Όπως ο ποιητής, έτσι κι ο ασκητής, δεν γίνεται ... γεννιέται! Ή, καλύτερα, και γεννιέται και γίνεται!Ασκητικοί τύποι υπάρχουν παντού, σε κάθε καιρό και σε κάθε τόπο. Και μέσα στον κόσμο και έξω απ' αυτόν. Άνθρωποι στραμμένοι προς τα μέσα, ικανοί με την ισχυρή τους θέληση να πετύχουν πνευματικά και ψυχικά κατορθώματα έξω απ' τις δυνατότητες του κοινού ανθρώπου.
Περιφρονητές των εγκοσμίων, εραστές του απόλυτου, εκπληκτικά αυτοπειθαρχημένοι υπήρξαν οι κυνικοί, οι πυθαγόριοι, οι στωικοί ... Επίσης οι Ινδοί ασκητές, οι Βουδιστές, οι Σούφοι και τόσοι άλλοι.
Κάθε μορφή ασκητισμού έχει το δικό της, ιδιαίτερο περιεχόμενο. Είναι κοινός, όμως, ο πόθος της απαλλαγής από τη μέριμνα των εγκοσμίων, το ιδανικό της αυτοκάθαρσης και αυτοτελείωσης.
Ο ασκητής περιφρονεί τις μικρές ανθρώπινες ευτυχίες, τη χαρά των αισθήσεων, τους κάθε είδους δεσμούς!
Όλα τα κείμενα της Ορθοδοξίας μάς αποτρέπουν απ' τη βιωτική μέριμνα. Στηλιτεύουν την προσήλωση στα εγκόσμια. Ολόκληρος ο ανθρώπινος βίος είναι ένα πέρασμα προς την ανεκλάλητη χαρμονή της αιώνιας ζωής.
Αλήθεια, πόσοι μοναχοί στον Άθω βιώνουν σήμερα το γνήσιο αγιορείτικο ασκητισμό, την πραγμάτωση του Ανατολικού Μυστικισμού, όπως την έζησαν ο Γρηγόριος Παλαμάς κι ο Μάξιμος Καυσοκαλυβίτης; Πόσους μοναχούς δε γνώρισα που αδίστακτα θα τους χαρακτήριζα "ναυάγεια της ζωής" ... Και πόσοι απερίσκεπτοι νεανίσκοι δεν φόρεσαν το μαυρόρασο, κι όμως ... εξακολουθούν να νοσταλγούν τα εγκόσμια που χωρίς αποφασιστικότητα εγκατέλειψαν.
Όπως όλα τα πράγματα, έτσι κι ο ασκητισμός δεν πρέπει να κρίνεται απ' τις παρερμηνείες και τις παραφθορές του. Ο βαθύς έρωτας του απόλυτου δεν είναι φλόγα που θερμαίνει, είναι φωτιά που κατακαίει! Ο ασκητισμός υπήρξε πάντα η επιλογή ορισμένων ισχυρών συνειδήσεων!
Αν ο ασκητισμός αποτελούσε το χρεός όλων μας, τα γυναικεία σπλάχνα θα είχαν στερέψει, το παιδικό γέλιο θα είχε χαθεί, ο κόσμος θα μετατρεπόταν σ' ένα απέραντο άσυλο γερόντων που θα το διαδεχόταν η παγερή απουσία του ανθρώπου απ' το φλούδι της γης!
Ο ασκητισμός έχει αξία μόνο αν πραγματοποιείται από ορισμένα υψηλά και εύφορα πνεύματα που μπορούν με το παράδειγμά τους να ευγενίσουν το νόημα του ανθρώπου και να βοηθήσουν τους άλλους να γίνουν καλύτεροι.
Ο ασκητισμός έχει ανάγκη από Πνεύματα φωτεινά, φιλλάληλα, ανεξίκακα και αφανάτιστα! Ναι, αφανάτιστα! Γιατί όπου εισχωρεί ο φανατισμός τα πάντα καταρρέουν κι εκμηδενίζονται!
