Μυσταγωγία ...

«… Θέλει να το χαϊδέψεις και να το φιλήσεις! Αυτό σε αγαπά … αγάπησέ το κι εσύ!»
Η φωνή της όλο πάθος, φούντωσε περισσότερο τη φλόγα της επιθυμίας. Είχε ήδη ανασηκωθεί για να πιέσει το κεφάλι του κάτω στο υπογάστριό της … τα χέρια της σταθερά και καθοδηγητικά…
«Μύρισέ το … βάλε το πρόσωπό σου ανάμεσα στα πόδια μου και μύρισέ το τόσο καλά που από δυο χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, μια νύχτα σκοτεινή σαν την κόλαση, να μπορείς να με αναγνωρίσεις»…
Εκείνος, αν και το αισθάνονταν σαν μια τεράστια παγίδα που μπορεί και να τον φυλάκιζε για πάντα, έσκυψε πάνω απ’ το χώρισμα των μηρών της. Στην αρχή κρατούσε την αναπνοή του, όχι επίτηδες, απλώς γιατί δεν τολμούσε ν’ αναπνεύσει…
Στο τέλος αναγκάστηκε να ρουφήξει αέρα στα πνευμόνια του και μαζί μ’ αυτόν πήρε μέσα του το ακαταμάχητο άρωμα του φύλου της!
Μες στον κυκεώνα των αισθήσεων άρχισε να τις ξεχωρίζει μία μία … κι απέκτησε επίγνωση της μυρωδιάς της. Βαριά και πικάντικη, σαν τις μυρουδιές της θαλασσινής αύρας, τόσο αρχέγονες που οι τρίχες του στέρνου του σηκώθηκαν σε μια πρωτόγονη αντίδραση…
Η μυρωδιά της τον συγκινούσε βαθιά μ’ έναν τρόπο άγνωστο ως τώρα! Στο κάτω-κάτω, σκέφτηκε, εδώ είναι που όλα αρχίζουν, εδώ είναι που όλοι οι άνθρωποι γυρεύουν να επιστρέψουν! Η πύλη προς τη μήτρα, υγρή απ’ τις εκκρίσεις και καυτή, η έδρα της ύπαρξης, η εστία του πάθους…
Κι αυτή η οσμή, τόσο πλούσια, τόσο ερεθιστική … τι πρωτόγονη σαγήνη! Ξαπλωμένος τώρα γυμνός πάνω στο κορμί της γυναίκας, την ένιωθε, την ένιωθε … Θεέ πώς την ένιωθε, με την πιο άμεση και ζωντανή απ’ τις πέντε αισθήσεις του…