Παρασκευή, Μαρτίου 23

Νύχτες Αυγούστου με την Κάντυ...



Πιασμένοι χέρι-χέρι, πρωτόπλαστοι στον κήπο της Εδέμ, βγήκαν απ΄ το νερό γελώντας έξω κι άφησαν τα κορμιά τους λεύτερα να κυλιστούν στην άμμο. Κι αφού χορτάσαν γέλιο και παιχνίδι, ξαπλωθήκαν στα ρηχά, εκεί ακριβώς όπου το κύμα ξεψυχούσε…
Τα σώματα μισά μέσα μισά έξω απ’ τη θάλασσα, όμορφα σαν αθάνατα, παίρνανε το λουτρό τους από ασήμι κι εξαγνίζονταν…
Κι όταν πια χόρτασαν φως και τρυφεράδα ξεσηκωθήκαν οι αισθήσεις κι άρχισαν την πάλη… Τα δυο κορμιά ελίσσονταν, στριφογυρνούσαν, ξεγλιστρούσαν παιχνιδιάρικα, πότε το ένα πάνω στ΄άλλο, πότε δίπλα-δίπλα ν’ αγγίζονται και να πετούν φωτιές, μετά πάλι ξεμάκρυναν κι αμέσως γύριζαν και σφίγγονταν μ’ ανείπωτη λαχτάρα και βογκούσαν… σα δυο παιδιά εξαίσια μεθυσμένα, στεφανωμένα απ’ τη φωταψία της ερωτικής τους μέθεξης, πασπαλισμένα άμμο, πάθος και αλμύρα…
«Άσε με να σε προσκυνήσω, αγάπη» είπε ο άντρας και το κορμί της ανατρίχιασε από την προσδοκία… Έπεσε πάνω της με πάθος και γευόταν τις ορμές της και τ’ αλάτια που τη στόλιζαν… να σπαρταρά εκείνη, να τινάζετε στα χέρια του σα χέλι, κραυγές και μουγκρητά ξεχύνονταν στο κύμα και τα βράχια αντιλαλούσαν μες τη νύχτα…
Άπλωσε ο άντρας την παλάμη του που έκαιγε και χάιδεψε απαλά τη μυστική πηγή της. Εκείνη ρίγησε, πιπίλισε το χείλη κι άνοιξε διάπλατα να τον υποδεχτεί…
Το σάλπισμα του έρωτα βάναυσα τους παρέσυρε, ξεφύγαν απ’ τον κόσμο, έπεσε πάνω της πιέζοντας το σώμα της στην άμμο, κι εκεί, με υπόκρουση το φλοίσβο των κυμάτων, ενωθήκαν…
Οι βόγκοι της ξεχύνονταν βραχνοί κι όλο πληθαίνανε καθώς την κατακτούσε, έσμιγαν τα κορμιά σ’ έναν παράφορο χορό, βίαιο και τρυφερό μαζί, ορμητικό κι απεγνωσμένο, άγριο σαν το θάνατο…
«Πάρε με» τον πρόσταξε, και το κορμί του υπάκουσε, λύγισε και τεντώθηκε σαν τόξο, κλείδωσαν γύρω του τα πόδια της, τού καναν κατοχή… Πήρε βαθιά ανάσα και προχώρησε βαθύτερα, αψηφώντας τις δαγκωματιές, τα βογκητά του πόνου και του πάθους τις νυχιές… υπακούοντας στην ακαταμάχητη παρόρμηση τ΄ αρσενικού να κατακτήσει, να χωθεί, να διαπεράσει πέρα ως πέρα τ΄ αντικείμενο του πόθου, να λιώσει… να συγχωνευθεί ξανά στη σκοτεινή τη μήτρα…
Συνέχιζε πιο δυνατά ν΄ ανάβει φλόγες στο κορμί και στην ψυχή της, ώσπου τα φράγματα του εγώ αφανιστήκαν κι οι δυο τους, δίχως όρια, συγχωνευθήκανε για λίγο σ΄ ένα σώμα, μια ψυχή, πού χε δραπετεύσει από χώρο κι από χρόνο και λαμπάδιαζε από έρωτα…
Κι αφού ανελέητα τους λεηλάτησε ένα πάθος δίχως προηγούμενο, αφού τα νύχια της κατέβασαν την πλάτη του λουρίδες και τα νυχτοπούλια σκόρπισαν σκιαγμένα απ’ τις φωνές τους… κάποτε οι αστραπές του πόθου καταλάγιασαν. Εκείνος πήρε μια πολύ βαθιά ανάσα, ψέλλισε ένα φευγαλέο «ευχαριστώ» στο σύμπαν κι έχωσε το κεφάλι του στον κόρφο της βαθιά, γεύτηκε το σκοτάδι της μασχάλης της και στέναξε…
Ξεπηδούσαν από μέσα του βαθιά λησμονημένα συναισθήματα, ξεθωριασμένες αναμνήσεις ευτυχίας… ώσπου φουσκώσαν όλα μέσα του, ξεχείλισε η ψυχή του κι αρχίνισε τα κλάματα…
Ώρα πολύ κουρνιάζοντας στον κόρφο της έκλαιγε σαν παιδί… εκείνη δίχως να μιλά… να του χαϊδεύει το κεφάλι απαλά και να τον νανουρίζει πλάι στο κύμα…