Για τους υπόλοιπους, ο καλύτερος τρόπος σωτηρίας είναι: ανάμεσα στους ανθρώπους και για τους ανθρώπους!
31 σχόλια:
Είναι παράξενα αυτά τα "παρασιτικά" ρεύματα που αν πραγματικά πετύχουν αυτό θα σημάνει την καταστροφή τους.
Μην παρεξηγηθω η λέξη στα εισαγωγικά δεν εχει αρνητική χροιά απλώς σημαίνει πως χωρίς ανθρώπους ο ασκητισμός παύει να υφίσταται αλλα ανθρώπους δεν μπορεί να παράξει.
"Ο ασκητισμός υπήρξε πάντα η επιλογή ορισμένων ισχυρών συνειδήσεων!"
.....................
Θα συμφωνήσω, μαζί σου, ασκαρ.
Ότι ο ασκητισμός είναι επιλογή μιας ισχυρής συνείδησης και "μιά έκφρασσή",
της ανεξικακίας και εναντίον του φανατισμού.
Όχι, η μοναδική, αλλά "Μιά".. έκφραση.
Και βέβαια ο κόσμος μας, είναι σαν κήπος από λουλούδια όμορφα, αλλά και τσουκνίδες και ζιζάνια και άλλα αποτελείται.
Να δούμε, λοιπόν, τον ασκητισμό, σαν μιά δύσκολη επιλογή και ένα όμορφο λουλούδι.
έχεις απόλυτο δίκιο Άσκαρ.... Τα ράσα είναι για δυνατούς ανθρώπους και φωτεινά πνεύματα... όχι να το παίρνει ς έτσι αψηφιστα. Είδικά εάν είσαι άνθρωπος των παθών.... (Πάντως για κάποιο λόγο δεν μπορώ να σε φανταστώ μοναχό!) Καλη σου εβδομάδα και καλό μήνα, (αν και λίγο καθυστερημένα...)
Χμμ..Αυτο το post ειναι αψογο!...Ολοι εχουμε μεσα μας εναν μικρο ή μετριο ή μεγαλο ασκητη ,που τις περισοτερες φορες στραγκαλιζουμε...
Δυσκολο θέμα αμφιλεγόμενο και με διάφορες πλευρές.
Σχετικό ,με το τι αντιλαμάνεται ο καθένας σαν "θειο".
Η εκούσια αποχή,η απέρριτη ζωή,και η κάθαρση της ψυχής μοιάζουνε ηρωικά αλλά είναι??
Θα θεωρούσα πραγματικούς ασκητές αυτούς που εγκαταλείπουν τα εγκόσμια και παν στην Αφρική ή οπουδήποτε αλλού που θα μπορούσαν να βοηθήσουν ανθρώπους που το χουν ανάγκη τους πεινασμένους,τους εμπόλεμους τους ξεχασμένους από τον Θεό.
Με όλο το σεβασμό στο πολύ ωραίο κειμενό σου οι Αγιορείτες ασκητές υπηρετούν μία ιδεοληψία μακριά από τον συνεχή αγώνα της επιβίωσης της αντίστασης στην αλλοτρίωση και της μάχης να μην χάσεις τις αρχές σου!
Υπηρετούν τον Θεό τους μέσα από την στέρηση ( και αυτή πολλές φορές αμφισβητήσησμη) παγερά αδιάφοροι για το τι γίνεται γύρω τους .
Μοιάζει να είναι ανθρωποι σε γιάλα
Και φυσικά δεν μπορούμε να αποκρύψουμε το γεγονός ότι ενώ κάποια γερόντια ζουνε στα σκηταριά κάποιοι άλλοι αγοράζουν ,πωλούν (οράτε προσφατα γεγονότα Ουρανούπολης) παίζουν στα χρηματιστήρια,παίρνουν παχυλές επιχορηγήσεις και λυμαίνονται τα κειμήλια)
Ζω δίπλα τους επί 20 χρόνια και λυπάμαι που δεν μπορώ να συμφωνήσω ότι θέλει δυνατή συνειδηση να γίνεις ασκητής.
