺~ Tα καράβια ούτε τα πάμε ούτε μας πάνε.
Γινόμαστε εμείς καράβι και τιμόνι και το τιμόνι καράβι και τιμονιέρης
και το καράβι τιμόνι και τιμονιέρης.
Η θάλασσα ναι, υπάρχει.
"κι άκοπο μασάς καφέ πικρό"
Φοβερός ρε συ.
Και μ' έστειλες με το "μαρκαλίζω", το οποίο μόνο από τη γιαγιά μου το 'χω ακούσει!
...καλό ΣΚ!
παρεπιπτόντως, νομίζω ότι λέει "πιο ανθρώπινο κλάμα"
...όχι; Να ανοίξουμε φ(ελ)λολογικό καβγά;;;!!!
Μάκι.
Ιστορίες θαλασσινές, καλοκαιρινές ιδωμένες από άλλη ματιά.
Καλά ταξίδια και όπου μας βγάλει!
Κοίτα που το βλέπω τώρα που δεν μπορώ να σε φιλήσω!!!!
Μωρό μου, υπέροχο!!!
σνουποφιλάκι ;)
"Τα καράβια δεν τα πάμε! Μας πάνε..."
Άρε μπαγάσα, δηλ. όπως λέμε "το μ... σέρνει και καράβι"
χαχαχα
:)
Συμπληρωματικές παράμετροι στο πρώτο μου σχόλιο:
Περίπτωση 1: Η προαναφερθείσα στο προηγούμενο σχόλιο. (=Γινόμαστε εμείς καράβι και τιμόνι και το τιμόνι καράβι και τιμονιέρης
και το καράβι τιμόνι και τιμονιέρης.)
Περίπτωση 2: Προσωποποιούμε καράβι και τιμόνι και αντί συνταύτισης τιμονιέρη με αυτά, ας υποθέσουμε ότι έχουμε τρεις ανεξάρτητες και αντικρουόμενες "βουλήσεις". Αυτή του τιμονιέρη, του τιμονιού και του καραβιού. Τότε όλα εναπόκεινται στη θάλασσα: Ναυάγιο και συντριβή ή η θάλασσα μας οδηγεί σε κάποιο λιμάνι. Σε περίπτωση εύνοιας του Ποσειδώνα, αν το καράβι ναυαγήσει, ίσως ο τιμονιέρης σωθεί.
=> Άρα: Γινόμαστε εμείς καράβι και τιμόνι και το τιμόνι καράβι και τιμονιέρης
και το καράβι τιμόνι και τιμονιέρης υπό την προϋπόθεση ότι οι βουλήσεις των παραπάνω ταυτίζονται με τη βούληση της θάλασσας.
~☺~ ... Aν όμως προσωποποιούσαμε και τα λιμάνια; Κι αν τα λιμάνια είχαν κι αυτά τη δική τους βούληση;
To λιμάνι είναι ένα πολύ περίεργο μεταίχμιο. Είναι το μεταξύ στεριάς και θάλασσας. Και δεν είμαι καθόλου βέβαιη ότι θάλασσα και στεριά είναι συνώνυμα. Φιλοσοφικώς αποκλείω πάντως αγαστή συνεργασία στεριάς και θάλασσας. Δεν κολλάει.
Τότε γίνεται τι; Ο μέγας αποφασίζων είναι ο τιμονιέρης; Έρμαιο της επιθυμίας του να πιάσει λιμάνι, όντας μέσα στη θάλασσα;
... Ίσως θα ήταν μια λύση για τους ναυτικούς να ζουν πάντα σε λιμάνια.
Κάτι σα ζώνη του λυκόφωτος. Και να μην απομακρύνονται πολύ απ' αυτά, ακόμη κι όταν γίνονται στεριανοί.
Ε, κι όταν πλησιάζει το τέλος τους να πηγαίνουν άκρη άκρη στο μώλο με το ένα πόδι μετέωρο πάνω απ' τη θάλασσα και τα χέρια ανοιχτά ισορροπώντας. Κι όπου τους βρει ο χάρος, κι όπου γύρουν. Ας αποφασίσουν τα στοιχειά της φύσης. ~☺~
"Πότε θ΄ανοίξουμε πανιά να κάτσω στο τιμόνι..."(παραδοσιακόν άσμα)
Δεν ξέρω άν το καράβι μας πάει η άμα εμείς πάμε το καράβι.
Αυτό όμως για το οποίο είμαι σίγουρη είναι πως καμιά φορά το ταξίδι είναι υπέροχο ανεξάρτητα με το ποιός έχει πάει ποιόν...
Και αυτό το ταξίδι που μας "πήγες" ήταν υπέροχο.....
Δημοσίευση σχολίου