25 σχόλια:

marilia είπε...

Υποκλίνομαι!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Τρυφερόοοοοο!!!!
(ψυχανεμίζομαι και κάποιο σύνδρομο...)
Αγαπησιάρικο είσαι μωρέ, χαϊδεμένο....
Καλή σου μέρα!

Debby είπε...

Μια φορά μόνο έχω δει άντρα να κλαίει...

candy's τετραδιάκι είπε...

Ασκαρ μου...
Εκεινο το βραδυ αργησε να ξημερωσει.Για την ακριβεια δεν ξερω αν ξημερωσε ποτε.Δεν ξερω αν εκεινος ο Αυγουστος εφυγε..η με βρηκε και ο επομενος στην αγακαλια του.Τα ζεστα του δακρυα ζεστεναν το λαιμο μου..
Κι υστερα εκλαψα κι εγω..οχι απο ηδονη οπως συνεβαινε συνηθως.Οχι με λυγμους.Εκλαιγα γιατι ηξερα οτι θα τελιωσει..για μενα ολα τα ωραια τελιωναν.Τιποτα δεν ηταν ιδανικο.
Καναμε πολλες φορες ερωτα εκεινη τη νυχτα..αλλωτε αργα και ερωτικα κι αλλωτε γρηγορα και αγρια.Καπιοι σηγουρα μας ειδαν και μας ακουσαν.
Οχι δεν ενοχληθηκαμε μ'αυτο..τιποτα δεν μας ενοχλουσε.Καπιος φωναξε απο μακρια:"Αυτοι πηδιουνται λες και ειναι η τελευταια τους φορα".
Ηταν αληθεια.
Τα επομενα καλοκαιρια εψαχνα στην αμουδια διπλα στο κυμμα..εκεινον που εκλαιγε βουβα στην αγκαλια μου.
Δεν τον βρηκα ποτε.
Κι απο τοτε κλαιω εγω στις αγκαλιες αλλων.Μυριζω διαφορετικα αρωματα..μεχρι να τον αποκαλυψω.
Μα εκεινος..ξρει καλα να καμουφλαρεται.

Ασκαρ μου..ευχαριστω...ευχαριστω πολυ:*

George είπε...

Είσαι εκπληκτικός άσκαρ Πολύ όμορφο κείμενο. Πάντως και η συνέχεια της ιστορίας στο σχόλιο της κάντουλίνι είναι επίσης εκπληκτική. "Γράψατε" και οι δύο!!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Πολύ ωραίο. Πολύ γλυκό και τρυφερό συνάμα.

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Ασκαρδαμυκτί είπε...

Μαριλία σε ευχαριστώ πολύ, αν και θά πρεπε να είχες καταλάβει ότι οι υποκλίσεις μπροστά στον Άσκαρ είναι λίγο ... επικίνδυνες!

Ναι μωρέ στρειδίτσα, αγαπησιάρικο είμαι και χαϊδεμένο... δεν μου πάει τελικά ο ρόλος του σκληρού!
Α... και το σύνδρομο... σύνδρομο!

Ντέμπυ, τα είχαμε ποτέ μαζί;

Γιώργο, το δικό μου είχε πάθος και γλαφυρότητα αλλά της Καντούλας η συνέχεια διέθετε εσωτερικότητα και βάθος... γι' αυτό ήταν και ανώτερο!
Συγχαρητήρια Καντουλίνι!

Εσύ βρε Δείμε έχεις πάντα έναν γλυκό λόγο να πεις! Σε ευχαριστώ!

Catherine είπε...

Έρως και κύματα... Μπράβο η Candy...

marilia είπε...