Νομίζω ότι αυτοί με τις δυνατές συνειδήσεις αλλού βρίσκονται και ειναι πολύ - πολύ λίγοι.
Επειδή έχω περάσει ...
απ' τη Σιμωνόπετρα κι άλλες
μονές ( σαν επισκέπτης βέβαια !!! )
Αυτό που διαπίστωσα ήταν άνθρωποι
που ήθελαν πιο πολύ να ξεφύγουν απ'
τον εαυτό τους κι όχι απ' τους άλλους ...
Δραπετεύουν απ' τη σκληρή κοινωνική
πραγματικότητα γιατί δεν έχουν τη δύναμη
να την αντιμετωπίσουν στα ίσια ...
Και τ' ανθρώπινα πάθη είναι δύσκολο
να κρυφτούν μέσα απ' τα ράσα ...
Την καλημέρα μου ...
Μονο ασκητής δεν θα μπορουσα να γινω ποτέ μου... τελος παντων ειμαι μακραν των υψηλων ιδανικώ εγώ χοχοχο
Δεν πιστεύω να ασκήτεψες Ασκαρ;
Οι παραπάνω, τοποθετήσεις της
mono-komtis και του side21, με βρίσκουν σε πολλά σύμφωνο. Τις θεωρώ πολύ ισχυρές, επιχειρηματολογικά.
Και αν, να επιλέξω, θα ήθελα να αντιμετωπίζω, τα γεγονότα, μ'αυτήν την θεώρηση. Ταιριάζουν, στον χαρακτήρα μου.
Αυτό, όμως, δεν αλλάζει την άποψη μου, ότι χρειάζονται, πολλά ακι διαφορετικά λουλούδια, που το καθένα, έχει τον σκοπό του.
Ποιό είναι το ομορφότερο ή ανθεκτικώτερο ή πιό χρήσιμο, το αξιολογώ, δεύτερο.
Πάνω, από όλα, θεωρώ απαραίτητη την πολυχρωμία, για λόγους, ισορροπίας και δημοκρατίας.
Οι λίγοι, που αναφέρει, η mono-komti, είναι οι ήρωες και τους οφείλουμε, πολλά και κάθε σεβασμό.
Αυτό, όμως δεν μειώνει, την χρησιμότητα κι'των άλλων, που τουλάχιστον, υποδηλώνουν την αντιθεσή τους, στο κακό και απομακρύνονται απ'αυτό. Είναι ένα μείον στο κατάλογο, των καταπιεστών και των υποριτών, φθονερών ανθρώπων.
Προσφέρουν, όμως , φεύγοντας από την
πραγματική ζωή?
Τουλάχιστον, μου δείχνουν, πίστη και χαρακτήρα και τι ο άνθρωπος, μπορεί να κάνει.
Ότι είναι, πλήν από τον κατάλογο του κακού είναι, θετικό.
όχι ουδέτερο, όμως. Φαίνετια έτσι, αλλά σημειολογικά, σημειώνουν την δύναμη της θέλησης, με τον τρόπο τους , έστω.
Δεν θάθελα, επίσης, οι λίγοι ήρωες, να είναι πολλοί, ή όλοι μας.
Αυτό αναιρεί την πολυχρωμία και είναι ολοκληρωτισμός.
Άρα, το λιγότερο όμορφο ή λιγότερο δυνατό, χρήσιμο, είναι κι'αυτό.
Στο μέτρο τους , όλα χρειάζονται.
Άσχετα, με τι εγώ, επιλέγω και μου ταιριάζει.
Σωστός είσαι,
αλλά αν δεν πήγες Εσφιγμένου,
δεν είδες τίποτα!!
Σπύρος
Μάξιμος ο Ομολογητής, Νικόδημος ο Αγειορίτης, Φιλοκαλία Ιερών Νηπτικών... έχουν βάθος ως κείμενα.
___________
Τα κίνητρα του ασκητισμού και η δεοντολογία του είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Ομοίως διαφορετική υπόθεση είναι η αποδοχή του ως ιδέας ή όχι.
___________
Μονή Εσφιγμένου! Jesus! O Λεπέν του Όρους. Αυτό δεν είναι ασκητισμός, ακόμη και για τα Αθωνικά δεδομένα. Είναι η εξαχρείωσή του.
___________
"πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα τOν, τoν Ασκάρ που χάνεις.
"
~☺~ Mετάφραση για όσους δεν κατάλαβαν = Πάει αυτός... μοναστήρι, μαύρο ράσο, χαρέμια πάπαλα, εγκόσμια αντίο σας!
Aυτό που με απασχολεί τώρα, που ο Ασκάρ εγκατέλειψε τα εγκόσμια για πάντα, είναι πώς ως ο νέος πασάς θα ανταποκριθώ στις ανάγκες του χαρεμιού.
Εντάξει, δε λέω... Βολικά κορίτσια. Η zanzibar, ας πούμε σκουπίζει, η Μαριλίτσα πλέκει...
αλλά με την ανώνυμη τι κάνουμε; Είναι και αχόρταγη!
Πώς θα ανταποκριθώ... ο άνδρας;
Θα συμφωνήσω απολυτα με τον habilis..
Καλημερα Ασκαρ με τα σκεπτομενα σου ποστ..
Ασκάρ μου,
βλέπω ότι γύρισες και φαντάζομαι ότι για άλλη μια φορά θα έκανες τη διαπίστωση ότι δεν κάνεις για Ασκητής. Πολύ ωραίες πάντως και οι άλλες διαπιστώσεις σου. Ότι πχ "Ο ασκητισμός έχει ανάγκη από Πνεύματα φωτεινά, φιλλάληλα, ανεξίκακα και αφανάτιστα! Ναι, αφανάτιστα! Γιατί όπου εισχωρεί ο φανατισμός τα πάντα καταρρέουν κι εκμηδενίζονται!" Αυτό μάλιστα ισχύει για όλες τις εκφάνσεις της ζωής.
Εγω πάλι πριν ακόμα να γνωρίσω την
γυναίκα μου ήμουν σιγουρος οτι κάποια
στιγμη θα είχα το κάλεσμα αυτό που λες
Ασκαρδα μου
Να αφήσω τα εγκόσμια και να ανυψώσω το πνεύμα
Άλλα φίλε μου καλέ ...αυτός δεν ειναι
ο δύσκολος δρόμος
Εδω ειναι τα δύσκολα όταν είσαι μέσα
στον κόσμο μέσα στην τρέλα
Όταν είσαι μακριά από όλα
τότε δεν κάνεις τιποτα άλλο πάρα μόνο
ατομική βελτίωση
Δεν μιλάω βεβαία για ασκητές όπως τον Παΐσιο φίλε μου..ουτε για άλλους
μεγάλους πνευματικούς σαν κι αυτόν ετσι?
Άλλα δεν ειναι όλοι οι ασκητές στο πνευματικό του επίπεδο ούτε και
πλησιάζουν στο ελάχιστο
τσίου Ασκαρδά μου
υγ
τι έγινε ? γύρισες?
Καθένας από εμάς μπορεί να ερμηνεύει διαφορετικά την έννοια ασκητισμός. Σίγουρα καμία σχέση δεν έχει με τον Ανατολίτικο ασκητισμό στις απαρχές του μέσα στις ερήμους....
Προτιμώ πάντως τους ασκητές που βρίσκονται και προσφέρουν έργο ανάμεσα στους ανθρώπους και σε συνεργασία με τους ανθρώπους.