Άσε με μια φορά να πω ότι είσαι τρυφερούλης, χωρίς να μου τη σπάσεις!!!!! τςτςτςτςτςτςτςτςτς!

Πάω για σχολική εορτή! Πίκρααααααααα!

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Κατερινούλα, αστεράκι η Καντουλά, έτσι;

Σνουπίτσα, ο Άσκαρ είναι μεγάλο γουρούνι!
Όσο για την ... γιορτούλα, σκέτη αυτοκτονία, έτσι;

Νέα πρόσωπα στην παρέα!
Η Αθηνά ως ... Θεουλίνι, η Έλενα απ΄την Κύπρο ως (πώς αλλιώς;) ... Αφροδίτη και τέλος ο ... Άγγελος!

fish eye είπε...

αχ..ερωτας..θαλασσα..!!

maika είπε...

..είπα να υποκλιθώ κι εγώ αλλά αν είναι επικίνδυνο άσε....
σου λέω μόνο ένα έσκισες ασκαρ!!!και σε χαιρετώ!!

Debby είπε...

Αν τα είχαμε θα το θυμόμουν μάλλον!! :-)

Black Diamond είπε...

Aχ τι μου θύμισες τώρα...

Εκπληκτικό !!!

marilia είπε...

Καλά ήταν τα μωρά μου!!! Η πίκρα πήγαινε στα... τακούνια! τςτςτς! Εκεί ήταν η... ολοήμερη αυτοκτονία.

Όσο για το ζωάκι που είναι ο "Άσκαρ" δε νομίζω ότι το γουρούνι του ταιριάζει. Τιγράκι, ναι! Αυτό, μάλιστα!

Κάνω λάθος, το κουταβάκι; ;)

elena είπε...

τοσο μα τοσο ομορφο και σε συνδυασμό με την απάντηση της candy's ότι καλυτερο για να ξεκινησει ομορφα η εβδομάδα!!!

candy's τετραδιάκι είπε...

Aσκαρδαμυκτκο εσυ εισαι το αστερι.
Εγω πηρα λιγη απ την λαμψη σου για να συνεχισω..

Σας ευχαριστω ολους για τα καλα σας λογια..

Διαβαζω το κειμενο ξανα και ξανα..περιμενω το δικο μου pc για να το αποθηκευσω καπου.

Ανώνυμος είπε...

Αχ το καλοκαιράκι αντε να ρθει....

Ξέρω βγαίνω εκτος θέματος αλλά τα λόγια πλέον ειναι περιττά για τον Ασκαρ και την Καντούλα

3 parties a day είπε...

Ασκαρδαμυκτί, άρχισα να σε διαβάζω χωρίς ενοχές...
Μόνο η φωτογραφία της Πάμελα Άντερσον μου το χάλασε λιγάκι. Πολύ ωραία γυναίκα, δεν λέω, αλλά δεν πάει και πολύ με το κείμενό σου.

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Φεγγαρολουσμένη, φαίνεται η σχέση σου με τη θάλασσα!

Μάικα, πολύ καλά κάνεις... είδες τι πήγε να πάθει η σνουπίτσα!
Κι εγώ σε χαιρετώ...

Ντέμπυ, τι να πρωτοθυμηθούμε οι άνθρωποι...

Διαμαντάκι, καλές οι αναμνήσεις του παρελθόντος αλλά να κάνουμε και τίποτα στο παρόν!
Τι γίνεται ο φίλος σου;

Σνουπίτσα, η τιγρούλα που βλέπεις στην αγκαλιά μου λέγεται Βιργινία! Κάποια στιγμή θα σας την γνωρίσω...

Έλενα, συμφωνώ, καταπληκτικός συνδυασμός!

Καντουλίνι, να ενώσεις τα κείμενα πριν τα αποθηκεύσεις!

Μαράκι, θαυμάζω την ανωτερότητά σου...

Μπαλαρίνα, η Πάμελα είναι ο κράχτης! Βλέπει ο άλλος μεγάλο κείμενο και την "κάνει". Βλέπει όμως και την Πάμελα και κολλάει...

candy's τετραδιάκι είπε...

Mμπορει και να το εχω κανει..;)

Ανώνυμος είπε...

Ασκαρ μου στα κείμενα μόνο ανωτερότητα όχι και στην πράξη!!!

seaina είπε...

Πολύ όμορφο, ταξιδιάρικο και γεμάτο εικόνες!!
Καλημέρα!

Νίνα είπε...

απιστευτο...αυτη η παμελα ειναι?