Η σωματική και ψυχική εγκράτεια μπορέι να επιτευχθεί και μέσα στην κοινωνία αρκεί καθένας από εμας να προσφέρει στον εαυτό του καθημερινά κάποιες στιγμές σιωπής και εσωτερικού μονολόγου...
Θα συμφωνήσω με την θέση του karaflokotsifa αλλά και με τη δική σου πως ό,τι γίνεται πρέπει να γίνεται αφανάτιστα....
Την καλημέρα μου askar
Όταν ήμουν παιδί, είχα γνωρίσει το γέροντα Πορφύριο, αλλά και άλλους. (Η μητέρα μου και τον Παΐσιο και το Φιλόθεο Ζερβάκο. Να θυμίσω όμως ότι ο Παΐσιος, πέραν της αγιότητός του αποκαλούσε και τους αντάρτες "συμμορίτες").
Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στον αναχωρητισμό, την άσκηση και την ιεραποστολή τύπου Αλβέρτου Ζβάιτσερ.
Αλλά, νομίζω ότι δεν πρέπει να μπερδεύουμε κάποια πράγματα.
Τίθεται θέμα επιλογής; Αν δηλαδή ο άνθρωπος που καθημερινά βάλλεται στο άστυ θα στραφεί στο πνευματικό με την επιλογή ή όχι να ενδυθεί το ράσο και να γίνει λιγότερο "μάχιμος" μέσα στην κοινωνία;
Μα, το αληθινά πνευματικό δεν έχει καν σχέση με το θρησκειολογικό. Είναι οι εσω-αναφορές και οι γνώση σύνδεσης με το θείο (δεν το αποκαλώ κατ' ανάγκην Ιησού ή Σιντάρτα ή Αλλάχ δεν το αποκαλώ καν Θεό).
Αποχή από το ερωτικό σε τι άξονα τοποθετείται; Της άρνησης του φύλου και της μεγαλύτερης φυσικής απόλαυσης, που σε ακραίες μορφές μπορεί να εκφραστεί με μισογυνισμό ή μισανδρία για να γίνουν νύμφες ή γαμπροί Κυρίου; Ή επιλογή να ασχοληθείς με αυτό που θεωρείς ουσιαστικό χωρίς να απασχολείς το μυαλό σου με πράγματα που το διασπούν; Κατά την ταπεινή άποψή μου, αν κάποιον αυτό απασχολεί σε σημείο να δίνει μάχες, τότε δεν είναι αυτός ο δρόμος. Ο νους ήδη υπερασχολείται και πολεμά αυτό που θεωρητικώς απορρίπτει για να στραφεί προς τα έσω. Καμμένο λοιπόν χαρτί.
Νηστείες: Νηστίσιμες είναι και οι αστακομακαραδονάδες. Φθηνότερα είναι τα κατεψυγμένα κοτόπουλα. Αλλά η απάντηση "φάε κατεψυγμένο κοτόπουλο, για να μην είσαι υποκριτής" δεν είναι η σωστή. Υποτίθεται ότι κάνεις καθαρμούς στο σώμα για να γίνεις περισσότερο πνευματικός. Άρα, πολύ απλά: Είσαι λιτοδίαιτος.
Δίνω μάχες μέσα στην κοινωνία, αντί να το ρίχνω στις προσευχές: Ώπα! Προσοχή! Η μεγαλύτερη παγίδα. Αυτοονοματίζεσαι Ιησούς και Σωτήρας "και σηκώνεις το σταυρό σου". Τι βαρύγδουπος βερμπαλισμός και τι έπαρση μέσα απ' την ψευτοταπεινοφροσύνη!
__________
Αυτό που υπάρχει στο Όρος, αλλά και σε άλλα μοναστήρια είναι η επανάληψη του τελετουργικού που σε οδηγεί στη φώτιση. Θυμίζω την ταινία "Θυσία" του Ταρκόφσκι. Ο γέρος και το παιδί πάνε κάθε μέρα στην παραλία και ποτίζουν ένα μοναχικό δέντρο. Κάθε μέρα, την ίδια ώρα. Κάποια στιγμή ο γέρος λέει: "Δεν έχει σημασία τι είδους τελετουργικό θα είναι αυτό. Μπορεί κάθε μέρα να ρίχνεις ένα ποτήρι νερό στην τουαλέτα. Κάθε μέρα, ίδια ώρα. Αλλά, κάνε το."
Τα πιο ουσιαστικά πράγματα βρίσκονται μέσα στην απλότητα. Δε χρειάζονται καν αναλύσεις. Τα κάνεις απλά, με απόλυτη φυσικότητα, γιατί είναι "αμαρτία" να βλέπεις ένα δέντρο να ξεραίνεται κι εσύ να μην το ποτίζεις. Κι είναι ύβρις να γίνεσαι συμμέτοχος σε εγκλήματα.
Aν είναι κάτι που μ' ενοχλεί στους καλογέρους είναι ότι ούτε οι ίδιοι δεν ξέρουν για ποιο πράγμα επιλέγουν το μοναχισμό και κάνοντάς τα οι ίδιοι μαντάρα παρασέρνουν και κόσμο που ζητάει και το κάτι διαφορετικό.
Πολύ μίλησα ~☺~
Χάσαμε και την ανώνυμη, για να γίνω και περισσότερο λάγνος ... ο "πασάς".
Με προβλημάτισε το ποστ σου...
Ίσως για κάποιους ανθρώπους να είναι ο ασκητισμός μια λύση ΄- ας μην την απορρίπτουμε μόνο και μόνο επειδή δεν την καταννοούμε....
Ότι γίνεται συνειδητά, με αγνές προθέσεις και δεν βλάπτει το κοινωνικό σύνολο μπορεί να υπάρχει ως μια οπτική γωνία θεώρησης του κόσμου.
Κάποιοι από "εμάς" τους κοινούς θνητούς ίσως να τους χρειάζονται τους ασκητές ως παράδειγμα και οι ίδιοι ίσως βρίσκουν εκεί αυτό που ζητά το βαθύτερο εγώ τους...
Να παρατηρήσω μόνο πως κάποιοι που έχω γνωρίσει ακροβατούν ανάμεσα σε ακραίες στάσεις ζωής και αυτό ίσως κάτι λέει για το χαρακτήρα τους...
By the way, άσχετο, όταν πέρσι με τις πυρκαγιές κατάφερα να πιάσω μέσω Ίντερνετ ελληνική τηλεόραση, είχα δει κι ένα φαιδρό θέαμα που μου γύρισε τ' άντερα: δυο ρασοφόροι στην Ηλεία, όταν οι φλόγες κατάκαιγαν το σύμπαν πλησίασαν τις φλόγες με δυο υψωμένες εικόνες χαμογελώντας βλακωδέστατα. Θυμώνω σπάνια πολύ κι είμαι κατά της βίας ή της έκφρασής της σε όλα της τα επίπεδα.
Αλλά, αν ήταν στο χέρι μου, αυτούς τους δυο θα τους έβαζα χάμω και θα τους πάταγα ή θα τους πυροβολούσα εν ψυχρώ.
Yπάρχει εμφανέστατη φιλοσοφική αντινομία μεταξύ επιδιωκόμενου και τρόπου ζωής.
Τι σημαίνει εραστής του Απόλυτου; Υπάρχει Απόλυτο; Έστω ότι δεχόμαστε την έννοια ενός άναρχου θεού, τον οποίο η πεπερασμένη μας αντίληψη αδυνατεί να συλλάβει. Και κάνουμε τι; Διαχωρίζουμε; Με τρόπο δυϊστικό; Θεός - Διάβολος; Καλό - Κακό; Άσπρο - Μαύρο; Αρετή - Αμαρτία;
Και τότε η βασική αθωνική ευχή
Kύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν ΜΕ, που είναι πάντα ΜΕ και όχι τον τάδε και τη δείνα, γιατί το νόημα είναι ότι όλα είναι ΕΝΑ, πού πάει; Περίπατο;
Αν κάτσει κανείς και το σκεφτεί αυτό βαθειά, τότε ακόμη και Θεός και Διάβολος είναι επίσης ΕΝΑ.
Αστεροεσσα
Το να ρίχνεις καθε μέρα ένα ποτήρι νερό στην τουαλέτα μου ακούγεται σαν ψυχαναγκασμός τι σχέση έχει με την ενδοσκόπηση?
Το απόλυτο-ο αναρχος θεός- και ο ασκητισμός,τι ακριβώς θες να πεις?
Οι μάχες μέσα στην κοινωνία είναι παγίδα???? δεν νομίζεις ότι είναι μηδενιστικό αυτό?
και οι μάχες έξω από την κοινωνία δια της ενδοσκοπήσεως τι ειναι
δηλαδή !!
Απλό δεν είναι τίποτε,και πίσω από την φαινομενική απλότητα υπάρχει ένα πλέγμα κοινωνικών-ψυχολογικών- ιστορικών ή δεν ξέρω γω τι άλλο παραγόντων.
Καλό- κακό,θεος -διάβολος,αρετή-αμαρτία ολα ένα?
μόνο υπο την εννοια ότι η αμαρτία μπορεί σε κάποια κοινωνία να ειναι και αρετή και ο διάβολος να λατρεύεται σαν θεός ενώ το καλό και το κακό πολύ πολύ σχετικές έννοιες!!
Σχετικά όλα...και...αχορταγα!!
Αχ...μου αρέσουν αυτοί οι προβληματισμοί καλοκαιριάτικα....
ξαπλωμένος στη παραλία απολαμβάνοντας τη θέα ...των ημίγυμνων νεανίδων...απολαμβάνοντας παγωμένο καφέ..βυθισμένος στην "εσωτερική μου ενόραση"...
αχόρταγα , που λέει και η ΜΟΝΟΚΟΜΑΤΙ..και αλύπητα θα πρόσθετα..
@ mono-komati ~☺~
Δεν είναι ψυχαναγκασμός, είναι τελετουργικό. Μόνο όταν κάποιος έχει δει την ταινία το κατανοεί, γιατί είναι συνάρτηση βαθύτερου προβληματισμού.
Απόλυτο: Όλα μέσα στο χριστιανισμό ερμηνεύονται ως απόπειρα ταύτισης με το Απόλυτο (Θεός) > Θέωση. Το χρησιμοποιεί και ο Ασκάρ στην ανάρτηση με τη φράση εραστές του απόλυτου.
Άναρχο= το χωρίς αρχή. Το αγέννητο, άρα και χωρίς τέλος.
Το Α-Ω αν θέλεις, που ο Ιησούς συμβολίζει, που όμως δεν επικεντρώνεται απλώς στο Α-Ω, κινείται στο επέκεινα.
Φαντάσου το ως απειροσύνολο που κινείται στο +0 και το -0
Το όλα είναι ΕΝΑ δεν είναι πατέντα του χριστιανισμού. Υπάρχει και στους Πυθαγόρειους, αλλά και σε κάθε εσωτερική διδασκαλία. Από το Βουδισμό έως τους Σούφι.
Θα επανέλθω αργότερα για περαιτέρω ανάλυση.
Κι όταν λέω οι μάχες μέσα στην κοινωνία είναι παγίδα, μιλώ ξεκάθαρα για μια ομάδα φανατικών (ενδεχομένως και χριστιανών, αλλά όχι κατ' ανάγκην) οι οποίοι έχουν υπερ-εκτιμήσει την κοινωνική ΤΟΥΣ προσφορά.
Παράδειγμα: Τσιτάτα για το περιβάλλον, κοινωνική ευαισθησία κλπ. Ερώτημα: Ο αφορίζων συμμετέχει ενεργά σε κάτι;
Μα το να κάνεις κάτι για το περιβάλλον δεν είναι το πλέον απλό, αφού κι εσύ είσαι τμήμα του;
Ξέρω ανθρώπους που εγκατέλειψαν ζωές στην Αθήνα με θέσεις με φράγκα. Δουλεύουν για το περιβάλλον. Παραπέμπω και σε σχόλιο της προηγούμενης ανάρτησης του Ασκάρ για να μην επαναλαμβάνω τα ίδια.
Ή το να είσαι ουμανιστής με ανθρωπιστική παιδεία δε συνεπάγεται ότι θα προσφέρεις και στο κοινωνικό σύνολο; Δεν είναι αυτονόητο; Απλή συνέπεια θεωρίας και πράξεως καλείται. Στην ουσία δε διαφωνούμε σε αυτό. Οι μεγαλοστομίες δε μου αρέσουν, από οποιονδήποτε χώρο κι αν προέρχονται.
ΤΑΚΙS
Παραλία,ημιγυμνες καλονές, παγωμένος καφές, και PC !!!,λυπήσου μας ... αχορταγε!!
Για τον ασκητισμό μιλάμε !!!!!!!!!
Kι εγώ κατά βάσιν για λάγνες βραδιές ήθελα να μιλήσω, αλλά:
1. Ζω στη Δανία και
2. Το τελευταίο ζωντανό πλάσμα που είδα ήταν η αγελαδίτσα στο λιβάδι απέναντι.
Οι επιλογές μου λοιπόν είναι δύο:
α) Ή να μιλήσω (για ακόμη περισσότερο) ασκητισμό.
β) Ή να μιλήσω στην αγελάδα για το φεγγάρι προσδοκώντας σε μια γλυκειά της ματιά.
αγαπητέ μου ασκαρ...
ξέρεις καλά...
τα πάθη βιώνονται ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΥΖΗΤΩΝΤΑΙ....
εύχομαι τα βέλτιστα...
αγαπητέ μου ασκαρ...
ξέρεις καλά...
τα πάθη βιώνονται ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΥΖΗΤΩΝΤΑΙ....
εύχομαι τα βέλτιστα...
"...τους κάθε είδους δεσμούς!..."
δε συμφωνώ, γιατί δέσμιοι έίναι.
Δέσμιοι του ίδιου τους του εαυτού...
΄Ετσι όλοι αγιάζουμε...
Πώς αγιάζεις όμως ΕΞΩ στην κοινωνία με τους μύριους όσους πειρασμούς;
Και γιατί να μη βρίσκονται (σου το είχα και πέρυσι σχολιάσει) στο πλευρό των αναξιοπαθούντων (γηροκομεία που σαπίζουν αβοήθητοι, ορφανοτροφεία που στερούνται το χάδι και την αγάπη,άποροι που στερούνται βασικά πράγματα)
Αν έχουν το ψυχικό σθένος, το φιλότιμο και τα κότσια, τους θέλω να αγιάζουν ΕΔΩ... ΕΞΩ....
Γύρνα ....κολασμένε και μας "κλειδώσανε"....
;-)))))
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
O Σπινόζα λέει: "Eίναι αδύνατον ο άνθρωπος να μην έχει πάθη. Όμως, ο αληθινά σοφός μορφοποιεί μέσα στην ψυχή του τόσες πολλές ευτυχισμένες σκέψεις που τα πάθη του σε σύγκριση φαίνονται ασήμαντα".
Αν μιλάμε λοιπόν για αγιοποιήσεις μία από τις βασικές της αρχές είναι η βούληση να κυριαρχήσει στο θυμικό.
Κάποιες έννοιες πρέπει να επαναπροσδιοριστούν ab ovo.
Δημοσίευση σχολίου